آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وهابى ها می گویند: نابود کردن بناهایى که بر قبور ساخته شده و به عنوان بت و طاغوت قرار گرفته اند و عبادت مى شوند واجب است؛ و باقى گذاردن آنها بعد از قدرت پیدا کردن بر تخریب و نابود کردن آنها، یک روز هم جائز نیست؛ زیرا چنین بناهائى مانند لات و عزى بلکه موجب شرکى عظیم تر از پرستش بت ها هستند.

یکى از مسائلى که وهابى ها به آن حساسیّت دارند مسئله تعمیر قبور و ساختن بنا و سایبان و یا قبر و بارگاه بر قبور انبیاء و اولیاء(علیهم السلام) و علماء و یا سایر قبور است. اولین کسى که این مسئله را مطرح کرده « ابن تیمیه» و شاگرد معروفش «ابن قیم» است. ابن قیّم در کتاب «زاد المعاد فى هدى خیر العباد» مى گوید: «واجب است نابود کردن بناهایى که بر قبورى ساخته شده است که به عنوان بت و طاغوت قرار گرفته شده و عبادت مى شوند. (و مردم به جاى خدا، آنها را عبادت مى کنند) و باقى گذاردن آنها بعد از قدرت پیدا کردن بر تخریب و نابود کردن آنها، یک روز هم جائز نیست زیرا چنین بناهائى مانند لات و عزى (دو بت معروف زمان جاهلیت) بلکه موجب شرکى عظیم تر از پرستش بت ها هستند».(1)
وى در این دیدگاه هیچ استثنائى قائل نیست و کلامش شامل بناهائى که بر مقبره پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) ساخته شده مى شود، زیرا چنین بناهائى را موجب شرکى بزرگ تر از پرستش بت ها مى داند. او سپس ادامه مى دهد: «بر زمامدار و امام مسلمین واجب است اموالى که (به عنوان نذر یا وقف و...) به این مشاهد و طاغوت ها اختصاص مى یابد، در راه جهاد و مصالح مسلمین به مصرف برساند، همانطور که پیامبر(صلى الله علیه وآله) اموال لات را در این امور مصرف فرمود. هم چنین واجب است که امام مسلمین این ساختمان ها و بارگاه ها را خراب کند و مى تواند زمین آنها را تقسیم کرده و به عنوان قطایع به مجاهدین واگذار نماید یا بفروشد و پول آن را در مصالح مسلمین مصرف کند. حکم اوقاف چنین مشاهدى نیز همین است، زیرا وقف بر آن باطل بوده و این مال، تضییع شده است و لذا صرف مصالح مسلمین مى گردد».(2)