آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق گفته مورخان وهابی، در سال 1216 هـ امیر سعود با لشگر انبوهى غافلگیرانه وارد کربلا شدند و تمام شهر را خراب کرده و بیشتر مردمی که در کوچه و بازار بودند- بنابر اختلاف نقل از دو هزار تا بیست هزار نفر- را به قتل رساندند. آنها روى قبر حسین(ع) را خراب کردند و آنچه در داخل قبه بود، به غارت بردند و هر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا، و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. سپس با همان لشگر راهى نجف شدند، ولى مردم نجف به خاطر آگاهى از جریان قتل و غارت کربلا و آمادگى دفاعى مانع آنها شدند.

کشتار بى رحمانه وهابیان در عتبات عالیات به راستى صفحه تاریخ را سیاه کرده و لکّه ننگ همیشگى بر پیشانى وهابیان نهاده است.
صلاح الدین مختار، که خود وهابى است، مى نویسد: در سال 1216 هـ .ق امیر سعود با لشگر انبوهى از مردم نجد و عشایر جنوب و حجاز و دیگر نقاط، به قصد عراق حرکت کرد و در ماه ذیقعده به کربلا رسیدند. آنان تمام برج و باروى شهر را خراب کرده و بیشتر مردم را که در کوچه و بازار بودند به قتل رساندند، نزدیک ظهر با اموال و غنایم فراوان از شهر خارج شدند. آن گاه خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقیه را به نسبت هر پیاده یک سهم و هر سواره دو سهم بین لشگریان تقسیم نمود.(1)
شیخ عثمان نجدى از مورّخان وهابى مى نویسد: وهابیان، غافلگیرانه وارد کربلا شدند، بسیارى از اهل آن را در کوچه و بازار و خانه ها کشتند، روى قبر حسین(علیه السلام) را خراب کردند و آنچه در داخل قبه بود، به غارت بردند و هر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا، و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. نزدیک ظهر از شهر خارج شدند; در حالى که قریب به دو هزار نفر از اهالى کربلا را کشته بودند.(2)
برخى مى نویسند که وهابیان در یک شب، بیست هزار نفر را به قتل رساندند.(3)
میرزا ابوطالب اصفهانى در سفرنامه خود مى نویسد: هنگام برگشت از لندن و عبور از کربلا و نجف دیدم که قریب بیست و پنج هزار وهابى وارد کربلا شدند و صداى «اقتلوا المشرکین و اذبحوا الکافرین»; مشرکان را بکشید و کافران را ذبح کنید، سر مى دادند، بیش از پنج هزار نفر را کشتند و زخمى ها حساب نداشت. صحن مقدّس امام حسین(علیه السلام) از اجساد مقتولین پر، و خون از بدن هاى سر بریده روان بود.
من بعد از یازده ماه که مجدداً به کربلا رفتم، دیدم که مردم آن حادثه دلخراش را نقل و گریه مى کنند، به طورى که از شنیدن آن، موها بر اندام راست مى شد.(4)
وهابیون بعد از کشتار بى رحمانه اهل کربلا و هتک حرمت حرم حسینى(علیه السلام) با همان لشگر راهى نجف اشرف شدند، ولى مردم نجف به خاطر آگاهى از جریان قتل و غارت کربلا و آمادگى دفاعى به مقابله برخاستند و حتى زنان از منزل ها بیرون آمده و مردان خود را به دفاع، تشجیع و تحریک مى کردند تا اسیر قتل و غارت وهابیون نشوند.
در سال 1215 هـ .ق نیز گروهى از وهابیان براى انهدام مرقد مطهر حضرت امیر(علیه السلام)عازم نجف اشرف شدند که در مسیر با عدّه اى از اعراب درگیر شده و شکست خوردند.(5)
آنان در مدت نزدیک به ده سال، چندین بار حملات شدیدى به شهر کربلا و نجف داشتند(6).(7)