آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پیامبر(ص) عموم مردم را از بغض و دشمنى با حضرت على(ع) منع کرده و در موارد متعدد می فرمود: «هر کس على را دشمن بدارد به طور حتم مرا دشمن داشته و هر کس مرا دشمن بدارد به طور حتم خدا را دشمن داشته است»، «اى على تو آقاى در دنیا و آقاى در آخرتى، دشمن تو دشمن من است و دشمن من دشمن خداست و واى بر کسى که بعد از من تو را دشمن بدارد»، «بار خدایا! دشمن بدار هر کس که على را دشمن دارد»، «دوست ندارد تو را مگر مؤمن و دشمن ندارد تو را مگرمنافق» و ... .

با مراجعه به روایات اهل سنّت پى مى بریم که پیامبر(صلى الله علیه وآله) عموم مردم را از بغض و عداوت و دشمنى با حضرت على (علیه السلام) منع کرده است. اینک به ذکر برخى از روایات اشاره مى کنیم:
1 ـ ابو رافع مى گوید: رسول خدا(صلى الله علیه وآله) على را به عنوان امیر بر یمن فرستاد، با آن حضرت، شخصى از قبیله اسلم به نام عمرو بن شاس اسلمى حرکت کرد. عمرو از یمن بازگشت؛ در حالى که على (علیه السلام) را مذمّت نموده و شکایت مى کرد. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) کسى را به سوى او فرستاد و فرمود: ساکت شو اى عمرو! آیا از على ظلمى در حکم یا لغزشى در تقسیم مشاهده کردى؟ او گفت: هرگز. حضرت فرمود: پس براى چه، مطلبى را مى گویى که به من رسیده است؟ او گفت: جلوى بغضم را نمى توانم بگیرم. حضرت چنان غضبناک شد که نتوانست جلوى خود را بگیرد به حدّى که غضب در چهره او نمایان شد، آن گاه فرمود: «من أبغضه فقد أبغضنی و من أبغضنی فقد أبغض الله، و من أحبّه فقد أحبّنی، و من أحبّنی فقد أحبّ الله تعالى»(1)؛ (هر کس على را دشمن بدارد به طور حتم مرا دشمن داشته و هر کس مرا دشمن بدارد به طور حتم خدا را دشمن داشته است. و هر کس على را دوست بدارد به طور حتم مرا دوست داشته است و هر کس مرا دوست بدارد به طور حتم خدا را دوست داشته است).
2 ـ رسول خدا(صلى الله علیه وآله)فرمود: «یا علیّ! أنت سیّد فی الدنیا، سیّد فی الآخرة، حبیبک حبیبى و حبیبی حبیب الله و عدوّک عدوّی، و عدوّی عدوّ الله، والویل لمن أبغضک بعدی»(2)؛ (اى على تو آقاى در دنیا و آقاى در آخرتى، دوستدار تو دوستدار من است و دوستدار من دوستدار خداست و دشمن تو دشمن من است و دشمن من دشمن خداست و واى بر کسى که بعد از من تو را دشمن بدارد).
3 ـ و نیز فرمود: «یا علیّ! طوبى لمن أحبّک و صدق فیک و ویل لمن أبغضک وکذب فیک»(3)؛ (اى على! خوشا به حال کسى که تو را دوست داشته و در مورد تو راست بگوید. و واى بر کسى که تو را دشمن داشته و در مورد تو دروغ بگوید).
4 ـ هم چنین به سند صحیح از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نقل شده که بعد از حدیث غدیر و ابلاغ ولایت حضرت على (علیه السلام) فرمود: «اللّهمّ وال من والاه، و عاد من عاداه ....»(4)؛ ( بار خدایا! دوست بدار هر کس که على را دوست بدارد و دشمن بدار هر کس که على را دشمن دارد...).
5 ـ و نیز فرمود: «عادى الله من عادى علیّاً»(5)؛ (خدا دشمن بدارد کسى را که على را دشمن بدارد).
6 ـ ابن عساکر از محمّد بن منصور نقل کرده که گفت: ما نزد احمد بن حنبل بودیم که شخصى به او گفت: اى اباعبدالله! چه مى گویى درباره حدیثى که روایت مى شود که على (علیه السلام) فرمود: من تقسیم کننده آتشم؟ او گفت: چه چیز باعث شده که این حدیث را انکار مى کنید؟ آیا براى ما روایت نشده که پیامبر (صلى الله علیه وآله) خطاب به على (علیه السلام) فرمود: «لایحبّک إلاّ مؤمن ولایبغضک إلاّ منافق»؛ ( دوست ندارد تو را مگر مؤمن و دشمن ندارد تو را مگرمنافق).
ما گفتیم: آرى. احمد گفت: پس مؤمن کجاست؟ گفتند: در بهشت. گفت: و منافق کجاست؟ گفتند: در آتش. احمد گفت: پس على تقسیم کننده آتش است(6).(7)