خداوند در قرآن «انفاق» را تجارتی پر سود دانسته و می فرماید: «بگو: پروردگارم روزى را براى هر كس بخواهد توسعه مى‌ دهد و براى هر كس بخواهد تنگ [و محدود] مى‌ سازد و هر چيزى را انفاق كنيد جاى آن را پر می ‏كند». در واقع عبارت «فهو يُخْلِفُهُ»؛ (او جايش را پر مى كند) وعده ای الهی است که آنچه در راه خدا انفاق گردد در حقيقت يك تجارت پر سود است؛ چرا كه خداوند عوض آن را بر عهده گرفته و هنگامى كه شخصِ كريمى عوض چيزى را بر عهده می ‏گيرد رعايت برابرى و مساوات نمى‌‌‌‌‌ كند؛ بلكه چند برابر و گاه صد چندان مى‌ كند.

عامل اساسي سوء ظن به خداوند را بايد در «ضعف ايمان» جستجو کرد. عدم ايمان به خداوند، و ضعف باورها نسبت به علم، قدرت، و ساير صفات پروردگار، انسان را به سوء ظن نسبت به وعده هاي الهی كشانیده، و راه هاى سعادت و نجات را به روى انسان مى بندد.

مصاديق بارز «حق» در قرآن عبارتند از: 1. خداوند؛ «الله هو الحق». 2. خلقت آسمان و زمين؛ «خلق السماوَات وَ الارض بالحق». 3. بعثت انبياء؛ «لقَد جاءت رسل ربنا بالحق». 4. نزول كتابهاى آسمانى؛ «نزل علیک الکتاب الحق». 5. هر چه از ناحيه خداوندى آمده؛ «فیعلمون انه الحق». 6. مرگ و سكرات آن؛ «و جاءت سكره الموت بالحق». 7. صيحه اى كه مقدمه حشر است؛ «یوم یسمعون الصیحه بالحق ذلک یوم الخروج». 8. وعده هاى حضرت حق؛ «وعد الله حقا و من اصدق من الله قیلا» و ... .

گسترش «عدالت» در سراسر گيتى، در راس آرمان هاى انقلاب امام مهدى(عج) قرار دارد و از هدف هاى اساسى آن تحول عظيم جهانى است. امام زمان(عج) در برابر طبقات آگاه و عالمان و روشنفكرانى كه بخواهند به گونه اى در برابر اجراى عدالت بايستند مقاومت مى كند و با كسانى كه با توجيه كلام خدا و تأويل آيات قرآن، قصد تضعيف مبانى انقلاب او را دارند مبارزه می کند و آنان را از سر راه انقلاب بر مى دارد.

قرآن در آیه 6 سوره «فتح» که مربوط به جریان صلح حدیبیه است، سوء ظن منافقان و مشرکان به وعده های الهی را نکوهش کرده و به آنها وعده عذاب داده است. همچنین در آيات مربوط به جنگ احزاب می فرماید: «به یاد آوريد زمانى را كه از شدت وحشت چشم ها خيره، و جان ها به لب رسيده بود و گمان هاى بدى به خدا مى برديد، آنجا بود كه مؤمنان آزمايش شدند». از اين تعابیر روشن مى شود كه سوء ظن به خداوند غالباً در مواقع بحرانى و در افراد ضعيف الايمان آشکار می شود و در واقع در اين مواقع است كه ايمان افراد آزموده مى شود.

هنگامى كه دو واژه حسن ظن و سوء ظن، درباره خداوند به كار رود، منظور از حسن ظن، امید به وعده هاى الهى است؛ وعده رزق و روزى، وعده يارى كردن يارانش، وعده پيروزى مجاهدان، وعده آمرزش گناهان و مانند اينها. و معنى سوء ظن آن است كه به هنگام بروز مشكلات نسبت به وعده هاى الهى متزلزل شود، و هنگام بروز امتحانات دشوار در مسائل مالى و غير آن، وعده هاى خداوند را فراموش كرده و به گناه رو آورد.

از آیات قرآن به خوبى استفاده مى شود که، هرگونه شکست و ناکامى نصیب ما شود معلول یکى از دو چیز است: یا در تلاش و کوشش کوتاهى کرده ایم، و یا اخلاص در کار ما نبوده است، و اگر این دو با هم جمع شود، بنا به وعده مؤکد الهى، پیروزى و هدایت حتمى است.  اگر درست بیندیشیم، مى توانیم سرچشمه مشکلات و مصائب جوامع اسلامى را در همین امر پیدا کنیم.

قرآن کریم تأثیر متقابل «اخلاق» و «عمل» را بازتاب گسترده ای داده است. آيه 14 سوره «مطفّفين» تاکید می کند که اعمال سوء همچون زنگار تيره بر قلب مى نشيند و نور و صفاى فطرى آن را مى گيرد. در آيه 77 سوره «توبه» نیز، پيدايش صفت «نفاق» را نتيجه دروغ گويى مكرّر و خلف وعده الهى مى شمرد و مى فرمايد: «عمل آنها نفاق را در دلهايشان تا روزى كه خدا را ملاقات كنند مستقر ساخت و اين به خاطر آن است كه از پيمان الهى تخلّف جستند، و كراراً دروغ گفتند».