ابن صباغ مالكى در بیان شرافت نسبى و ارزش هاى شخصيتى حضرت فاطمه(ع) می گويد: فاطمه زهراء(ع) دختر كسى است كه خداوند درباره اش می فرماید: «پاك و منزّه است خدايى كه بنده ‏اش را در يك شب، از مسجد الحرام به مسجد الاقصى- كه گرداگردش را پربركت ساخته‏ ايم - برد، تا برخى از آيات خود را به او نشان دهيم چرا كه او شنوا و بيناست»، نازل شد، او نور خورشيد و ماه است، و دختر بهترين انسان، پاك زاد، و به اجماع و اتفاق نظر انديشمندان، ژرف نگر و بانويى بزرگ مى باشد.

در سوره «اسراء»، به دو انحراف اجتماعى بنى اسرائیل، و به دنبال آن، مجازات سخت آن ها توسط مردانی نیرومند اشاره شده است. درباره این فسادها و مجازات کنندگان تفاسیری شده است از جمله: 1- ابتدا فسادی که موجب تسلط بخت النصر پادشاه بابل و دیگری موجب حمله ی قیصر روم به آنهاست. 2- این دو حادثه تشکیل حزب «صهیونیسم» بعد از جنگ جهانى دوم است. منظور از انتقام اولى پس گرفتن بیت المقدس و قسمتى از «فلسطین» توسط مسلمانان است و منظور از فساد دوم، هجوم «اسرائیل» و اشغال بیت المقدس و مسجد الاقصى است.

روایات «معراج» به چهار گروه تقسیم می شود؛ 1- روایاتى که به خاطر متواتر بودن قطعى است، مانند؛ اصل مسأله معراج. 2- روایاتى که مشتمل بر مسائلى است که هیچ مانع عقلى از قبول آن نیست. 3- روایاتى که ظاهر آن با اصول اسلامى منافات دارد، ولى قابل توجیه است، مانند؛ دیدن برخی بهشتیان و دوزخیان. 4ـ روایاتى که مشتمل بر مطالب باطلی است که به هیچ وجه قابل قبول نیست، مانند؛ دیدن خدا.

پیامبران خدا در درجه اول حقایق علمى خود را از منبع وحى دریافت مى داشتند. راه دیگر ارتباط روحى و معنوى با عالم غیب است. راه سوم همان سیر و مشاهده آفاقى است. طریق چهارم ارتباط با روح القدس است. پنجمین منبع علمى آنها عقل فوق العاده اى بوده که خداوند در انبیاء و اوصیاى معصوم آنها قرار داده است. ششمین منبع علم آنها علومى است که به وراثت از یکدیگر مى بردند.

مسلمانان قرن ها به قصد زیارت پیغمبر اکرم(ص) و قبور بزرگان بقیع بار سفر مى بستند. تا این که در قرن هفتم ابن تیمیّه از این کار منع کرد و گفت:  پیغمبر(ص) فرموده: «بار سفر را جز براى سه مسجد نمى بندند، مسجد من و مسجدالحرام و مسجد الاقصى». در حالى که، اوّلا: موضوع این حدیث مربوط به مساجد است نه زیارت هر مکانى. ثانیاً : این حدیث به گونه دیگرى نیز نقل شده است که به هیچ وجه دلالت بر مقصود آنها ندارد؛از آن جا که معلوم نیست متن اصلى حدیث به چه صورتی بوده، حدیث مجمل مى شود و غیر قابل استدلال.