اولا: ما هیچ دلیلى بر امامت و خلافت ابوبکر نداریم. ثانیاً: بر فرض وجود دلیل، چرا این حدیث را ابطال کنیم؟ بلکه باید به جهت وجود نصّ بر خلافت امام على(ع) ادله خلافت ابوبکر را زیر سؤال ببریم، زیرا ادله اى که آنان ادّعا مى کنند قطعاً نصّ نبوى نیست، بلکه عمده دليل آنها اجماع اهل حلّ و عقد است (که واقع نشده و معتبر نیست).

این سخن باطل است زیرا: اوّلا: شخص پیامبر(ص)، امام على(ع) را وصىّ براى بعد از خودش قرار داد. ثانیاً: در احراز مقام خلافت الهى، بلوغ شرط نیست؛ حضرت یحیى(ع) و حضرت عیسى(ع) نمونه های آنند. ثالثاً: این اشکال در حقیقت اجتهاد در مقابل نصّ و اعتراض به رسول خدا(ص) است.

واقعه «یوم الدار» را گروهى از صحابه از جمله: امیر المؤمنین على(ع)،  براء بن عازب الأنصاری، ابو رافع مولى رسول الله(ص)، عبدالله بن عباس، عمرو بن ميمون‏، ابوبکر بن أبی قحافه، عمر بن الخطّاب و قیس بن سعد بن عباده الأنصاری، نقل کرده اند.

برخى از مورخین مورد قبول اهل سنت که مضمون واقعه«یوم الدار» را نقل کرده اند عبارتند از: ابن اثیر، طبرى، ابن کثیر دمشقى، ابو الفداء، حلبى، زینى دحلان، ابن ابى الحدید، ابوجعفر اسکافى، نووى، خازن، بغوى، ابن کثیر، ابن عساکر، متقى هندى، حاکم حسکانى، نسائى، گنجى شافعى، زرندى حنفى، هیثمى، حموى، سیوطى، جرجى زیدان، احمد بن حنبل، حاکم نیشابورى، سبط بن جوزى، ابن سعد و دیگران. به گفته علامه امینی آنقدر اسناد روایت قوی است که مورخان آنرا مسلم دانسته و به صورت شعر و نثر آورده اند.

در صحّت سند حدیث «یوم الدار» جاى هیچ گونه شک و شبهه اى نیست. برخى به صحّت حدیث و برخى به تواتر آن اعتراف نموده اند. مانند: ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغه، متقى هندى در کنز العمال، ابوجعفر اسکافى معتزلى، احمد بن حنبل درالمسند، ابن اثیر در الکامل و... . شیخ مفید(ره) مى گوید: «نقّادین آثار، اجماع بر صحّت آن نموده اند». و ابوالصلاح حلبى در تقریب المعارف مى گوید: «ناقلین از فریقین بر نقل این واقعه، همانند نقل معجزات اتفاق دارند».

اگر صدر و ذیل روایت ملاحظه شود، می فهمیم حدیث، مربوط به زعامت و خلافت است؛ در ابتدا فرمود: «... خداوند مرا امر کرده که شما را به اسلام دعوت کنم...چه کسى است که مرا در این امر یارى کند تا وصىّ من در میان شما باشد...» و بعد از کلمه «وصیّى»، «خلیفتى» آمده، و خلیفه به معناى جانشین در تمام امور از جمله حاکمیت و سیاست است. همچنین پیامبر(ص) در ذیل حدیث امر نمود تا از حضرت على(ع) به طور مطلق اطاعت کرده و به دستورات او گوش فرا دهند.

پیامبر(ص) پس از نازل شدن آیه انذار، همه نزدیکان خود را دعوت کرد اما ابولهب مجلس را به هم زد. حضرت رسول روز بعد آنها را دوباره دعوت کرد و این بار بعد از صرف غذا به آنها گفت هیچ کسی برای قوم خود بهتر از آنچه من برای شما آورده ام نیاورده، من خیر دنیا و آخرت را برای شما آورده ام و شما را به سوی خدا دعوت می کنم، هر یک از شما دعوت مرا بپذیرد برادر، وصی و خلیفه من در میان شما خواهد بود. تنها کسی که دعوت پیامبر را پاسخ گفت علی بود و پیامبر او را به برادری و وصایت و جانشینی خود منصوب ساخت.

اسکافی در پاسخ کسانی که اسلام علی(ع) در کودکی را بعید می شمارند ، به ویژگی هایی از آن حضرت و شواهدی تاریخی استناد می کند که دلالت بر اسلام و بلوغ و رشد فکری علی از همان کودکی دارد. شواهدی مانند: سپرده شدن آشپزی و دعوت از مردم به آن حضرت در ماجرای یوم الدار، حضور علی در ردیف مردان و کهنسالان عاقل و انتخاب او به وصایت و خلافت در ماجرای یوم الدار که نشان از شایستگی او برای مکلف شدن او به این مقام دارد، هم بازی نبودن علی با هم سالانش پس از اسلام که نشان از شناختی متفاوت برای او دارد و... .

ابوطالب(ع) در دوران مختلف حیات خود که سرپرستی و حمایت از پیامبر(ص) را به عهده گرفته بود عملکردهایی داشته که فقط شایسته یک فرد با ایمان و ثابت قدم است، مانند: 1- طلب باران با توسل به پیامبر(ص). 2- دفاع از پیامبر(ص) در یوم الدار. 3- وصیّت به پیروی از رسول اللّه(ص). 4-ابوطالب عاقد پیامبر(ص) و خدیجه. 5- حمایت بی دریغ از پیامبر(ص) در شعب ابی طالب. 6- ایمان کامل به اخبار حضرت نسبت به نابودی صحیفه قریش توسط موریانه. 7- تشویق رسول خدا(ص) به استواری در امر رسالت و ... .

طبرى از على(ع) نقل مى کند: «وقتی آیه انذار بر پیامبر(ص) نازل شد، حضرت به من فرمود: ...طعامی درست کن و بنى عبدالمطلب را جمع کن تا آنچه را به آن مأمور شده ام ابلاغ کنم. روز میهمانی ایشان فرمود: کدام یک از شما مرا در رسالتم کمک می کند تا برادر و وصىّ و جانشین من باشد؟ همگى سکوت کردند. ولى من که سنّم از همه کمتر بود اجابت کردم، بعدپیامبر فرمود: همانا این شخص برادر و وصّى و جانشین من در میان شما است. پس به دستورات او گوش داده و او را اطاعت کنید...».