بدعت اضافه کردن چیزی در دین یا کاستن از آن است. اما آیا موضوعی مثل عزاداری به عنوان امری فطری و منطبق بر روحیه بشری که دارای شواهد قرآنی(همچون سوگواری یعقوب در جدایی از یوسف) و روایی فراوانی است و نمونه های بی شماری - حتی به نقل از بسیاری از منابع اهل سنت - در سیره پیامبر اکرم(ص)، اهل بیت(ع)، همسران پیامبر، خلفای راشدین، صحابه، تابعین و علما و فقهای ادوار مختلف فریقین دارد، می تواند امری خارج از دین باشد؟!
آیا می توان انکار کرد که رسول خدا(ص) خود هنگام شهادت عموی شان حمزه گریستند و دیگران را نیز به این کار ترغیب کردند؟ آیا می توان این واقعه تاریخی را رد کرد که خلیفه اول و مردم مکه و مدینه هنگام رحلت پیامبر به سوگواری و عزاداری پرداختند؟ بی گمان چنین نیست. احتمالا از همین روست که حتی در میان فقهای اهل سنت نیز هیچ کس فتوا به تحریم اصل گریه کردن در رثای مرگ عزیزان و اطرافیان نداده اند و همه آنها تحت شرایطی آن را مجاز شمرده اند و فقط مالکیه و حنفیه، بر اين باورند كه گریه با صدا و شیون با صوت، اشکال دارد.

امام علي(ع) پس از انتصاب «نعمان بن عجلان» به فرماندارى «بحرين»، نامه ای خطاب به فرماندار سابق، «عمر بن ابي سلمه» نوشت، او را مورد تفقّد قرار داده و فرمود: «من نعمان بن عجلان زُرَقى را به جای تو به فرماندارى بحرين منصوب كردم، بى آنكه ملامتى بر تو باشد. چرا كه تو مأموريت خود را به نيكويى انجام دادى و حق امانت را ادا نمودى. من تصميم گرفتم به سوى ستمگران اهل شام حركت كنم و دوست دارم تو با من باشى؛ زيرا تو از كسانى هستى كه من در جهاد با دشمن و برپا داشتن ستون دين از آنها استعانت مى جويم».

او (در سال 1166هـ) در احساء عربستان به دنیا آمد و در بیست سالگی به منظور کسب معارف، عازم کربلا و نجف شد. با شیوع بیماری طاعون در عراق به وطن خود بازگشت و پس از ازدواج به بحرین رفت، سپس دوباره به عراق رفت و بعد از هشت سال برای زیارت امام رضا(ع) عازم ایران شد. در اندک مدتی، در مدارس علوم دینی ایران مشهور شد و درنهایت وارد دربار فتحعلی شاه قاجار شد. در شهرهای ایران به بیان دیدگاه های خود پرداخت و درنهایت بخاطر ادعای بابیت و عقائد انحرافی اش درباره امامت و معاد از سوی بسیاری از علما تکفیر شد و ... .

ابوهریره یکی از اصحاب پیامبر(ص) است که دراواخر سال هفتم هجرى مسلمان شد تا در کنار اهل صفه شکمش سیر شود. برخی همراهى او با پیامبر(ص) را سه سال و برخى کمتر از دو سال مى دانند؛ زیرا پیامبر(ص) او را با ابن حضرمى به بحرین فرستاد و تا زمان درگذشت پیامبر(ص) آنجا بود. ابوهریره نه در جهاد و دلاورى شهرت داشت و نه سیاستمدار بود و نه از فقهاى خوش حافظه بود و نه سواد خواندن و نوشتن داشت. شهرت او تنها به خاطر شش هزار روایتی است که از رسول خدا(ص) نقل کرده در حالیکه در بسیاری از آنها حضور نداشته است.

زیدیه یمن تا قبل از ظهور وهابیت گرایش به امامیه داشتند؛ اما بعد از به قدرت رسیدن وهابی ها در عربستان، کشورها یی مثل بحرین و یمن را با اعمال محدودیت تحت تأثیر افکار خود قرار دادند. امامان زیدیه هم که مرفه‌ ترین مردم یمن بودند، مصلحت دیدند با عقاید دینی رایج در منطقه منطبق شوند. البته مهمترین عامل، فشار سیاسی حکومت یمن بود که شدیدا از وهابیت خط می گرفت؛ آنان به کتابخانه‌ها حمله کرده و کتابها را آتش زدند، از فعالیت مدارس دینی جلوگیری کردند و علمای زیدی را کشتند.

اگرچه مذهب شیعه دارای فرقه‌های مختلفی است ولى معروفترين آنها شيعيان دوازده امامى هستند كه در سراسر جهان حضور داشته و در كشورهایی مانند: ايران، عراق و بحرين اكثريّت قاطع جمعیت را به خود اختصاص داده اند. شيعيان امامیه، مراكز علمى بزرگى با هزاران عالم و طالب علم دارند که خدمات، تالیفات و تصانيف بسيار گرانبهايى در فنون اسلامى و علوم بشرى ارائه داده اند.

از سال 160 هـ ق، قرامطه با تبلیغ به مهدویت محمد بن اسماعیل توسط حمدان بن اشعث قرمط ظهور کرد. آنها در سلمیّه شام مرکز دعوت تشکیل دادند و تبلیغ اسماعیلیه در شام و بحرین و ایران و شمال آفریقا گسترش پیدا کرد و از آنجا که عباسیان به شورش زنجیان مشغول بودند قرامطه توسعه یافت تا اینکه معتضد عباسی آنها را سرکوب کرد.

ابوسعید جنّابى که از طرف عبدان برای تبلیغ اسماعیلیه به بحرین رفته بود در سال 286 ق بر آنجا مسلط شد و حکومت قرامطه بحرین را تشکیل داد. پس از او پسر بزرگش سعید و سپس ابوطاهر طبق سفارش ابوسعید حکومت کردند. ابوطاهر در سال 317 ق به مکّه لشگر کشید و بى رحمانه به کشتار حاجیان در مکه پرداخت و کشتگان را در چاه زمزم ریخت. حجرالاسود، پرده هاى کعبه و درب آن را کنده و با خود به لحساء برد. ابوطاهر در سال 332 هـ به مرض آبله درگذشت. با مرگ او قرامطه بحرین شکوه خود را از دست داد.