آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

1. وجود حدیث در صحاح؛ 2. تصریح به صحت حدیث توسط علمای فریقین؛ 3. تصریح به تواتر حدیث؛ 4. تصریح به عدم خلاف؛ 5. تصریح به وثاقت راویان؛ 6. ارسال مسلّم دانستن حدیث؛ یعنی ابن اثیر در «الکامل» این حدیث را از مسلّمات حدیثى دانسته است.

حدیث مباهله را مى توان از طرق مختلف تصحیح کرد:

1. وجود حدیث در صحاح:(1)

ـ وجود حدیث در صحیح مسلم

ـ وجود حدیث در صحیح ترمذى

2. تصریح به صحت حدیث:

ـ تصریح ترمذى به صحت حدیث

ـ تصریح حاکم نیشابورى به صحت حدیث با وجود شروط صحت بخارى و مسلم.

ـ تصریح ذهبى به صحت حدیث در «تلخیص المستدرک.»

ـ تصریح قاضى ایجى به صحت حدیث؛ او مى گوید: «... مراد از « أَنْفُسَنا» خود پیامبر نیست؛ زیرا انسان خودش را دعوت نمى کند، بلکه مراد به آن علىّ(علیه السلام) است، و اخبار صحیح و روایات ثابته نزد اهل نقل دلالت مى کند بر این که پیامبر(صلى الله علیه وآله) علىّ(ع) را براى این مقام دعوت کرد. و به طور حتم نفس على همان نفس محمّد حقیقتاً نیست بلکه مراد مساوات در فضل و کمال است، تنها فضیلت نبوّت استثنا مى شود و این که « أَنْفُسَنا» در بقیه کمالات حجّت است. پس علىّ(ع) با پیامبر(ص) در هر فضیلتى به جز نبوّت مساوى است. نتیجه این که: على(ع) افضل امت است.»(2)

3. تصریح به تواتر حدیث: حاکم نیشابورى در جایى دیگر مى گوید: «اخبار متواتر در تفاسیر از ابن عباس و دیگران روایت شده که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در روز مباهله دست على و حسن و حسین(علیهم السلام) را گرفته و فاطمه(علیها السلام) را پشت سر خود قرار داد. آن گاه رسول خدا(ص) فرمود: این ها فرزندان ما و نفوس ما و زنان ما هستند، شما نیز نفوس خود و فرزندان و زنان خود را بیاورید آن گاه مباهله کرده و لعنت خدا را بر کافران قرار دهیم.»(3)

4. تصریح به عدم خلاف: جصاص مى گوید: «همانا راویان تاریخ و ناقلان آثار اتفاق کرده اند بر این که پیامبر(صلى الله علیه وآله) دست حسن و حسین و علىّ و فاطمه ـ رضى الله عنهم ـ را گرفت، و نصارا که با او به محاجّه برخاسته بودند را به مباهله دعوت کرد.»(4)

5. تصریح به وثاقت راویان: ابن طلحه شافعى مى گوید: «افراد «ثقة» و ناقلین «ثبت»، روایات نزول آیه مباهله را در حقّ علىّ و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) نقل کرده اند.»(5)

6. ارسال مسلّم دانستن حدیث: ابن اثیر در «الکامل» این حدیث را ارسال مسلّم کرده؛ یعنى آن را از مسلّمات حدیثى دانسته است.(6).(7)