در احادیث پیامدهای پرخوری این طور بیان شده است؛ پرخوری دل را می میراند؛ علم و دانش را از او بيرون مى كند؛ بر قلب علامت قساوت مى گذارد و اعضا را از اطاعت حق باز مى دارد و عقل را از شنيدن موعظه باز می دارد؛ صفا و نورانیت فکر را می گیرد؛ پرخوری باعث سستی و پرهیز از آن باعث مقاوم شدن انسان است و ...

واژه «طَعامْ» هم معنى مصدرى و هم اسم مصدرى دارد؛ یعنی هم به غذا خوردن گفته مى شود و هم به خود غذا. البته در «لسان العرب» تصريح شده كه «طعام» اسم جامعى است براى تمام خوردنى ها، ولى هم او و هم «راغب» در «مفردات» تصريح كرده اند كه اين واژه گاهى در نوشيدنى ها نيز به كار مى رود.

منظور از طعام اهل کتاب که حلال شمرده شده، غیر ذبیحه هاى آنها است، زیرا آنهاغالب شرائط ذبح اسلامى را رعایت نمى کنند و روایات متعدد ى که در جلد 16 وسائل الشیعه آمده این مطلب را تایید می کند.

مجد الدین بن جمیل چنین سروده است: «کسى که پیامبر(ص) در روز غدیرخم مجد صریح و شرف قدیم را به او اعطا نمود و کسى که خورشید بعد از غروب کردن براى او برگشت و او به صورت اداء نماز گذارد و طعام را ایثار کرد در حالى که سه روز پشت سر هم هیچ طعامى نخورده بود و راضى نمى شد همراه قرص نانى از گندم، چیزى غیر از نمک آرد نشده، خورش آن باشد».

طبرى از على(ع) نقل مى کند: «وقتی آیه انذار بر پیامبر(ص) نازل شد، حضرت به من فرمود: ...طعامی درست کن و بنى عبدالمطلب را جمع کن تا آنچه را به آن مأمور شده ام ابلاغ کنم. روز میهمانی ایشان فرمود: کدام یک از شما مرا در رسالتم کمک می کند تا برادر و وصىّ و جانشین من باشد؟ همگى سکوت کردند. ولى من که سنّم از همه کمتر بود اجابت کردم، بعدپیامبر فرمود: همانا این شخص برادر و وصّى و جانشین من در میان شما است. پس به دستورات او گوش داده و او را اطاعت کنید...».

برترين همسر پيامبر(ص) خديجه كبرى مادر زهرا(س) مي باشد؛ در روایات آمده؛ جبرئيل بر پيامبر(ص) نازل شد و ظرفى آورد كه در آن طعام و شراب بهشتى بود؛ و گفت: اين مائده مال خديجه است. به او مژده بده به قصرى در بهشت. پيامبر(ص) می فرمود: هرگز خداوند زني بهتر از خديجه به من نداده، وقتي مردم به من کافر شدند، او ايمان آورد، وقتى مرا تکذيب کردند، او تصديقم نمود و وقتى که مردم مرا از خود راندند او با اموالش ياريم کرد.

در تفسیر «ضَرِیع» مفسران سخنان گوناگونى دارند. بعضى گفته اند: «نوعى خار است که در هنگام خشک شدن، آن را «ضَرِیع» مى گفتند، گیاهى است سمى که هیچ حیوانى به آن نزدیک نمى شود.»  هم چنین در در حدیثى از پیامبر(ص) نقل شده: «ضریع چیزى است در آتش دوزخ، شبیه خار، تلخ تر از صبر، متعفن تر از مردار و سوزنده تر از آتش، خداوند آن را ضریع نام نهاده است»؛ بعضى نیز گفته اند: «ضَرِیع» طعامى است ذلت آفرین که دوزخیان براى رهائى از آن، به درگاه خدا تضرع مى کنند. در نهایت این تفسیرها هیچ منافاتی با هم ندارد.

اهل سنت در تفسير آيه 5 سوره مائده، هرنوع طعام اهل کتاب حتي ذبيحه آنها را حلال مي دانند. اما علماي شيعه مطابق روايت ائمه(ع) تنها حبوبات و ميوه های ایشان را حلال مي دانند، نه ذبيحه را؛ زيرا آنها هنگام ذبح نام خدا را نمى برند و اين ذبيحه در آيات قبل از اين آيه تحريم شده، لذا ذبيحه اهل کتاب در اين آيه به حلال تفسير نمي شود.