پاسخ اجمالی:
وظايف شيعيان در زمان غيبت، تنها شادي و چراغاني در نيمه شعبان يا رفع نياز و برطرف شدن مشكلات خلاصه نمي‌شود؛ بلكه بايد پيوند مكتبى، اخلاقى، عملى و عينى، بين حضرت مهدي(ع) و مردم ايجاد نمود، تا باعث رشد سازنده و سعادت جامعه شود. در كنار اين مسائل، بايد مراقب سوء استفاده از نام مبارك حضرت بود تا به چهره ايشان و مكتب او خدشه‌اي وارد نشود. علاوه بر مراقبت از دشمن بايد مراقب دوستانِ نادان هم بود و آنها را هدايت كرد تا در اين مكتب، غُلوّ بوجود نيايد كه موجب فساد مى‌شود.
پاسخ تفصیلی:
وظيفه ما در زمان غيبت امام زمان
«قَالَ الإمامُ العَسْكَرِىُّ(عليه السلام): فَهذِهِ لِآلِ مُحَمَّدٍ إلَى آخِرِ الأئِمَّةِ وَ المَهْدِىّ وَ أصْحَابِهِ يُمَلِّكُهُم اللهُ مَشَارِقَ الأرْضِ وَ مَغَارِبَهَا وَ يُظْهِرُ بِهِ الدِّينَ وَ يُمِيتُ اللهُ بِهِ وَ بِأصْحَابِهِ البِدَعَ وَ البَاطِلَ كَمَا أَمَاتَ السُّفَهَاءُ الحَقَّ حَتَّى لاَيَرَى أيْنَ الظُّلْمُ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهُونَ عَنِ المُنْكَرِ»(1)؛ (امام حسن عسكرى(عليه السلام) فرمودند: اين ويژگى براى آل محمد(صلى الله عليه و آله و سلم) تا آخرين امام و حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و اصحاب ايشان مى‌باشد كه خداوند به آنها در مشرق و مغرب زمين قدرت مى‌دهد و دين خود را به وسيله آنها پيش مى‌برد و خداوند به وسيله او و اصحابش بدعت‌ها و باطل‌ها را از بين مى‌برد، [از يك سو دين را پيش مى‌برد و از سوى ديگر در درون مسلمين بدعت‌ها را نابود مى‌كند] همان‌گونه كه سُفَهاء حق را از بين مى‌برند، تا آنجا كه ظلمى ديده نمى‌شود و امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند).
شرح حديث:
روايت در تفسير امام حسن عسكرى(عليه السلام) در ذيل آيه «اَلَّذِينَ إنْ مَكَّنَّاهُمْ فِى الأَرْضِ أقَامُوا الصَّلوةَ وَ آتُوا الزَّكوةَ»(2)؛ (كسانى كه اگر به آنها تمكين و قدرت در زمين داديم نماز را به پا مى‌دارند و زكات مى‌دهند) آمده است.
با توجّه به آيه قبل كه مى‌فرمايد: «وَ لَيَنْصُرَنَّ اللهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إنَّ اللهَ لَقَوىٌّ عَزِيزٌ»(3). مراد از «الذى» در اين آيه، كسانى هستند كه يارى‌دهنده دين خدا و بندگان خدا و ارزش‌هاى والاى اسلامى باشند كه خداوند آنها را يارى مى‌كند؛ پس يارى دهندگان دين خدا همان «اَلَّذِينَ إِنْ مَكَّنّاهُمْ...» هستند كه نماز به پا مى‌دارند و همه را نمازخوان كرده و با ارزش‌هاى والاى نماز آشنا مى‌كنند و زكات مى‌پردازند. از اين حديث بدست مى‌آيد كه يارى‌دهندگان دين خدا فقط ائمّه نيستند؛ بلكه مصداق اتّم آن، ائمّه اطهار(عليهم السلام) و حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و اصحاب ايشان هستند. براى اينكه بدانيم آنها چه مى‌كنند تا در مسير آنها حركت كنيم و شبيه آنها شويم، برنامه‌هاى آنها را بيان مى‌كند:
1. در مشرق و مغرب زمين مبلّغ اسلام هستند.
2. بدعت و باطل را در جامعه اسلامى از بين مى‌برند كه اين كار مربوط به درون جامعه اسلامى است.
3. با ظلم و ستم مبارزه مى‌كنند؛ به طورى كه آثارى از ظلم نباشد.
4 و 5. امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند. خداوند هم به آنها كمك مى‌كند؛ چون قول يارى داده است.
در اينجا سه نكته قابل توجّه است:
نكته اوّل: در مورد سالروز ولادت حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشريف) شادى، مجالس جشن، چراغانى و اطعام طعام و... همه خوب است؛ ولى نبايد به اينها بسنده كرد؛ بلكه بايد مردم را با برنامه‌هاى حضرت آشنا كنيم و پيوند مكتبى، اخلاقى، عملى و عينى بين حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و مردم ايجاد نماييم، آن هم نه فقط پيوند نياز و حاجت؛ بلكه سازنده و در جهت رشد و سعادت جامعه.
عدّه‌اى براى رفع مشكلات‌شان عاشق حضرت هستند؛ نبايد به اين هم بسنده كرد؛ بلكه آنچه كه مهمّ است، سعادتى است كه از اين طريق به وجود مى‌آيد. ما مى‌خواهيم به اقيانوس علم، عدالت، تقوا و تدبير آن حضرت اتّصال پيدا كنيم. پيوند عشق، محبّت، اطاعت و پيوند شباهت و ... باشد نه فقط پيوند حاجت طلبى. پس نبايد به ظواهر بسنده كنيم؛ بلكه بايد علاوه بر پوسته‌ها به مغزها هم توجّه كنيم و خود را با مكتب حضرت پيوند دهيم.
نكته دوم: عدّه‌اى در عصر و زمان ما پيدا شده‌اند كه به نام آن حضرت كارهاى خلاف شرع انجام مى‌دهند. به عنوان مثال موسيقى‌هاى لهوى يا جشن‌هاى آلوده به گناه راه مى‌اندازند، جلسات مولودى خوانى به خصوص مجالس زنانه در بسيارى از مناطق از شكل اسلامى خارج شده است كه يا آگاهى ندارند و يا مى‌دانند؛ ولى چون از راه ديگر نمى‌توانند، به نام حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشريف) به اين اعمال دست مى‌زنند. بايد مراقب اين برنامه‌ها بود تا از نام مبارك حضرت سوء استفاده نشود و به چهره آن حضرت و مكتب او خدشه اي وارد نشود.
نكته سوم: به تازگى بعضى غُلات از ناحيه مدّاحان غير متعهّد پيدا شده‌اند و در مورد ائمّه و امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و حضرت زينب(عليها السلام) غُلوّ مى‌كنند، اين عمل ظاهر الفساد و كفر است. خود ائمّه(عليهم السلام) هم راضى نيستند، تعبيراتى كه بوى غُلوّ و كفر مى‌دهد در مورد ايشان به كار برده شود.
زمانِ گذشته غُلوّ تنها يك گناه به حساب مى‌آمد؛ ولى امروزه علاوه بر خودِ گناه، غُلوّ به مذهب هم ضربه مى‌زند و دستاويزى براى دشمن مى‌شود. همان‌گونه كه بايد مراقب دشمن بود، بايد مراقب دوستانِ نادان هم باشيم و آنها را هدايت كنيم تا در اين مكتب غُلوّ بوجود نيايد كه موجب فساد مى‌شود.(4)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.