این آیه شبيه آياتى است كه با تمثیل و کنایه در صدد تشبيه «معقول» به «محسوس» است. منظور از آسمان در آن عوالم ملكوت است و منظور از نزديک شدن شياطين به آسمان و «استراق سمع» و «طرد شدن آنها» به وسيله «شهاب ها» اين است كه اين شياطين هر گاه بخواهند به عالم فرشتگان نزديک شوند، به وسيله نور ملكوت طرد مى شوند. البته از آنجا که می توان با شواهد قرآنی و حدیثی، آسمان را به معنای آسمان معنوی و ستارگان را می توان به معنای شخصیت های روشنی بخش جامعه انسانی دانست، با توجه به این معانی، معنای آیه این است که همواره شياطين در تلاشند تا به آسمان حقیقت راه يابند و با انواع‏ وسوسه ها در دل مؤمنان راستين و حاميان حق نفوذ كنند. اما مردان الهى و رهبران راه حق از پيامبران و امامان گرفته تا دانشمندان متعهد، با امواج نيرومند علم و تقوای خود آنان را از نزديک شدن به اين آسمان باز می دارند.

پیامبران بی آنکه تعلیم ببینند، از طريق وحى‏ علم‏ فراوانى‏ پيدا كرده و در سخنانشان خطا راه ندارد، اما افرادی مثل نوستراداموس در اثر آشنایی با علم نجوم و علوم غریبه تنها به بخشی از وقایع علم پیدا می کنند و خطاپذیر است؛ لذا آن را مبهم بیان کرده اند.
پیشگویی یا از طریق قرائن است یا ارتباط با شیاطین و اجنه و یا بر پایه دروغ و نیرنگ، و هرگز نمی تواند نتیجه الهامات غیبی باشد؛ لذا در روایات از آن نهی شده است.
پیشگویی غالبا برای گمراهی دیگران استفاده می شود، اما وحی از راه الهامات غیبی حاصل شده و در مسیر هدایت مردم بکار می رود.

خداوند در سوره «فرقان» با به تصویر کشیدن صحنه ای از پشیمانی بسیار شدید ظالمان از کردار گذشته خود، زبان حالشان را این گونه بیان می کند که: «روزى که ستمکار دستان خود را [از شدّت حسرت] به دندان مى گزد و مى گوید: اى کاش با رسول [خدا] راهى برگزیده بودم! * اى واى بر من، كاش فلان [شخص گمراه] را به دوستى انتخاب نكرده بودم». آری آنها عامل اصلى بدبختى خود را دوست گمراه كننده مى شمرند كه حجابى در مقابل ديدگان آنها ايجاد كرده بود كه از مشاهده جمال حق محروم ماندند.

«شيطان» نام يك فرد نيست؛ بلكه «ابليس» كه سجده بر آدم(ع) نكرد يكى از شياطين بود. او لشگريان زيادى از جن و انس دارد، که این نام بر همه اطلاق مى شود. البته برخی از شیاطین انس یافت می شوند که از شیاطین جن نیز بدترند و این حقیقت در حدیثی نبوی نیز مورد اشاره قرار گرفته اند. از آيات قرآن بر مى آيد كه شيطان لشگر مجهّزى دارد مركب از سواره و پياده.

حديث يا احاديث «نجوم» با عبارات مختلفی بیان شده است که همگی اهل بیت(ع) را به ستارگانی که باعث هدایت و مانع نفوذ شیاطین به آسمانها هستند تشبیه می کنند.

با اينكه خداوند بر همه چيز توانا است و هر چه اراده كند بلافاصله انجام مى گيرد با اين حال قرآن تاكيد دارد كه خداوند كارهاى جهان را تقسيم كرده است و بر عهده گروه هايى از فرشتگان قرار داده است تا كارهاى مهمّ آفرينش و تشريع را به نحو شايسته انجام دهند. فرشتگانى كه به عنوان مبلّغان وحى، حاملان عرش، مراقبان اعمال انسان، مامور قبض روح، تقسيم روزي، گسترش ابر و باران، ابلاغ مقدرات الهي در طول يك سال هستند مشغول انجام وظائف خود هستند. در نتیجه تقسیم مسئولیت ها در نظام اجرائى «حكومت اسلامى» نیز لازم و ضروری است.

براى پیامبران عیب و نقصى محسوب نمى شود که براى خود تقاضاى معجزه ویژه اى کنند، تا وضع آنها را کاملاً مشخص کند؛ و تقاضای ملک با آن ویژگی های خاص (که بعد از آن سزاوار هیچ کس نباشد)، توسط حضرت سلیمان(ع) با همین هدف انجام گرفت،  نه از روی بخل.

بنابر آیات 36 تا 40 سوره ص، خداوند پنج موهبت به او اعطا کرده بود؛ 1- تسخیر بادها به عنوان یک مرکب راهوار. 2- تسخیر موجودات سرکش و استخدام آنها در کارهاى مثبت. 3- مهار کردن گروهى از نیروهاى مخرب. 4- اختیارات گسترده در اعطا و یا منع از مواهب به دیگران. 5-  مقامات معنوى که خدا در سایه شایستگى های سلیمان(ع) به ایشان مرحمت کرده بود.

چگونه خداوند مهربان دشمنى را بر انسان مسلط ساخته که هیچ گونه موازنه قوا با او ندارد، به هر کجا بخواهد مى رود بدون این که کسى حضورش را احساس کند، حتى طبق بعضى روایات در درون وجود انسان همچون جریان خون در رگ ها حرکت مى کند آیا این با عدالت پروردگار سازگار است؟ پاسخ این سوال در آیه27 سوره اعراف بیان شده است که می فرماید: ما شیاطین را اولیاء و سرپرستان افراد بى ایمان قرار دادیم وهمینطور در آیه42 سوره حجر می فرماید: تو بر بندگان من تسلط نخواهى داشت، مگر بر گمراهانى که از تو پیروى مى کنند.

رسول خدا(ص) درباره امامت، سخنان بسیارى دارد که شیعه و سنّی در کتاب هاى خود نقل کرده اند.  به عنوان نمونه پیامبر فرمود: «یکون اثنا عشر امیراً کلّهم من قریش»؛ (پس از من دوازده امیر خواهند بود که همه شان از قریشند). و  فرمود: «لا یزال أمر الناس ماضیاً ماولیهم اثناعشر رجلاً کلّهم من قریش»؛ (امر مردم به خیر خواهد گذشت، مادام که دوازده نفر بر آنها ولایت داشته باشند که همه آنها از قریشند).