نماز از ارکان بسیار مهم اسلام و عامل اتصال و ارتباط بندگان با خداست که نباید هیچگاه گسسته شود. اسلام به اندازه ای برای نماز و حفظ ارتباط و ادامه توجه و خضوع و عبادت اهمیت داده است که در هیچ حالی این عبادت و عمل روحانی را ساقط نکرده و در هر حال به مقتضای حال مکلّف نمازی را معین فرموده است. ولی جناب «میرزا» دستور می دهد که: چون ناتوانی و ضعفی داشتید، لازم نیست ارتباط و علاقه و توجه خودتان را نسبت به خالق حفظ کنید و حکم به اسقاط نماز در صورت بیماری می دهد.

بعضى از پیروان مسلک هاى ساختگى براى توجیه مسلک خود، آیه 5 سوره سجده را دستاویز قرار داده و با مغالطه، خواسته اند آن را بر مقصود خود تطبیق دهند. آنان امر را به معنای دین و عروج را به معنى برداشتن دین دانسته اند. از این رو هر مذهبى نمی تواند بیش از هزار سال عمر کند و باید جاى خود را به مذهب دیگر بسپارد. با دقت در مفهوم آیه می یابیم که گفته های آنان از جهات بسیارى اشکال دارد: کلمه امر را به معنى دین گرفتن، مخالف آیات دیگر قرآن است. کلمه عروج نیز در هیچ آیه ای به معنى نسخ نیامده است.

الواح با 66 لوح از میرزا بهاء است که به تقلید از قرآن ابتدا الواح بزرگتر را آورده. این کتاب بعد از اقدس در چاپخانه ناصری بمبئی در 212 صفحه چاپ شده است. در لوح اول یکایک پیروان خود را با تشریفات خاصی ذکر کرده و در لوح 11 صفحه 222 قصّه ی عجیب مقاربت میرزا بهاء با زن زیبا در عرش را بیان می کند و خلق همه قلوب و عقل ها را بخاطر میرزا بهاء می داند!