«وحى» در معانى زيادى به كار رفته است. ولى اصل وحى به معناى اشاره سريع است و به همين جهت به كارهاى سريع «وحى» گفته مى شود، همچنین به سخنان رمزى و آميخته با كنايه كه با سرعت رد و بدل مى گردد نيز اطلاق مى گردد؛ كه گاه با اشاره و گاه با كتابت حاصل مى شود. سپس به معارف الهيّه كه به انبياء و اولياء القا مى گردد «وحى» اطلاق شده است.

زبان هم نشانگر روحیات آدمى است و هم سخنانش در روح و جان او اثر مى گذارد. خداوند در قرآن خطاب به پیامبر(ص) می فرماید: «تو مى توانى آنها(منافقان) را از سخنانشان بشناسى». در روايات اسلامى نیز به این مطلب اشاره شده. علی(ع) می فرماید: «هيچ انسانى چيزى را در درون خود پنهان نمى كند مگر اين كه در سخنانى كه از دهان او مى پرد، يا آثارى كه در چهره و قيافه او منعكس مى گردد، آشكار مى شود!». یا می فرماید: «خلاصه وجود انسان در زبان اوست!».

از آیه «وَمَا یَنْطِقُ عَنْ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْىٌ یُوحَى»،  به خوبى به دست مى آید که پیامبر(ص) هرگز دروغ و خلافى نمى گوید، و هیچ گاه در سخنش مرتکب خطا نمى شود و سخن او وحی منزل است؛ زیرا سرچشمه اصلى گمراهى ها و انحرافات پیروى از هواى نفس است که پیامبر(ص) از آن مبراست.

به طور کلى، محتواى این سوره در پنج بخش خلاصه مى شود: 1- بعد از ذکر حروف مقطعه اشاره به عظمت قرآن مى کند. 2- از نشانه هاى خدا در آفرینش آسمان و زمین سخن مى گوید. 3- قسمتى از سخنان حکمت آمیز«لقمان» به فرزندش را نقل می کند. 4- بار دیگر به دلائل توحید می پردازد. 5- اشاره کوتاه و تکان دهنده اى به مسأله معاد و زندگى پس از مرگ دارد.

این عمل، از نظر فقه اسلامى احکام مختلفى(حرام، واجب، مستحب، مکروه، اباحه) بر حسب اختلاف شرائط دارد. ولى اصولاً هرگاه هدف مهمترى در کار نباشد، نجوا کردن کار پسندیده اى نیست و در احادیث اسلامی نیز از این کار نهی شده است.

از قرائنی که در قرآن بر نبوت حضرت رسول(ص) اقامه می شود، می توان این دو مورد را برشمرد: 1- پیچیدگی های قرآن از زوایای گوناگون وقتی با مسأله بی سواد بودن پیامبر لحاظ می شود تردیدی باقی نمی گذارد که این کتاب از سوی خداست. 2– این که بعد از چهل سال زندگی حضرت رسول در میان مردم، ایشان یکباره سخنانی بی سابقه بیان می کند، نشان می دهد که این کلام از جانب خداست و نمی توان پذیرفت یکباره شخصی در میانسالی دست به اقدامی بزند که در گذشته اش بی سابقه است یا نشانه هایی از آن بروز نداده باشد.

منظور از الکلم الطیب سخنان پاکیزه ای است که دارنده آن را به جوار قرب الهی نزدیک می کند و دارای مصادیق متعددی است و لا اله الا الله و تسبیحات اربعه و ولایت اهل بیت(ع) از مصادیق روشن آن می باشد.

غنا از نظر مشهور علماى شیعه و بسیارى از علماى اهل سنت حرام است. در این مورد علما به آیات و روایات متعددی استناد کرده اند، از جمله آیه لهو الحدیث.

جمعى از ثروتمندان و اشراف عرب، به پیامبر(ص) گفتند: اگر افرادی مثل سلمان، ابوذرو... را که بوى آنها مشام انسان را آزار مى دهد، از خود دور سازى، نزد تو خواهیم آمد. آيات فوق نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد كه هرگز تسليم اين سخنان فريبنده تو خالى نشود.