پنج كتاب نخست «تورات» كه عبارت‌‌اند از: سفر پيدايش، سفر خروج، سفر لاويان، سفر اعداد و سفر تثنيه، به موسی(ع) منسوب است. لکن واضح است که اين كتب پنج گانه نمى‌تواند همان تورات اصلى باشد كه در نوشته‌هاى الواح بر موسی(ع) نازل شده است. آن الواح كه شريعت موسی(ع) در آن آمده بود، در صندوقى نگهدارى مى‌شد و در اختيار بنى‌اسرائيل قرار گرفته بود و در ميان كاهنان دست‌به‌دست مى‌گشت. اين الواح در عصر سليمان(ع) در سال 960 قبل از ميلاد يعنى 490 سال پس از وفات موسی(ع) آن هنگام كه ساختمان بيت‌المقدس را تكميل كرد و خواست تابوت (صندوق محتوى برتورات) را به محراب مقدس منتقل سازد از بين رفت. بدين ترتيب كه كاهنان وقتى در پى جستن الواح شريعت برآمدند، در ميان صندوق، جز دو لوح از آن الواح نيافتند. در آن دو لوح نيز، تنها ده حكم از شريعت موسى(ع) نوشته شده بود و بقيه ضايع شده و اثرى از آنها برجاى نمانده بود.

یکی از وظائف خطیری که شوقی ربانی قبل از مرگ خود، می بایست بدان عمل کند، تعیین جانشین بود. او موظف بود پیش از مرگ، فردی را با ذکر اسم و تعیین قطعی، به نام ولی امرالله در رأس بهائیت قرار دهد. حال آن که چنین نکرد. او چون فرزندی نداشت، برای اداره ی بهائیت، تأسیس بیت العدل را لازم می دانست، و پس از جانشینی عبدالبهاء اعلام کرد: مقدمات تأسیس بیت العدل را فراهم می کند و پس از  انتخاب اعضاء، به تعیین شرح وظایف آنها می پردازد و سرانجام پس از 29 سال، اعضای بیت العدل را انتخاب کرد.

الواح با 66 لوح از میرزا بهاء است که به تقلید از قرآن ابتدا الواح بزرگتر را آورده. این کتاب بعد از اقدس در چاپخانه ناصری بمبئی در 212 صفحه چاپ شده است. در لوح اول یکایک پیروان خود را با تشریفات خاصی ذکر کرده و در لوح 11 صفحه 222 قصّه ی عجیب مقاربت میرزا بهاء با زن زیبا در عرش را بیان می کند و خلق همه قلوب و عقل ها را بخاطر میرزا بهاء می داند!

این کتاب در 329 صفحه حاوی الواح و نوشته های بهاء است و یک سال بعد از فوت بهاء تحت نظر و با اصلاح دیگران به چاپ رسیده است. مطالب این کتاب، ادعاهای صرف و مفاهیم تکراری می باشد و استدلالهای آن سست و خنده آور است؛ به عنوان مثال خود را قیوم و باب را قائم دانسته و در بیان فرق این دو به حساب ابجد همزه را شش حساب کرده چون در کتابت شبیه هم می باشند! و... .

این مجموعه در 410 صفحه ی 17 سطری، و محتوی الواح سال اول تا پنجم (1345 قمری) "شوقی افندی"، و به خط علی اکبر روحانی میلانی است. در آخر کتاب، 26 لوح در 52 صفحه، از بهائیّه خواهر "عباس افندی" است، که پس از فوت "عبد البهاء" برای تحریک و تشویق دوستان و معرفی "شوقی افندی" به مردم نوشته است.  این بیست و شش لوح به امضاء بهائیّه است؛ ولی دیگران آن را تهیّه و به نام او تنظیم کرده اند. الواح و مندرجات این کتاب به طور کلّی، همان الفاظ مکرّره و رجز خوانیهای "بهاء" و "عبدالبهاء"، و عبارات بی معنی است.

کتابی از"میرزا بهاء" که عبارتهای عجیبی از جهت معنی دارد؛ مثلا در صفحه 284 می گوید: «آسمان اثر بلندی و زمین اثر ساکن شدن من است و ساعتی که داهیه ی آن مردم را فراگرفته است (ساعت ظهور باب یا بهاء) اثر توانائی و ابر اثر حرکت من است و بادها فرستاده می شوند، به کلمه من آیات به سبب امر بدیع من ظاهر می شوند و قسم به خداوند که آفتاب اثر چهره تابنده ی من، و این مستی که مردم را فراگرفته است اثر خشیت من می باشد». از این عبارات کشف می شود که: زمین ساکن است. خدا سکون و حرکت دارد. خدا ترس و خشیت پیدا می کند.

حضرت موسی(ع)، بعد از سالیانی که در راه ترویج توحید در میان بنی اسرائیل زحمت کشید، برای تکمیل این برنامه راهی میقات شد، اما هنگام بازگشتن، صحنه گوساله پرستی بنی اسرائیل را مشاهده کرد. در این جا ایشان باید عکس العملی نشان می داد تا آن ها به عمق فاجعه و قبح عمل خویش پی ببرند، لذا برخورد شدید با برادر و انداختن الواح، با این هدف انجام گرفت. گرچه «القاء» به معنی بر زمین گذاردن و به سراغ کارى رفتن نیز آمده است.