امام عسکری(ع) در دورانی پر از خفقان زندگی می كردند تا جایی که امام به اصحاب خود دستور مى دهد هيچ كس به او سلام نكند و با دست به او اشاره ننمايد؛ زيرا در اين صورت جانش در امان نخواهد بود. در اين اوضاع امام عسكرى(ع) دو وظيفه را دنبال مى كردند؛ يكى اينكه در صدد اثبات ولادت و وجود فرزندش بود و ديگر اينكه طورى فرزندش را معرفى كند كه جانش به خطر نيفتد.

امام جواد(ع) در رواياتي از ولادت حضرت مهدی(عج) خبر داده است. حضرت در روايتي مي فرمايند: «همانا قائم ما مهدى است كه لازم است در غيبت او به انتظار نشسته شود و در ظهورش اطاعت شود، او سومين از اولاد من است».

در بين احاديث ولادت حضرت مهدى(عج) رواياتى وجود دارد كه سند آنها صحيح يا حسن يا موثق است، مانند روايت كلينى به سند صحيح از حسين بن علا كه به امام صادق(ع) گفت: «آيا ممكن است كه زمين بدون امام باشد؟ حضرت فرمود: خیر» و روايت كلينى به سند صحيح از زراره كه امام صادق(ع) فرمود: «همانا براى آن كودك قبل از قيام، غيبتى است. عرض كردم: براى چه؟ فرمود: به جهت خوف، و اشاره به شكم مبارك كرد. آن گاه فرمود: اى زراره! او همان منتظرى است كه در ولادت او شك مى شود».