آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شیعيان قائل به «مهدويّت شخصى» هستند و معتقدند كه حضرت مهدى(عج) شخصى است معين كه متولد شده و تاكنون زنده است و در آينده ظهور خواهد كرد؛ اما اهل سنت قائل به «مهدويّت نوعى» هستند و معتقدند كه در آخرالزمان شخصى از ذريه پيامبر(ص) به نام «مهدى» متولد مي شود و زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود.

گاهى در تعبيرات، از «مهدويّت شخصى» و «مهدویّت نوعى» استفاده مى شود. مثلا گفته مى شود اهل سنت مهدويّت نوعى را قبول دارند و شيعه امامیه معتقد به مهدويّت شخصى هستند. اما مقصود از اين دو چيست؟
شيعه قائل به مهدويّت شخصى است، يعنى معتقد است به اينكه مهدى موعود(عجل الله تعالی فرجه) شخصى است معين كه متولد شده و تاكنون زنده است و در آينده ظهور خواهد كرد و او كسى جز فرزند امام حسن عسكرى(عليه السلام) نيست. ولى اهل سنت معتقد به مهدويّت نوعى است، يعنى معتقد است كه در آخر الزمان شخصى از ذريه پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) به نام مهدى متولد شده و ظهور خواهد كرد و اوست كسى كه زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود همان گونه كه پر از ظلم و جور شده باشد، گر چه فعلا وجود خارجى ندارد.
تعبير مهدوىّت نوعى و شخصى، كاربرد ديگرى نيز دارد كه نزد عرفا متداول است. برخى از عرفاى اهل سنت همچون مولوى معتقدند به اينكه در هر زمانى بايد يك مهدى موجود باشد خواه از نسل على و خواه از نسل عمر. مقصود آنان از مهدى همان قطب عالم امكان است؛ ولى شيعه قائل است كه در هر زمان بايد امام معصوم(عليه السلام) موجود باشد؛ زيرا بدون آن زمين از بین خواهد رفت.(1)