از علائم ظهور حضرت مهدى(عج)، وقوع جنگى در منطقه اى به نام «آرمگدّون» و به تعبير روايات «قرقيسيا» مى باشد. فرماندهی دشمنان اسلام در اين جنگ بر عهده سفيانى است كه با كمك مراكز جاسوسى يهود در ميان مردم تفرقه می اندازد و مردم را بر ضد شيعيان اهل بيت(ع) تحريك خواهد كرد و كشتار وسيعي اتفاق مي افتد و بعد از پناه بردن امام زمان(عج) به كعبه به همراه لشكرش در صدد مقابله با حضرت برمی آید و در منطقه اى به نام «بَيْدَاء» به زمين فرو خواهند رفت.

در عصر «غيبت كبری»، حضرت مهدى(عج) اگر چه تصرف و حكومت ظاهرى بر اوضاع ندارند؛ ولى كارهايي مانند شؤون امامت و رهبرى و زعامت را در حد امكان بر عهده می گيرند و تكاليف اجتماعى را مانند هدايت اشخاص، يارى دادن مؤمنين، حل مسائل مشكل، تعليم معارف، فريادرسى گرفتاران و ... به مقداري كه مقتضى و مصلحت باشد انجام مى دهند.

در قرآن و روايات به تجلیات و ظهورات الهی اشاره شده است آنجا كه مي فرمايد: «كل يوم هو فى شأن». اين ظهورات، موجوداتي هستند که وجودشان تراوشی از ذات واجب الوجود است و هستی شان به وسیله او پایدار است. اسماء الهى معرف صفات جمالى و جلالى خدا می باشند كه برخى بر برخى ديگر، فضيلت دارند. وجود اسم اعظم خداوند تجلى اعظم لازم دارد كه همان انسان كامل است كه فردى شايسته تر از او نيست و آن مظهر اسم اعظم الهى، حضرت مهدى(عج) است.

ظلم و فساد شرط و علت ظهور نیست؛ بلکه آمادگی جهان برای ظهور است. وقتي مردم جهان ثمره تلخ تبعيض ها و بى عدالتى ها را بچشند، ناراحت مى شوند و در جست و جوى يك طريق اصلاح و يافتن يك مصلح جهانى گام بر مى دارند. در نتيجه هسته اصلى زمينه براى ظهور، آمادگى و آگاهى از عواقب وضع نابسامان امروز دنيا است، نه اينكه وجود ظلم و فساد هدف اصلى باشد.

شیعيان قائل به «مهدويّت شخصى» هستند و معتقدند كه حضرت مهدى(عج) شخصى است معين كه متولد شده و تاكنون زنده است و در آينده ظهور خواهد كرد؛ اما اهل سنت قائل به «مهدويّت نوعى» هستند و معتقدند كه در آخرالزمان شخصى از ذريه پيامبر(ص) به نام «مهدى» متولد مي شود و زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود.

«احمد كاتب» معتقد است كه شيعيان در دوره فترت امام(عج) قرار دارند؛ در حالي كه روایت مورد استناد احمد كاتب به طور روشن دلالت بر ولادت و وجود حضرت مهدى(عج) دارد و برداشت ايشان مخالف روايات متواتري است كه دلالت بر خالي نبودن زمين از حجت دارد؛ البته سند حدیث مورد استناد احمد كاتب تضعیف نيز شده است.

اولاً: آنها ادعا نکرده اند که تمام احادیث صحیح را جمع آوری کرده اند؛ بلکه به صراحت گفته اند: احادیث صحیحی وجود دارد که در کتابشان نیاورده اند.

ثانیاً: اين دو به برخى از احاديث مربوط به خروج حضرت مهدى(عج) اشاره كرده اند، از قبيل: احاديث مربوط به خروج دجال، نزول عيسى، بخشش مال و خسف بيداء.

این کتاب توسط جلال الدین ابوالفضل عبدالرحمن بن ابى بکر بن محمد ابن سابق الدین خضیرى سیوطى (849ـ911ق) یکى از بزرگان تفسیر  و حدیث اهل سنت تالیف شده است. وى کتابى در تفسیرقرآن با نام «ترجمان القرآن» تالیف کرد و سپس با حذف سندهاى آن، کتاب الدرّ المنثور را به عنوان خلاصه اى از آن تدوین نمود که براى همه مردم قابل استفاده باشد. این کتاب تفسیرى روایى است و بر اساس روایات معتبر تنظیم شده است و نام کامل آن عبارت است از «الدر المنثور فى التفسیر بالماثور». سیوطى غالباً منابع معتبر احادیث را که همه آنها از کتاب هاى روایى اهل سنت مثل صحاح سته و کتاب‌های بیهقى و ابونعیم اصفهانى است، ذکر کرده است. بسیارى از احادیث حضرت على(ع) را که به بیش از سیصد حدیث مى رسد به طور مستند از منابع معتبر اهل سنت نقل کرده است. او احادیثى را که در شان على بن ابى طالب(ع) صادر شده و معمولا سایر علماى اهل سنت که از نقل و طرح آنها اجتناب مى کنند، نقل کرده و مستندات آن را نیز ذکر کرده است. او حتى احادیث مربوط به حضرت مهدى ارواحنا فداه را نیز در ذیل آیات مربوط به آن حضرت نقل کرده است.

در بين احاديث ولادت حضرت مهدى(عج) رواياتى وجود دارد كه سند آنها صحيح يا حسن يا موثق است، مانند روايت كلينى به سند صحيح از حسين بن علا كه به امام صادق(ع) گفت: «آيا ممكن است كه زمين بدون امام باشد؟ حضرت فرمود: خیر» و روايت كلينى به سند صحيح از زراره كه امام صادق(ع) فرمود: «همانا براى آن كودك قبل از قيام، غيبتى است. عرض كردم: براى چه؟ فرمود: به جهت خوف، و اشاره به شكم مبارك كرد. آن گاه فرمود: اى زراره! او همان منتظرى است كه در ولادت او شك مى شود».

امام عسكري(ع) براى تثبيت امامت حضرت مهدى(عج) از راه هاى مختلفي همچون «تعليمات و بيانات» و «نشان دادن به خواص» استفاده كرد. در روايتي امام حسن عسكري(ع) فرمودند: «اى احمد بن اسحاق! اگر كرامت تو نزد خداوند عزوجل و نزد حجت هاى خداوند نبود اين فرزند را بر تو عرضه نمى كردم».