«صَرْفه»؛ یعنی خداوند خود بازدارنده كسانى است كه بخواهند با قرآن مقابله كنند. گرچه ممكن است توان مقابله را داشته باشند؛ اما در تفسیر «صَرْفه» گفته اند: 1. «صَرْفه» یعنی خداوند انگيزه كسانى كه در صدد مقابله با قرآن هستند را سلب مى كند. 2. «صَرْفه» یعنی خداوند امكانات مورد نیاز برای مقابله با قرآن را می گیرد و آن دو گونه است؛ الف) دانش آنان را در هنگام مقابله با قرآن، مى ستاند. ب) أساسا آن امكانات در اختيار بشر قرار نگرفته تا بتوانند با قرآن مقابله كنند و معنى «صَرْفه» همين است. 3. «صَرْفه» یعنی جبرا آنان را باز دارد.

معجزه بايد به گونه اى انجام گيرد تا كارشناسان همان دوره به خوبى تشخيص دهند كه آنچه ارائه شده ماوراى جهان طبيعت و بيرون از توان بشريّت است. از اين رو قرآن با شيواترين سبك و رساترين بيان و استوارترين محتوی بر عربِ آن زمان عرضه شد؛ در حالى كه يگانه مهارت عربِ آن دوره در زبان و بيان آنان بود، به خوبى تشخيص دادند كه اين سخن نمى تواند ساخته بشر باشد. لذا «وليد بن مغيره» مى گويد: «آنچه فرزند ابن ابى كبشه مى سرايد، به خدا سوگند! نه شعر است و نه سِحر و نه گزاف گويى بى خردان، بى گمان گفته او سخن خداست».

مطابق روايات، حضرت مهدي(عج) بعد از ظهور ابتدا بين ركن و مقام خطبه اى خوانده، آن گاه مردم را به بيعت با خود دعوت مى نمايد. امام باقر(ع) می فرماید: «همانا او به سوى مسجد الحرام به حركت در مى آيد و در آنجا كنار مقام ابراهيم چهار ركعت نماز مى گزارد و با تكيه بر حجر الاسود حمد خدا و ثناى او را به جاى آورده و يادى نيز از پيامبر(ص) كرده و بر او درود مى فرستد. آن گاه سخنى را آغاز خواهد كرد كه هرگز كسى چنين سخن نگفته است ...».

درباره روایتي كه مي گويد: "هنگامى كه قائم(عج) قيام كند، مسجد الحرام و مسجد نبوى را به اساس خود باز مى گرداند" بايد گفت: اولاً سند اين روايت ضعیف و مرسل است. ثانياً بر فرض صحتِ روايت، ممكن است این طور توجيه شود که از آنجا كه برخى از قسمت های اين دو مسجد توسط سلاطين جور به جهت ريا و ديگر اهداف و يا با مال حرام و غصبى ساخته شده، براى آنكه آثار ظالمين باقى نماند آنها را خراب مى كند و به جاى اصلى آن باز مى گرداند.

درست است كه زمين و آسمان همه از مخلوقات خداست؛ ولى مراكزى در جهان مادّه وجود دارد كه محل تابش انوار الهى يا به تعبير ديگر، داراى قداست خاصّى است. همان گونه كه در روى زمين، همه جا شبيه هم نيست و قداستِ محل سبب مى شود كه مكان هايى چون طور و حرا و مسجد الحرام از انوار الهيّه بيشتري برخوردار باشند، در جهان بالا و آسمان ها نيز مراكز قُدسى وجود دارد كه فرشتگان، پيام الهى را در آنجا درك مى كنند و اعمال نيك بندگان را در آن مراكز به وديعت مي سپارند و تا روز قیامت نگهدارى خواهد شد.

«تقیّه» بر دو قسم است: 1. «تقیّه خوفی» که همان کتمان کردن عقاید از دشمن برای حفظ جان و جلوگیری از ریختن خون انسان است، از نمونه هاي قرآني اين قسم مي توان به داستان «اصحاب کهف» و «عمار یاسر» اشاره كرد. 2- «تقیّه مداراتی» که به معنای همراهی با دشمن در عقاید و رفتار است؛ نه بخاطر ترس از جان بلکه به خاطر وحدت و اتحاد بیشتر. سفارش امام صادق(ع) مبني بر شركت در نماز جماعت اهل سنّت، عيادت از بيمارانشان، شركت در مراسم تشييع جنازه آنها و ... از مصاديق تقيّه مداراتي است.

عقيده به معراج پيامبر اسلام(ص) مخصوص دسته معينى از مسلمانان نيست؛ بلكه عموم مسلمين در اين عقيده مشتركند. احاديث فراوانى از طريق شيعه و اهل تسنن در اين زمينه نقل شده و بسيارى از علماى اسلام «تواتر» يا «شهرت» اين احاديث را تصديق كرده‌اند.

موثق‌ترين و مستندترين منبع برای شناخت و فهم از هدف «معراج»، همانا قرآن کریم است كه مى‌توان هدف اين سير شبانه را به خوبى از آن استنباط كرد، هدفى كه كاملا با موازين علمى و منطقى سازگار است. به بیان قرآن کریم هدف اين سير فضائى، همان مشاهده آثار عظمت خداوند در جهان بالا بوده است.

مطابق روايات، دعا براى امام زمان(عج) در برخى از مكانها سفارش و تأکید بیشتری شده است؛ از جمله: مسجد الحرام، سرداب مقدس، مقامات منسوب به حضرت از قبيل مسجد كوفه، مسجد سهله، مسجد جمکران و همچنین حرم امام حسين(ع)، حرم امام رضا(ع)، حرم عسكريين(ع)، حرم هر يك از امامان(ع) به طور عموم و صحرای عرفات در محل وقوف.

مطابق روايات، خداوند متعال هنگام ظهور امام زمان(عج)، امدادهاى غيبى را به كمك آن حضرت خواهد فرستاد، از جمله: غافلگیری و غفلت دشمنان، ايجاد رعب و وحشت ميان دشمنان، جذب تمام مسلمين بوسیله شعارها و اموری که مورد اتفاق همه مسلمانان است و حضور ملائكه در رکاب حضرت(عج).