درباره اولين آيه يا سوره نازل شده بر پیامبر(ص) سه نظریه وجود دارد: 1. سه يا پنج آيه از اول سوره «علق». 2. سوره «مدّثّر». 3. سوره «فاتحه». البته ميان اين سه نظر مى توان به گونه اى جمع كرد؛ زيرا نزول سه يا پنج آيه از اول سوره «علق» به طور قطع با آغاز بعثت مقارن بوده، و اين مسئله مورد اتفاق است. سپس چند آيه از ابتداى سوره مدّثّر نازل شده؛ ولى اولين سوره كامل كه بر پيامبر(ص) نازل گرديده سوره «حمد» است. چند آيه از سوره «علق» يا سوره «مدّثّر» در آغاز، عنوان سوره نداشته و با نزول بقيه آيه هاى سوره اين عنوان را يافته اند. پس به ملاك ترتيب نزول سوره ها، اولين سوره، «علق» و پنجمين سوره، «حمد» است؛ اما به ملاك سوره كامل، اولين سوره كامل «حمد» است.

اگر سؤال شود چرا به سوره «حمد»، «فاتحة الكتاب» گفته اند با وجود نزول آيات ابتدائي سوره «علق» بايد گفت: اولين بار پنج آيه ابتدائي سوره «علق» نازل شده؛ اما اولين سوره كاملى كه بر پيامبر(ص) نازل شده سوره «حمد» است.

خداوند در آيه 6 سوره «مائده» مقدار شستن دست را در وضو تا آرنج بیان فرموده؛ اما درباره کیفیت شستن، مطلبی بيان نفرموده است؛ لذا باید بر اساس سیره پیامبر(ص) از آرنج به سمت انگشتان دست را شست. خداوند در ادامه آيه می فرماید: «و امسحُوا برؤوسكم و أرجلكم» يعنى قسمتى از سر و پاهایتان را مسح كنيد؛ چون حرف «بـ» در اینجا طبق صريح بعضى روايات و اهل لغت «تبعیضیه» است و اینکه «أرجلكم» در کنار «رؤوسكم» آمده نشان می دهد حکم آن دو یکی بوده و باید بخشی از سر و پا مسح شود.

انسان موجود فراموش کاری است که نيازهاى واقعى زندگى روزانه و نيازهاى خيالى و عشق به شهوات، او را به خودفراموشی مبتلا می كند. مهمترين آثار «نماز»، بيدار ساختن انسان و پايان دادن به خودفراموشى است؛ زيرا هنگامى كه ياد خدا به ميان آمد، وضع به كلى دگرگون مى شود، اگر نگاهى به مقدمات نماز و شرايط ديگر آن بيندازيم، بيانگر نقش مهم نماز در تربيت انسان و رساندن او به جوار قرب الهي است.

اگر «امر به معروف و نهی از منکر» با ادب و احترام و با ادبیات مناسب باشد تأثیرگذار می باشد. روزی امام حسن(ع) و امام حسین(ع) که سنّ کمی داشتند؛ دیدند که پیرمردی اشتباه وضو می گیرد. به پیرمرد گفتند: شما ببینید کدام یک از ما بهتر وضو می گیرد. پیرمرد كه وضو گرفتن آن دو نفر را ديد، گفت: وضوى شما بسيار خوب بود، اين من بودم كه عمرى غلط وضو مى گرفتم و اكنون از شما وضوى صحيح را تعليم ديدم.

«بخس» در لغت به معنی کم کردن است؛ ولی در آیه 84 سوره «هود» به دو معنا تفسیر شده است: 1. کم گذاشتن از جهت کمّیت و مقدار جنس و یا کم گذاشتن از جهت کیفیّت که جنس مرغوب و نامرغوب را با هم مخلوط کند و همه را به عنوان جنس مرغوب بفروشد. 2. عیب گذاشتن روی اجناس مردم و تعریف كردنِ بی مورد برای اجناس خود.

قرآن، انسان را به وضو گرفتن امر کرده است و حكمت آن را در طهارت از هر پليدي و رجز قرار داده است. وضوگيرنده، با وضوي خويش، خود را از نجاست و كثافت مربوط به روح پاك مي كند. مراد از اين نجاست، نجاست و قذارت باطني است، اگر چه به صورت ظاهري پاك باشد؛ چون ديدن هر چه غير خداست و اعتماد به هر چه غير اوست، شرك باطني و مخالف توحيد خالص است. پس كسي كه وضو مي گيرد، مي خواهد از اين پليدي و رجس درون پاك شود تا موحّد مخلص براي مناجات با خدا گردد.

نماز شب داراي حكمت هايي است كه بعضي از آنها در روايات آمده است. يكي از آنها اين است كه نماز شب، گره‏ هاي روز را باز مي كند. پيامبر(ص) فرمودند: «اي مردم! هيچ بنده ‏اي نيست جز آنكه ريسماني چند بر [اعضاي] او گره خورده، پس چون ثُلثي از شب گذشت فرشته‏ اي نزد وي مي ‏آيد و مي گويد: برخيز خدا را ياد كن كه صبح نزديك شده، اگر حركت كرده برخيزد و خدا را ياد كند يك گره از گره‏ هايش باز مي شود و اگر به پا خيزد و وضو بگيرد و به نماز بايستد همه گره‏ ها گشوده مي شود تا اينكه با چشمي شاد و روشن وارد صبح شود».

كلمه «الى» در «إِلَى الْمَرافِقِ» تنها براى بيان «حد شستن» است نه «كيفيت شستن» و آیه شریفه درباره اينكه دستها از کدام جهت شسته شوند ساكت است. دلیل شيعیان در شستن دست ها از مرفق، روايات اهل بيت(ع) است - که طبق حدیث ثقلین باید از آنها اطاعت کرد - و آنها در روایات فراوانی بر شستن دستها از بالا به پایین تصریح کرده اند.

«وضو» از نظر بهداشتى، اثر قابل ملاحظه اى در نظافت بدن و از نظر اخلاقى و معنوى به خاطر قصد قربت اثر تربيتى دارد؛ درباره فلسفه غسل نيز بايد گفت: علاوه بر بحث نظافت، اثر خاصي در تعادل اعصاب سمپاتيك و پاراسمپاتيك دارد. چراکه به هنگام جنابت تمام بدن درگیر می شود و همه آن از این امر تاثیر می پذیرد. غسل علاوه بر این، بُعد عبادی نیز دارد، چراکه علاوه بر شستشوى جسم، به خاطر قصد قربت، باعث طهارت روح نيز مي شود.