این کتاب تالیف تقى الدین ابو محمد (ابو العباس) احمد بن على بن عبد القادر بن محمد بن ابراهیم مقریزى شافعى مصرى (766 ـ 845ق) از مورخان بر جسته اهل سنت مى باشد که یکى از مهم ترین منابع تاریخ اسلام و سیره نبوى به شمار مى رود. نام اصلى و کامل آن عبارت است از «إمتاع الأسماع بما للنبى من الأحوال والأموال والحفدة والمتاع» است. مقریزى از روایات موجود در منابع معتبر و صحیح اهل سنت بهره برده و در نقل مطالب تاریخى و سیره نبوى به ترتیب از احادیثى آغاز کرده که سند معتبرى داشته و سپس به احایث ضعیف پرداخته است. او حتى به جرح و تعدیل راویان احادیث نیز پرداخته و بسیارى از احادیث را ارزش گذارى کرده است. او برخى از ابعاد شخصیتى على بن ابى طالب(ع) را نقل کرده و به بحث گذاشته است و در غالب موارد به نفع عقاید شیعه و تایید آن سخن گفته است.

این کتاب که نام اصلى آن «التمهید لما فى الموطّا من المعانى و الاسانید» است توسط ابوعمر یوسف بن عبد الله بن محمد عبد البرّ معروف به «ابن عبد البر» (368ـ463ق) نوشته شده است. او این کتاب را براى نقد و بررسى احادیث و سندهاى کتاب موطا مالک در بیست مجلد نوشته است که بنابر نظر عده اى از محققان اهل سنت هیچ کتابى مثل آن در این زمینه تالیف نشده است. مذهب وى حنبلى بود ولى گرایش هایى به فقه مالکى و شافعى نیز داشت، به ظاهر از علماى متعصب اهل سنت بود اما بااین حال، مطالبى به نفع تاریخ، رجال، حدیث، و عقاید شیعه نیز در لابلاى مطالب کتاب هایش آورده است.

کتاب «مناقب الطاهرین» (و دلائل المومنین) توسط عماد الدین حسن بن علی بن محمد بن علی بن حسن طبری (م بعد از 698 ق) نگاشته شده است. این کتاب گاهی با کتاب اسرار الامامه (یا الائمه) و المعجزات خود نویسنده یکی دانسته شده و در واقع باز نوشتی از کتاب «الثاقب فی المناقب» عماد الدین محمد بن حمزه طوسی (ق 6) به زبان فارسی است. طبری که در زمان حکومت هولاکوخان مغول و معاصر با خواجه نصیرالدین طوسی و علامه حلی بوده، این کتاب را برای ترویج اندیشه و عقاید شیعه امامیه در جهان اسلام تالیف کرد تا فارسی زبانان نیز از معارف ناب علوی بهره مند شوند.

کتاب «کنز الفوائد» توسط ابوالفتح محمد بن علی بن عثمان کراجکی (م 449 ق) یکی از بزرگترین متکلمان شیعه در قرن پنجم هجری نوشته شده است. این کتاب در زمینه علوم و فنون مختلفی مثل کلام، تفسیر، نجوم و فقه نوشته شده و مهمترین مسائل این علوم در آن مورد بحث و بررسی قرار گرفته است؛ به طوری که کراجکی در آن بسیاری از موضوعات فقهی، اصولی، عقیدتی، ادبیات، تاریخ را در قالب بحث علمی و استدلالی، موعظه و اندرز اخلاقی، و نقل احادیث صحیح بیان کرده است.

على بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم مروانى اموى ابوالفرج اصفهانى (284ـ356ق) از مهم ترین دانشمندان اهل سنت‌ در زمینه ادبیات عرب، لغت، حدیث، و تاریخ اسلام به شمار مى رود. او در اصفهان متولد شد و در بغداد سکنى گزید و در همان شهر وفات یافت.

«تهذیب الاسماء و اللغات» توسط ابو زکریا یحیى بن شرف بن حسن بن حسین حزامى حورانى، محیى الدین نَوَوى شافعى دمشقى (631ـ676ق) نوشته شده است. این کتاب یکى از مهم ترین منابع رجال و راویان حدیث و نیز شرح اصطلاحات و لغات به کار رفته در احادیث نبوى است. اهمیت کتاب نَووى در این است که هم از لحاظ صحابه شناسى و رجالى و هم از جهت حدیث شناسى و فقه الحدیث شایان توجه و دقت است و متاخران علماى اهل سنت مثل ذهبى، ابن حجر عسقلانى، دمیرى، و قلقشندى از آن بهره برده اند. از جمله نکات شایان اهمیت این کتاب و البته غالب آثار نووى این است که احادیث و مسائل مربوط به تاریخ و عقاید شیعه مثل غدیر خم را به طور صریح نقل و شرح کرده است. نَوَوى نظرات فقهى و عقیدتى بسیار نزدیک به نظرات شیعه را اظهار کرده است که علماى شیعه براى ابطال نظرات و بدعت هاى وهابیون به آنها استناد کرده اند.

«اوائل المقالات فی المذاهب و المختارات» کتابی است در زمینه اختلاف نظرهای فرق مسلمین در زمینه مسائل اعتقادی و تفاوت ها و اشتراک های آنها با عقاید شیعه که توسط شیخ مفید ابوعبدالله محمد بن محمد بن نعمان معروف به ابن المعلم (336 ق ـ 413 ق) به رشته تحریر در آمده است.

کتاب «السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی» یکی از مهم ترین منابع فقه شیعه در قرن ششم هجری است که توسط ابو عبدالله فخر الدین محمد بن منصور بن احمد بن ادریس حلی (543 ق - 598 ق) تالیف شده است. این کتاب به «السرائر» ابن ادریس شهرت دارد. در واقع کتابی فقهی به صورت رساله عملی و مجموعه فتاوا برای مکلفان است؛ نه کتابی استنباطی و اجتهادی به معنای استدلالی آن.