گروهی بر این باورند كه شکل فعلی رسم الخط قرآن به دستور خاصّ پيامبر(ص) بوده و نويسندگان اوليه دخالتى در نحوه نوشتن كلمات نداشته اند و در پس اين ناهنجارى هاى نوشتارى، سرّى پنهان و حكمتى نهفته است كه جز خدا، كسى از آن آگاه نيست؛ اما دكتر «صبحى صالح» مى گويد: «ترديدى نيست كه اين مطالب، غلوّ و مبالغه اى است درباره تقديس رسم الخط مُصحف عثمانى و تكلّفى است كه مافوق آن تصور نمى شود؛ زيرا از منطق به دور است كه رسم الخط را امرى توقيفى و با دستور پيامبر(ص) بدانيم و يا تصور كنيم كه مشتمل بر اسرار است».

در روايات به حقيقت «پل صراط» اشاره شده است. در روايتي آمده: «صراط همان طريق به سوى معرفت و شناخت خداوند متعال است. دو صراط وجود دارد: صراطى در دنيا و صراطى در آخرت و امّا صراط در دنيا همان امام واجب الاطاعه است، هركس او را بشناسد و به هدايت او اقتدا كند از صراط - كه پلى است بر روي جهنّم - در آخرت مى گذرد و هركس او را در دنيا نشناسد قدمش بر صراط آخرت مى لرزد و در آتش جهنّم سقوط مى كند».

لازمه ی بهره مندی پیامبران و امامان از علم غیب، شریک شدن با خدا نمی باشد تا باطلی صورت گیرد؛ چرا که آنها در این امر استقلالی ندارند، بلکه این علم توسط خداوند متعال به آنها داده شده است؛ پس شراکتی مطرح نمی گردد. به عبارت دیگر اعتقاد به علم غيب براى پیامبران و ائمه(عليهم السلام) هرگز مساوى با غلوّ يا اثبات الوهيت برای آنان نمى ‌باشد و آنچه سبب شریک شدن در این صفت است اثبات «علم غيب بالذات و بالاستقلال» است، نه علم غيبى كه به اذن خداوند باشد.

وظايف شيعيان در زمان غيبت، تنها شادي و چراغاني در نيمه شعبان يا رفع نياز و برطرف شدن مشكلات خلاصه نمي‌شود؛ بلكه بايد پيوند مكتبى، اخلاقى، عملى و عينى، بين حضرت مهدي(ع) و مردم ايجاد نمود، تا باعث رشد سازنده و سعادت جامعه شود. در كنار اين مسائل، بايد مراقب سوء استفاده از نام مبارك حضرت بود تا به چهره ايشان و مكتب او خدشه‌اي وارد نشود. علاوه بر مراقبت از دشمن بايد مراقب دوستانِ نادان هم بود و آنها را هدايت كرد تا در اين مكتب، غُلوّ بوجود نيايد كه موجب فساد مى‌شود.

کتاب «الشافی فی الامامه و ابطال حجج العامه» یکی از مهمترین کتاب های تدوین شده در زمینه امامت و پاسخ به مسائل پیرامون آن است که توسط ابو القاسم علی بن حسین بن موسی سید مرتضی علم الهدی (355ق ـ 436 ق) تالیف شده است. «سید مرتضی» این کتاب را در مقام پاسخگویی به شبهات «قاضی عبدالجبار» معتزلی درباره امامت تالیف کرد.

امام علي(ع) به «حارث همدانی» بشارت دادند که من در چند موقف همراه شيعيانم خواهم بود: 1. لحظه مرگ و جان دادن. 2. هنگام عبور از صراط. 3. کنار حوض کوثر که شيعيانم را از آب کوثر سیراب خواهم کرد. 4. به هنگام تقسیم بهشت و جهنّم که به اذن پروردگار من تقسيم كننده آن دو می باشم.

علي(ع) فرمود: مبادا درباره ما غلوّ کنيد، بلکه بگوييد ما بنده خداييم، از حدّ بندگى ما را بلاتر نبريد آنگاه هر چه خواستيد درباره ما بگوئيد ولى غلوّ نکنيد. امام صادق(ع) فرمود:به خدا سوگند ما بندگان، مخلوق خدائيم که براى ما پروردگارى است که او را پرستش مى کنيم و اگر دست از پرستش او برداريم ما را دچار عذاب خود خواهد کرد... ما را مخلوق خدا بدانيد و درباره (مناقب) ما هر چه مى خواهيد بگوييد که به نهايت آن نخواهيد رسيد.

غلوّ يعنى گذشتن از حدّ؛ سخن پيامبر(ص) نيز به همين معناست که فرمود: «لا تغالوا في النساء...»؛ (درباره زنان زياده روى نکنيد...). همچنين غلوّ در شعر شاعران و ارباب لغت نيز گوياى همين معنا است.

ابوالمحاسن یوسف بن اسماعیل بن على بن احمد بن حسین بن ابراهیم ، معروف به شوّاء و ملقّب به شهاب الدین کوفى حلبى است. وى از بزرگان شعر و ادب و داراى فضائل بسیارى است، همچنین داراى عقیده اى محکم و طبع شعرى روان با قافیه هایى ناب و ساختارى محکم مى باشد .

متهم کردن شیعیان به غلو، اندیشه باطلى است که بر اثر ناآگاهى از عقاید آنان و یا مبانى و دلائل آنها پدید مى آید. در قلمرو توحید، غالى کسى است که امامان را از مقام عبودیت و بندگى فراتر برده و آنها را در خالقیت یا در تدبیر یا در تقنین همتای خدا بداند. ولی پیروان اهل بیت، ذرّه اى از مرز توحید تجاوز نکرده، تنها خدا را خالق، مدبر، و مشرّع مى دانند و امامان را انسان هاى برتر و والا مى شمارند. خود امامان ما پیوسته از غالیان تبرى جسته، و آنان را از ساحت خود طرد مى کردند.