شبراوى مى نويسد: امام سجاد(ع)، در مدينه با سمّى که به او خورانده شد، از دنيا رحلت نمود؛ ابن صباغ نیز مى نويسد: آن حضرت را مسموم کردند و آن کسى که به آن حضرت سم داد وليد بن عبدالملک بود.
علماى اهل سنت، اعتراف به شايستگى امام سجّاد(ع) براى مقام امامت دارند. ذهبى مي گويد: «او به جهت شرف و بزرگوارى و علم و کمال عقل، اهليّت براى مقام امامت عظمى داشت». عبدالرؤف مناوى شافعى مي گويد: «او به منزله سرى براى جسد رياست بود و براى سرپرستى و سياست اهليّت داشت». محمّد بن طلحه شافعى مي گويد: «او زين العابدين، مقتداى زاهدين و سيد متقين و امام مؤمنين بود».
در منابع اهل سنت روایاتى در رابطه با عبادت امام سجاد(ع) وارد شده است. ابى نوح انصارى مى گوید: «در اتاقى که حضرت سجاد(ع) مشغول عبادت بود، آتش سوزى رخ داد. عده اى فریاد مى زدند، ولى حضرت سر از سجده برنداشت تا آن که آتش خاموش شد. در این باره از او سؤال شد؟ حضرت فرمود: آتشى دیگر مرا از این آتش غافل ساخته بود». هم چنین سفیان بن عیینه مى گوید: «هنگامی که حضرت احرام بست بر بدنش لرزه اى عارض شد و نتوانست تلبیه بگوید به حضرت عرض شد: چه شده؟ حضرت فرمود: مى ترسم لبیک بگویم و در جواب گفته شود: لالبّیک».
امام سجاد(ع) مورد مدح و ستايش معاصرينش بوده، از جمله عبدالله بن عباس با جلالت شأن و سنّ بالا ايشان را تجليل مى نمود، زهرى مي گويد: «من از بنى هاشم کسى را مثل على بن الحسين(ع) نديدم و کسى را فقيه تر از او نيافتم و در مدینه افضل از او درک نکردم و على بن الحسین برتر اهل زمان خود بود». سعيد بن مسيّب مي گويد: «من کسى را افضل از على بن الحسین ندیدم هم چنین زید بن اسلم میگوید: «من در بین مسلمین با کسى مثل او مجالست ننمودم».
امام سجاد(ع) نزد علماى اهل سنت از جلالت و احترام خاصى برخوردار است. محمّد ابن سعد و ابن عساکر و ابن حجر مى گويند: «على بن الحسين(ع) مردى ثقه، امين، کثير الحديث، عالى، رفيع، پرهيزکار، ثبت، عابد، فقيه، فاضل و مشهور بود»، ابن عيينه از زهرى نقل کرده که: «من در ميان قريش، کسى را افضل از او نديدم؛ همچنين ابن حجر هيتمى می گوید: « زین العابدین؛ او کسى است که جانشین پدرش در علم و زهد و عبادت بود... او زینت عبادت کنندگان بوده و بزرگوار، و داراى گذشت و بخشش بود...».
امام سجاد(ع) مورد احترام و تمجيد متأخرين اهل سنت است. شيخ محمّد ابوزهره مي گويد: «او فقيه و محدّث بود و در قدرت و احاطه بر مسائل فقهى و جوانب و فروعات مسائل، به جدّش على(ع) شباهت داشت»، محمود عقاد مي گويد: «اين جوانِ بيمار در کربلا آنقدر زندگى کرد تا آن که فاتح تمام دل ها شد»، محمّد عبده مي گويد: «على بن الحسين(ع) مردى عابد، زاهد، باوفا، اهل جود و اهل انابه بود و معاصرينش همگى اجماع کرده اند که او عابدترين مردم بود».
مورّخان در مکان ولادت امام زین العابدین(ع) اختلاف کرده اند، ولی حق آن است که ولادت آن حضرت در کوفه بوده؛ زیرا راویان و مورّخان اجماع کرده اند که تولّد ایشان در زمان خلافت امام علی(ع) بوده که امام حسین(ع) و عائله اش در کوفه به سر مى بردند. در مورد زمان ولادت ایشان قول مشهور آن است که در روز پنجم شعبان، سال 38 هجرى بوده است.
شبلنجى مى کند: «شخصى به نزد على بن الحسین(ع) آمد و به اویشان عرض کرد: «فلان شخص در حضور من به شما ناسزا گفت. حضرت به او فرمود: بیا با هم به نزد او برویم. راوى مى گوید: در فکرم این بود که حضرت انتقام خود را از آن مرد خواهد گرفت. به نزد آن مرد که رسید حضرت به او فرمود: «اى مرد! اگر آنچه را که تو درباره من گفتى حق بود از خداوند خواستارم که مرا بیامرزد، و اگر آنچه را که در حقّ من گفتى باطل است خداوند متعال تو را بیامرزد. حضرت این را فرمود و از نزد او خارج شد».
در رابطه با جود امام سجاد(ع) روایاتى در کتب اهل سنت ذکر شده، مانند: «هر روز در مدینه اطعام عمومى مى داد و مردم را به خانه خود دعوت مى کرد»، هم چنین به سائل خوش آمد گفته و مى فرمود: «خوشا به حال کسى که توشه مرا به خانه آخرتم حمل مى کند»، مردم را به صدقه پنهانى تشویق کرده و می فرمود: «صدقه پنهانى غضب پروردگار را فرومى نشاند». از سویی جریر بن عبدالحمید روایت کرده، بعد از رحلت حضرت، بر دوش او آثارى را مشاهده کردند، که نشانه بارهایى است که بر روى دوش خود کشیده و شبانه به منازل مستمندان مى برده است.
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193