ادیبان، عالمان و مفسّران بزرگى مثل فراء، اخفش، مبرد، راغب، زمخشری و... می گویند که کلمه مولا به معنی اولویّت در امور و سرپرستى امور و سیادت و ریاست و زعامت می باشد و همچنین ولىّ و مولا، هر دو در این معنا استعمال مى شوند. لذا پیام مهم روز غدیر و آن همه تأکید بر آن چیزی جز امامت علی(ع) نمی باشد.

از جمله افکار وهابیان سلفى، دشمنى با پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) و دوست داران آنها یعنی شیعه است.  ابن تیمیه در صدد است تا هرگونه فضیلتى را براى اهل بیت پیامبر(ص) انکار نماید و احادیث فضایل را مجعول بشمارد. البانى و پیروان او حتّى با اطلاق کلمه «سیّد» بر رسول خدا(ص) مخالفت مى کنند و حتی محمّد بن عبدالوهاب از درود فرستادن و صلوات بر پیامبر(ص) نهى مى کرد و اگر کسى چنین مى کرد او را شدیداً عقاب مى کرد و چه بسا او را به قتل مى رسانید.

زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(ع) است. دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى، معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است و از آنها نشأت مى گیرد. همه شیعیان درباره او جز پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که اعمال او ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.

مولی نزد اهل لغت معانی بسیاری دارد مانند سید و سلطان. از طرفی آنان اجماع دارند بر اینکه ولی و مولی به یک معنا هستند و بر «اولویت به امر» دلالت دارند. و بدیهی است وقتی واژه مولی درباره رسولی الهی یا جانشین وی استفاده شود، اشاره به وسیع ترین دایره محل اعمال آن سیادت و سلطنت دارد؛ لذا اراده سایر معانی درباره حدیث غدیر یا موجب کذب بستن به پیامبر(ص) یا کفر می گردد و یا با توجه به وضعیت مردم و دستور پیامبر به تجمع مردم، امری بی فایده می گردد.

علماء اهل سنت بر امامت و جلالت امام صادق(ع) اتفاق نموده اند، محيى الدين بن شرف نووى می گوید: «علماء بر امامت و جلالت و سیادت او اتفاق نموده اند»، و عمر بن ابى المقدام مى گوید: «من هر گاه به جعفر بن محمد نگاه مى کردم، مى دانستم که او از سلاله پیامبران است». هم چنین شمس الدین محمد ذهبى می نویسد: «جعفر صادق، کبیرالشأن، از امامان علم بود. او به امر خلافت، از ابى جعفر منصور سزاوارتر بود»، و در کلام دیگری مى گوید: «مناقب جعفر بسیار است. او براى خلافت به جهت فضل و علم و شرف، صلاحیت داشت».
 

پیامبر(ص) در حدیثی -که نزد مسلمانان قطعی است- می فرماید: «حسن و حسین(ع) دو سرور جوانان اهل بهشت هستند» و بسیاری از علمای اهل سنت مثل تِرمذى، ابن ماجه، احمد بن حنبل، حاكم نيشابورى، نسائی و... آنرا  نقل کرده اند.

شمس الدین مالکى در فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده است: وإنّ علیّا کان سیف رسوله *** وصاحبه السامی لمجد مشیّد. وصهر النبیِّ المجتبى وابن عمِّه *** أبو الحسنین المحتوی کل سودد...؛ و همانا على شمشیر پیامبر بود، و همراه بلند مرتبه آن حضرت که مجد و بزرگى به او بلندى یافت. و داماد و پسر عموى پیامبر برگزیده، و پدر حسن و حسین و داراى هر سیادتى بود... .