- ازدواج نکردن حضرت مسيح‏(ع) بخاطر بد بودن ازدواج از دید ایشان نبود، بلکه ایشان حدود سى سال در بین مردم بود و در اين مدّت برای تبليغ آيين حق پيوسته از نقطه اى به نقطه ديگر مى رفت و مجالى براى ازدواج‏ نيافت.
- از طرفی اگر ازدواج مي كرد چه بسا نسل ایشان به علت ولادت غير طبيعي جدشان عيسي(ع) مدعي خدازادگي مي شدند و یا اینکه مردم درباره آنها دچار غلو می شدند، چنانکه درمورد حضرت عیسی دچار غلو شدند.
- همچنین با توجه به افراط بنی اسرائیل در شهوت رانی و ازدواج، شرایط فرهنگی آن زمان اقتضای زندگی زاهدانه می کرد؛ چنانکه حضرت عیسی و یحیی(ع) که هر دو، همزمان در شرایط فرهنگی و اجتماعی واحدی می زیسته اند، هیچکدام ازدواج نکردند.
- ضمن اینکه حضرت عیسی هرگز توصیه به مجرد بودن نکرده اند و منع از ازدواج از بدعت هايى است كه در زمان هاى بعد به وجود آمد؛ فرهنگ مجرد زیستن بخاطر برداشت اشتباه یا مقاصد دیگری که رهبران مسیحی در سر داشتند رواج یافت.

دوران امام کاظم(ع) مصادف با استبداد و ستمگری حکّام عباسی بود كه پس از استقرار و استحكام پایه های سلطه خود، مخالفان خود را زیر شدیدترین فشارها قرار دادند. عصر امام كاظم(ع) دوران بسیار سختی برای شیعیان بود، بطوري كه حرکت ها‌ و قيام های متعددی از طرف شیعیان و علویان عليه خلفای عباسی آغاز شد كه همگي آنها سركوب شدند. همچنين دستگيري و زنداني كردن و شكنجه امام كاظم(ع) باعث شد تا ايشان و امامان ديگر همگی بر لزوم رعایت تقیه از سوي شيعيان پافشاری کنند و به اين طريق توانستند تشکّل شیعه را حفظ نمایند.

موفّق بن احمد مکّى خوارزمى، مشهور به خطیب خوارزمى، از ابوالحمراء نقل کرده است که رسول خدا(ص) فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و زهد یحیى بن زکریّا و توانمندى موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب(ص) را بنگرد».

 محب الدین طبرى مى نویسد: نبىّ خاتم(ص) شباهت على(ع) را به پنج تن از پیامبران(ع) در فضائل و کمالات، بیان کرده و (بنابر نقل ابوالحمراء) فرموده است: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و حکمت یا داورىِ ابراهیم و زهد یحیى بن زکریّا و صلابت موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

ایمان على(ع) در نوجوانی با دعوت پیامبر(ص) و تحقیقى بود و دعوت پیامبر(ص) بیهوده و از روی جهل نبوده؛ زیرا 1- پیغمبر(ص) على(ع) را قابل و آماده می دانسته که او را به اسلام دعوت نموده است .2- شرط سنى براى امور عقلانى وجود ندارد و قرآن درباره عیسی و یحیی(ع) این مطلب را بیان می کند. 3- اگر ایمان آوردن سه خلیفه اول از ایمان آوردن على(ع) افضل می بود نباید پیامبر(ص) ایمان علی را برتر می دانست.

يحيى(ع) از همان کودکی مشغول عبادت خدا شد به طورى كه پس از مدتى بدنش لاغر و نحيف گشت. آن حضرت از ترس جهنم آنقدر گریست که صورتش زخم شد. هر گاه زکریا(ع) می خواست مردم را نصیحت کند اول نگاه می کرد که یحیی(ع) در آنجا نباشد چراکه با شنیدن سخنان پدرش فریاد «واغفلتاه» سر می داد و سر به بیابان می گذاشت و در گوشه ای از بیابان از خوف خدا شروع به ناله می کرد. آن حضرت از خوف خدا از همه چیز دنیا دل کَند و برای عبادت به بیت المقدس رفت و عاقبت هم در راه خدا و خوف از او به شهادت رسيد.

شکوفائى عقل انسان معمولاً در سن خاصى می باشد اما با عنایت خداوند افراد استثنائى وجود داشته اند که زودتر از دیگران به بلوغ عقلی رسیده اند، مانند حضرت عیسی و یحیی. قرآن درباره حضرت یحیی می فرماید: «ما به یحیى در کودکى فرمان نبوت و عقل و درایت دادیم»، همین نکته درباره برخی ائمه که در کودکی به امامت رسیده اند، وجود دارد. چنانکه امام جواد(ع) به همین آیه برای امامت خود استدلال کرده اند.

ابوبکر با استناد به حدیثی که مدعی بود از پیامبر(ص) شنیده است، فاطمه(س) را از ارث محروم کرد. این حدیث که از قول پیامبر(ص) می گوید: «ما پیامبران ارثى از خود به یادگار نمى گذاریم»، از جهاتی قابل نقد است: 1- این حدیث با متن قرآن سازگار نیست. 2- روایت فوق، معارض با روایات دیگرى است که نشان مى دهد: ابوبکر تصمیم گرفت «فدک» را بازگرداند. 3- هدف اصلى از روایاتی مانند: «العُلَماءُ وَرَثَةُ الأَنْبِیاءِ»، این بوده که روشن سازند، سرمایه انبیاء، علم و دانش بوده، بى آن که نظر به اموال داشته باشد.

هیچ مانعى وجود ندارد که خداوند بنابر مصالحی دوران شکوفایی عقل و جسم برخی بندگان را کوتاه کند. قبل از ائمه مردانی الهی از این موهبت برخوردار بوده اند، مثلا طبق آیات سوره مریم، خداوند در کودکی نبوت را به حضرت یحیی و حضرت عیسی داده است. در زمان ائمه نیز چنین مساله ای وجود داشته و ایشان با استناد به همین استدلال ها و مثال های قرآنی پاسخ چنین سوالاتی را می دادند. مثلا امام جواد(ع) که در9سالگی به امامت رسید، با مناظره و پاسخ عالمانه و متقن به پرسش گران، بسیاری از دهان های فتنه انگیز را بست.