اولا: در آموزه های دین اسلام صریحا تجاوز از حدود در جنگ مانند جنگ پیش از پیشنهاد مصالحه یا کشتن زنان و کودکان یا سوزاندن سربازان دشمن یا انتشار سم در شهرهای آنها یا حتی قطع درختان میوه صریحا مورد نهی قرار گرفته است. امام صادق(ع) از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده اند که: «مسلمانان حق ندارند برای از بین بردن کفار، سم را در بلاد مشرکین قرار دهند». بدیهی است چنین دینی نمی تواند اجازه استفاده از سلاح هایی را بدهد که به صورت کور افراد نظامی و غیرنظامی را از بین می برد و محیط زیست را تخریب می کند. دستور به عدم تعدّی در آیات قرآن، روشن بودن آداب جنگ و جهاد اسلامی و محدود کردن اعمال قدرت و خشونت جنگی در روایات و فقه اسلامی نشان از مخالفت اسلام با کشتار جمعی و سلاح آن است.

ثانیا: نوع سلاح های قابل دسترسی برای سربازان سپاه اسلام در آن زمان ساده و کم کشتار بوده اند و خواه ناخواه با سلاح معاصران خود مقایسه می شدند و ذکر شدن یکی از مصادیق «قوّه» با عطف تفسیری «وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْل‏» به آن، مشخص می کند که مراد از «قوة» در این آیه کریمه همان طور که در زمان نزول آیه نیز چنین بوده، نوع سلاح های متعارف در جنگ هاست، نه سلاح های کشتار جمعی.

وهابى ها می گویند: نابود کردن بناهایى که بر قبور ساخته شده و به عنوان بت و طاغوت قرار گرفته اند و عبادت مى شوند واجب است؛ و باقى گذاردن آنها بعد از قدرت پیدا کردن بر تخریب و نابود کردن آنها، یک روز هم جائز نیست؛ زیرا چنین بناهائى مانند لات و عزى بلکه موجب شرکى عظیم تر از پرستش بت ها هستند.

اگر منظور از اجماع این باشد که علما در کتب فقهى و روایى همگى چنین فتوایى داده اند چنین چیزى ادعایى بیش نیست. چرا که پاره اى از علماى اهل تسنن بر خلاف آن نظر داده اند. اما اگر منظور، سیره عملى مسلمین بر عدم بناى بر قبور باشد، باید گفت: سیره مسلمین تا زمان عبدالوهاب و اقدام به انهدام قبور و قتل و غارت در حجاز و نجد و عراق و سایر سرزمین هاى اسلامى، بر خلاف این رویه بوده است. قبل از اسلام نیز بر قبور انبیا و صلحا سایبان و بنا قرار داشته، مانند: قبور حضرت ابراهیم، اسحاق، یعقوب، یوسف(ع).

وهابى ها به منظور ساکت کردن مسلمین و قرار دادن سرپوش شرعى بر اعمال قبیح و ننگین خود، قاضى القضات نجد و تعدادی از علمای بزرگ اهل سنت را از مکه به مدینه آوردند و از آنها سوالى را درباره بناى بر قبور پرسیده و از ایشان جواب خواستند. بدیهى بود که بعد از کشتار فراوان به دست وهابى ها و قلع و قمع و غارت اموال و ایجاد محیط رعب و وحشت، علماى ضعیف النفس جواب این سئوال را طورى بدهند که وهابى ها را راضى کند.

وهابیان به نام دفاع از توحید و مبارزه با شرک حمله به مسلمین را آغاز نمودند و هزاران انسان را در حملات خود کشتند و اموال آنان را غارت کردند. آنان آنچه قبه و بارگاه و زیارت گاه و مکان هاى متبرک در مکه و طائف و جدّه و اطراف آنها بود همه را خراب کردند در حالى که در دنیا همه آثار تاریخى حتى گاهى یک کاسه شکسته یا یک قلعه نیمه ویران را هم حفظ مى کنند و میراث فرهنگى و ملى خود را نگه می دارند.

بنای قبر پیامبر(ص) بارها تخریب و بازسازى شده است. اولین کسى که بنایی بر قبر پیامبر(ص) ساخت، عمر بن خطاب بود. عایشه دومین بنا را در اطراف قبر ساخت و در زمان هاى بعد عبدالله بن زبیر آن را تعمیر کرد و دوباره ساخت. در سالهاى 654، 765، 881، 886، 891 قمرى، هم قبر آن حضرت(ص) و هم خانه و بناهاى اطراف آن باز سازى شد و تمامى این کارها در حضور علما و مسلمین صورت مى گرفت و هیچ یک این کار را ناپسند و حرام و بدعت نمى شمردند.

طبق گفته مورخان وهابی، در سال 1216 هـ امیر سعود با لشگر انبوهى غافلگیرانه وارد کربلا شدند و تمام شهر را خراب کرده و بیشتر مردمی که در کوچه و بازار بودند- بنابر اختلاف نقل از دو هزار تا بیست هزار نفر- را به قتل رساندند. آنها روى قبر حسین(ع) را خراب کردند و آنچه در داخل قبه بود، به غارت بردند و هر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا، و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. سپس با همان لشگر راهى نجف شدند، ولى مردم نجف به خاطر آگاهى از جریان قتل و غارت کربلا و آمادگى دفاعى مانع آنها شدند.

روش وهابیها عبارت بود از: 1- مبارزه با چاپ و نشرکتب شیعه، به طوری که اگر یک دانشجوى وهابى کتابى از شیعه دردستش باشد، باید از مراکز علمى اخراج شود. 2- تحریف کتاب های حدیثى و تفسیرى و تاریخى اهل سنّت و حذف مطالبی که باب میل آنها نیست. 3- مختصر کردن کتاب ها به این طریق که بخش هایى را که موافق با عقایدشان نیست به بهانه اختصار و سودمندى، حذف مى کنند. 4- استفاده از موسم حج و تبلیغ عقاید خود و تخریب عقاید شیعه و مذاهب دیگر. 5- تربیت مبلغ و آموزش مبانى وهابیت و راه مبارزه با فرهنگ شیعه.

اولاً: خود ابن تیمیه اعتراف می کند که سپاهیان یزید کعبه را با منجنیق کوبیده اند، اما به انگیزه محاصره ابن زبیر نه تخریب کعبه. درحالی که تخریب کعبه به هر قصد و هدفی که باشد طبق آیات قرآن مثل «و من دخله کان آمنا» و روایات حرام است و به هیچ وجه قابل توجیه نیست. ضمن اینکه نمی توان با مغالطه تخریب خانه خدا را به گردن ابن زبیر انداخت. ثانیاً: منابع تاریخی و روایی، یزید را عامل تخریب کعبه معرفی می کند. مانند: ابن اثیر، ابن قتیبه و سیوطى.

وهابیان با تسلط بر مکه و مدینه، تمام آثار صحابه و آثار باستانى در اطراف خانه خدا و بر روى زمزم را تخریب کردند. کتابخانه المکتبة العربیّة را با بیش از 60 هزار عنوان کتاب کم نظیر و بیش از 40 هزار نسخه خطّى از جمله: آثار خطى دوران جاهلیت و آثار خطّى حضرت على(ع) و ابوبکر و عمر و... و قرآن مجید به خط عبدالله بن مسعود و... به بهانه وجود کفریات در آن به خاکستر تبدیل کردند. و شقاوت را به جایى رساندند که خانه خدیجه(س) را به توالت تبدیل کرده و تصمیم داشتند زادگاه پیامبر(ص) را نیز چنین کنند.