منظور از ذریّه در اين جا فرزندان خلفی(جانشینان شایسته) هستند كه عملکردشان در چارچوب آموزه های اجداد معصوم شان باشد.
قرآن مي فرمايد: «وقتی قيامت برپا مي شود، ملاك در آن روز نسب نيست» و در جای دیگر معیار برتری را «تقوا» بیان کرده است.
اگر تقوا نباشد فرزند پیامبر(ص) بودن فضیلتی به همراه ندارد، همچون پسر نوح كه خطاب آمد: «او از اهل تو نيست».
حتّی طبق آیات قرآن، پیامبر(ص) كه اصل اين شجره طيّبه است اگر مشرک شود یا بر خداوند دروغ بندد مجازات می گردد.
روایاتی نیز وجود دارد که رستگاری را مربوط به اهل بیت «معصوم»(ع) به عنوان بارزترین مصداق سادات می دانند.

اولا: پذیرش این ادعا متضمن پذیرش مخالفت پیامبر(ص) با حکمی است که صریحا در قرآن مجاز شمرده شده است؛ یعنی«جواز ازدواج همزمان مرد مسلمان با چهار زن». چگونه رسول خدا(ص) آنچه را که اسلام مباح کرده، انکار نموده است؟!
ثانیا: طبق روایات اهل سنّت و شیعه، رسول خدا(ص) فرمود: «من فاطمه را به عقد علی در نياوردم مگر آنكه خدا در آسمان او را به همسرى علي در آورد»؛ آیا معقول است که خداوند كسى را برای همسری حضرت زهرا(س) برگزیده باشد که او را آزار نمايد؟!
ثالثا: نقل این واقعه در منابع اهل سنّت، نهایتا به یک راوی، یعنی «مسور بن مخرمه» باز می گردد؛ بنابراین این انتظار می رود که این راوی وقایع مربوط به این موضوع را به یک گونه نقل کند. در حالی که وحدتی در چگونگی نقل جزئیات آن وجود ندارد! چنین تناقض و تهافتی اعتبار این واقعه را به شدت زیر سؤال می برد. تاریخ ‏نویسان می گویند به دنیا آمدن مِسوَر بعد از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه بوده و مسور در آن زمان نهایتا شش یا هفت سال بیشتر نداشته است؛ اگر راوی اصلی در سنّی نبوده باشد که این وقایع را دیده و در حافظه خود ضبط کند، یا خود در بزرگ سالی این روایات متناقض را ساخته، یا جاعلان به زبانش بسته اند و از آنجا که دروغ گو کم حافظه است دچار تناقض می شود.
رابعا: سند این حدیث حتّی با معیار های اهل سنّت نیز قابل پذیرش نیست؛ درباره دو تن از رجال سند این حدیث، یعنی «مسور» و «زهری»، در منابع رجالی و تراجم اهل سنّت اوصافی ذکر شده که قبول این حدیث را از آنان دچار مشکل می کند.

در این باره روایات بسیاری از پیامبر(ص) توسط علمای اهل سنت نقل شده. مانند: «هرکس مرا، و این دو فرزند مرا، و پدر و مادر این دو را دوست بدارد، روز قیامت با من هم ‏درجه خواهد بود». «دوستدار ایشان (علی و فاطمه و حسنین) را خداوند دوست دارد و دشمن آنها را خداوند، دشمن دارد». «اى سلمان هرکس دخترم فاطمه(س) را دوست بدارد در بهشت با من خواهد بود و هرکس بغض و دشمنى فاطمه(س) را در دل داشته باشد در آتش جاى خواهد گرفت» و ... .

آیاتی که برگزیدگی حضرت مریم بر زنان عالم را بیان کرده مبنای پذیرش روایاتی شده که از آنها افضلیت حضرت مریم برداشت می شود. لکن مراد از«عالمین» در قرآن که در موارد دیگر از جمله درباره بنی اسرائیل نیز به کار رفته، مردم همان عصر است. ضمن اینکه روایاتی وجود دارد که به افضلیت حضرت فاطمه بر همة زنان تصریح شده. و در بسیاری از روایات، حضرت فاطمه(س) را به عنوان برترین بانوی دو عالم یا بدون استثناء سرور زنان اهل بهشت معرفی نموده است. و حتی در روایتی به خصوص فاطمه(س) را برتر از مریم معرفی می کند.

با توجه به روایات معتبر در منابع اهل سنت، ابوبکر به هنگام مرگ، اموری را آرزو می کرد و می گفت: «ای کاش حرمت خانه فاطمه را هتک نمی کردم». این اعتراف ابوبکر و پشیمانی او از عمل انجام گرفته در زمان خلافتش به خوبی این را می رساند که این عمل ننگین یقیناً واقع شده و آنچه در کتب از آن یاد می شود افسانه نیست بلکه عین واقعیت است.

«مُصْحَف»‏ آن چيزى است كه صفحات نوشته را در آن جمع می كنند، لذا به هر کتابی می توان «مصحف» گفت و نامیده شدن «مصحف فاطمه» به «مصحف» دلیل قرآن بودن آن نیست. «مصحف فاطمه» کتابی است که در حیات حضرت زهرا(س) با القاء و املای جبرئیل و به دست امام علی(ع) نوشته شد. این کتاب قرآن نیست و هیچ آیه ای از قرآن در آن نیست. مصحف فاطمه مشتمل بر حوادث غیبی و اسرار آل محمد(ع) و موارد دیگر است. این مصحف از نشانه های امامت بوده و در نزد امامان دست به دست گردیده و اکنون در دست امام زمان حضرت مهدی(عج) می باشد.

از مجموع روايات صحيح به دست مي آيد که ولادت حضرت فاطمه(س) روز جمعه 20 جمادي الثاني سال پنجم بعثت بوده. سن ایشان هنگام ازدواج 9 سال و پايان عمر شريفش جمادي الثاني سال 11 تقريبا در 18 سالگی است. بنابر این با توجه به روايات، اين قول که ولادت آن بانوى بزرگوار قبل از بعثت‏ بوده، باطل و بدون دليل است.

طبق نقل یعقوبی در تاریخ و ابن طیفور در«بلاغات النساء»، حضرت فاطمه زهرا(س) در خطبه ای که در بستر بیماری و زمانی که زنان مهاجر و انصار به عیادت او رفتند، ایراد کردند؛ در بیانی با اشاره به عدم اجرای وصیت پیامبر(ص) از نقض عهد و پیمان اصحاب گلایه و شکایت کردند.

با نگاهی به تاریخ در می یابیم که زهرای مرضیه(ع) در مقابل انحراف جامعه مسلمین از مسیر اصلی خود ساکت نماندند و در مواقع گوناگون اعتراض خود را نسبت به این مسأله ابراز داشتند، به عنوان نمونه دو خطبه ای که از فاطمه(س)، یکی زمانی که خبردار شد که ابوبکر فدک را از او باز داشته است و دیگری هنگام بیماری، زمانی که زنان مهاجر و انصار به عیادت او رفتند؛ از عمر بن شبّه در کتاب سقیفه تألیف ابی بکر احمد بن عبدالعزیز جوهری و همچنین دربلاغات النساء تالیف ابن طیفور نقل شده، نشانگر این اعتراض است.

صاحبان صحاح سته و بزرگان حدیث در سنن و مسانید و معاجم از پیامبر(ص) نقل کرده اند که: فاطمه پاره تن من است، هر که او را اذیت کند مرا اذیت کرده و هر آنچه او را خشنود سازد مرا خشنود ساخته است.