خطیب بغدادی از ابوهریره نقل می کند: هر کس در این روز روزه بگیرد خداوند ثواب شصت ماه روزه را به او عطا مى کند؛ روزی که پیامبر(ص) دست علی(ع) را گرفت و فرمود: هرکه من مولاى او هستم این على مولاى اوست. سپس عمر به علی(ع) تبریک گفت و آیه اکمال نازل شد. همین مضمون را ابن عساکر و پانزده نفر از علمای اهل سنت با سندهای صحیح نقل کرده اند.

فخر رازی منظور از الیوم در آیه اکمال دین را روز عرفه می داند. بخاری نیز نقل کرده: ضمن گفت و گویی که بین خلیفه دوم و شخصی یهودی درمی گیرد، خلیفه اعلام می کند منظور از الیوم در این آیه همان روز عرفه است. پاسخ: حضور نام امثال خلیفه دوم و معاویه به عنوان دو تن از غاصبان در سلسله سند چنین روایاتی باعث تضعیف این روایات از حیث سندی می گرد. ثانیا با توجه به نقل اجماع اهل سنت درباره زنده ماندن 80 روزه حضرت رسول بعداز نزول این آیه مشخص می شود که این آیه در 18ذی الحجه یعنی روز غدیر نازل شده است.
 

علاء الدين حلّى درباره غدير خم چنين سروده: محمد(ص) در روز غدير حقّ را آشکار ساخته و گفت: «...من کنتُ مولاه فهذا حیدرٌ مولاه من دون الأنامِ وسیّد***یا ربّ والِ ولیَّه واکبت مُعا دیه وعاند من لحیدر یعندُ...»؛ (... هر کس من مولاى اويم اين حيدر مولا و سيّد اوست، پروردگارا دوست بدار دوستدار او را، و سرنگون ساز دشمن او را، و دشمن بدار کسى را که با حيدر دشمنى ورزد...).

بنابر نقل طبری در کتاب الولایه، حضرت رسول در روز غدیر مردم را به پیمان بستن با حضرت علی و نقل ماجرای برگزیده شدن او به پیشوایی دیگر مسلمانان و تبریک به علی برای معین شدن به این منصب الهی فرا خواند. مردم نیز چنین کردند و جزو اولین کسانی که به علی تبریک گفتند ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه، زبیر و دیگر مهاجرین و انصار بودند و این بیعت تا سه روز ادامه داشت.

عقیده شیعه در رابطه با عید غدیر، مستند به سخنان ائمه(ع) می باشد. پیامبر(ص) در حدیثی می فرمایند: «روز غدیر خم از بهترین اعیاد امّت من است، و آن روزى است که در آن خداوند به من فرمان داد که برادرم على را به عنوان پیشوا بر امّتم نصب نمایم». هم چنین  امام صادق(ع) این روز را به خاطر نزول آیه اکمال دین، با فضیلت تر از عید فطر و قربان، و روز جمعه و روز عرفه معرفی کرده و به روزه و صلوات و برائت از دشمنان اهل بیت در این روز توصیه کرده است.

نویری و مقریزی عید بودن غدیر را بدعت دانسته و ادعا کرده اند: شیعیان در قرن چهارم (352هجری شمسی)، روز 18 ذی الحجه را که روز عقد پیمان برادری میان حضرت رسول و علی است، به عنوان روز انتخاب علی به جانشینی پیامبر معرفی می کنند. امّا مسعودى متوفّاى (346) در «التنبیه والأشراف» مى گوید: «فرزندان على(ع) و شیعیان او این روز را پاس مى دارند. فیّاض بن محمّد بن عمر طوسى در سال (259) گفته است: «امام رضا(ع) متوفّاى سال (203) این روز را عید گرفته است».

از جمله کارهای مهم المعز لدین الله عبارتند از: ایجاد پایگاه دریایی در مغرب که در فتح مصر کمک کار نیروی زمینی بود؛ ایجاد پست قاضی القضات در دیوان اداری فاطمیان؛ تأسیس تشکیلات مالی جدید و رواج پول و سکه جدید؛ جلب رضایت قرامطه و برقرارى وحدت بین اسماعیلیه؛ و... . برپایى جشن باشکوه در عید غدیر و اقامه عزا و ماتم در روز عاشورا براى امام حسین(ع) و اضافه کردن «حى على خیر العمل» به اذان نیز ازجمله کارهای فرهنگی او بود.

پس از معزّ لدین الله سومین پسر او نزار با لقب العزیز بالله در سال 365 هـ  ق، به حکومت رسید. او در همان سال جوهر را با سپاهی عظیم راهی دمشق کرد اما نتیجه نگرفت. سپس خودش فرماندهی سپاه را برعهده گرفت و پیروز شد. در دوران او امپراطورى فاطمیان به نهایت وسعت خود رسید و شمال آفریقا، حجاز، یمن و شام را در بر مى گرفت. او راه پدرش را در برپایى عید غدیر و روز عاشورا ادامه داد و بعد از بیست سال حکومت از دنیا رفت.

طیبیان برخلاف نزاریان به شریعت پایبند هستند. جوانان در پانزده سالگى با داعى مطلق بیعت می کنند که بیعت با امام تلقى مى شود. آنان به نماز، روزه، زکات، حج و ولایت اهمیت بسزایى داده و مقید به انجام آن هستند. اذان آنها مثل اذان شیعیان بوده، ولى مثل سنیّان وضو مى گیرند. نماز را در سه نوبت به جماعت مى خوانند، ولى نماز جمعه را برگزار نمى کنند. سفر به مکه، مدینه، نجف، کربلا، قاهره و اماکنى که ائمه آنها مدفون هستند از مراسم هاى عبادى - زیارتى آنهاست. عزادارى محرم و جشن غدیر از مهمترین مراسم طیبیان است.