از ديدگاه امام علي(ع)، آفرينش فرشتگان داراي ويژگي هاي مهمي است: «خداوند آنها را به صورت هاى مختلف و اندازه هاى گوناگون آفريد؛ در حالى كه داراى بال و پرهاى متعددى هستند [و از نظر قدرت، يكسان نيستند] و همواره تسبيح جلال و عزّت او مى گويند، گروهى از آنان [آن قدر عظيم و بزرگند كه] پاهايشان در طبقات پايين زمين، ثابت و گردن هايشان از آسمانِ بالا، گذشته است ...، آنها هرگز، اسرار شگفت انگيز آفرينش مخلوقات را به خود نسبت نمى دهند [هر چند خود به فرمان خدا واسطه در خلق باشند] و هيچ گاه ادّعا نمى كنند كه در آفرينش چيزى، با او شراكت دارند».

تکبر در برابر خداوند که بدترین نوع تکبر است به اشکال مختلف شکل می گیرد: یک قسم این است که انسان ضعیف ادعای الوهیت کند و نه تنها خود را بنده خدا نداند بلکه مردم را به بندگی خود دعوت نماید. شکل دیگری از تکبر در برابر خداوند، تکبر ابلیس و پیروان اوست که از اطاعت خداوند در سجده بر آدم(ع) سرباز زدند و تشخیص خود را برتر شمردند.

آیات مختلفی در قرآن بر اين حقيقت تأكيد مى كنند كه شرك هيچ گونه دليل و برهانى ندارد؛ و مشرکان از گمان بی اساس خود پیروی می کنند. خداوند در سوره مومنون آیه 117، مى فرمايد: «و هركس معبود ديگرى را با خدا بخواند و به يقين هيچ دليلى بر آن نخواهد داشت ...». در سوره يونس آیه 66 نيز می فرماید: «آنها تنها از گمان بى اساس پيروى مى نمايند ...».

انجیل یوحنا از قول حضرت عیسی(ع) نقل می کند، که او ادعا کرده کار خدایی می کند و خدا در او و او در خداست. درحالیکه قرآن با صراحت مى گويد: مسيح هيچ گونه ادعايى جز بندگى خداوند و نبوت و رسالت از سوى او نداشت، و در مقام عبوديت و تسليم در برابر فرمان خدا نيز بسيار خاضع بود، آنچه از معجزات انجام مى داد همگى به اذن و فرمان خدا بود. مقايسه اين گونه مسائل تاريخى در قرآن و انجيل با يكديگر نشان مى دهد كدام از سوى خدا است، و كدام تحريف يافته و ساخته مغز بشراست.

لازمه ی بهره مندی پیامبران و امامان از علم غیب، شریک شدن با خدا نمی باشد تا باطلی صورت گیرد؛ چرا که آنها در این امر استقلالی ندارند، بلکه این علم توسط خداوند متعال به آنها داده شده است؛ پس شراکتی مطرح نمی گردد. به عبارت دیگر اعتقاد به علم غيب براى پیامبران و ائمه(عليهم السلام) هرگز مساوى با غلوّ يا اثبات الوهيت برای آنان نمى ‌باشد و آنچه سبب شریک شدن در این صفت است اثبات «علم غيب بالذات و بالاستقلال» است، نه علم غيبى كه به اذن خداوند باشد.

در قرآن تأكيد شده كافران را به كنار دوزخ مى‏ برند و به آنها مي گويند از درهاى جهنّم وارد شويد و جاودانه در آن بمانيد و چه بد جايگاهى است جايگاه متكبّران. در آيه ديگرى نيز آمده كه آيا در جهنّم جايگاه خاصّى براى متكبّران نيست؟! از ميان تمام صفات رذيله دوزخيان، تكيه بر تكبّر آنها شده و اين نشان مى ‏دهد تا چه حدّ اين صفت رذيله در سقوط و بدبختى انسان مؤثّر است، تا آنجا كه انسان را به دوزخ مى‏ كشاند و در دوزخ نيز جايگاه ويژه ‏اى با عذابى سخت ‏تر و دردناكتر برايش مهيّاست.

به یقین، یکى از عوامل پیشرفت فکر وهّابى گرى افراطى، در میان قشرى از مسلمین جهان، تندروى هاى غلات است. همان افراد نادان و بیسوادى که درباره بزرگان دین به غلو پرداختند و آن ها را از درجه عبودیّت بالا بردند و به الوهیّت رساندند و شریک خدا قرار دادند. به همین جهت وظیفه علماى اسلام همیشه و به خصوص امروز، بسیار سنگین است؛ از یک سو باید به هدایت غلات بر خیزند و از سوى دیگر به سفسطه هاى وهّابیان تندرو پاسخ گویند، و چه مشکل است حفظ تعادل توده هاى کم سواد در این امور.