آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(ع) است. دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى، معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است و از آنها نشأت مى گیرد. همه شیعیان درباره او جز پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که اعمال او ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.

زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(علیهم السلام)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(علیهم السلام) است. فضایل، از چند جهت او را در بر گرفته است؛ دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است (و از آنها نشأت مى گیرد).
همه شیعیان بدون استثنا درباره او چیزى جز قداست و پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که هر عملى که زید انجام داده ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.
احادیثى که شیعه به پیامبر(صلى الله علیه وآله) و ائمّه(علیهم السلام) نسبت مى دهد، و تصریحات علماى آنها، و ستایش ها و مرثیه خوانی هاى شاعران براى او، و کتاب هاى مستقلّى که نویسندگان شیعه در این زمینه نوشته اند، همگى شاهدِ این مدّعاست.
امّا احادیث: از جمله آنها سخن رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به امام حسین(علیه السلام) است: «یخرج من صلبک رجلٌ یقال له زید، یتخطّى هو و أصحابه رقاب الناس، یدخلون الجنّة بغیر حساب»(1)؛ (از صُلب تو مردى خارج مى شود که به او زید گفته مى شود، او و اصحابش از فراز سر و گردن مردم (در روز محشر) عبور کرده(2) و بدون حساب وارد بهشت مى شوند).
و فرمود: «إنّه یخرج و یُقتل بالکوفة، و یُصلب بالکناسة، یُخرج من قبره نبشاً، و تُفتح لروحه أبواب السماء، و تبتهج به أهل السموات والأرض»(3)؛ (همانا او خروج مى کند و در کوفه کشته مى شود، و در زباله دان به صلیب کشیده مى شود، و از  قبرش بیرون آورده (و نبش قبر) مى شود، و براى روحش درهاى آسمان باز مى شود و اهل آسمان ها و زمین به (ملاقات) او شادمان مى شوند).
و امیر المؤمنین(علیه السلام) در جایگاه به صلیب کشیده شدن وى در کوفه ایستاد و او و اصحابش گریه کردند، پس اصحاب گفتند: چه چیز تو را گریاند؟ فرمود : «إنّ رجلاً من ولدی یُصلب فی هذا الموضع، من رضی أن ینظر إلى عورته کبّه الله على وجهه فی النار»(4)؛ (همانا مردى از اولاد من در این جایگاه به صلیب کشیده مى شود، هر کس راضى شود که به عورت او نگاه کند خدا او را به رو در آتش مى اندازد).
و امام باقر محمّد بن على(علیه السلام) فرمود: «أللّهمّ اشدد أزری بزید»؛ (خدایا کمر مرا با زید محکم کن).
و امام صادق(علیه السلام) وقتى خبر شهادتش را شنید فرمود: ««إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّـآ إِلَیْهِ رَا جِعُونَ»(5)، عند الله أحتسب عمّی إنّه کان نعم العمّ، إنّ عمّی کان رجلاً لدنیانا وآخرتنا، مضى والله عمّی شهیداً کشهداء استشهدوا مع رسول الله وعلیٍّ والحسین، مضى والله شهیدا»(6)؛ ((ما از آن خداییم؛ و به سوى او باز مى گردیم)، شهادت عموى خود را نزد خدا و براى رضاى او حساب مى کنم همانا او خوب عمویى بود، همانا عموى من مردى براى دنیا و آخرت ما بود، به خدا سوگند! عمویم شهید شد مانند شهدایى که با رسول خدا و على و حسین شهید شدند، به خدا سوگند! او شهید از دنیا رفت).
و فرمود:«إنّ زیداً کان عالماً، و کان صدوقاً، و لم یدْعُکم إلى نفسه و إنّما دعاکم إلى الرضا من آل محمّد، و لو ظفر لَوفى بما دعاکم إلیه، و إنّما خرج إلى سلطان مجتمع لینقضه»(7)؛ (همانا زید عالم و بسیار راستگو بود، و شما را به خود دعوت نکرد بلکه تنها به رضاى از آل محمّد (امامِ از آنان) دعوت نمود، و اگر پیروز مى شد حتماً به آنچه شما را به آن دعوت کرد وفا مى کرد، و همانا بر سلطانى که نیروهایش را جمع کرده بود خروج کرد تا او را در هم شکند).(8)