قرائن قرآنی نشانگر تفاوت ماهوی گرامی داشت بت ها نزد قوم نوح با آموزه های اصیلی هم چون توسل و زیارت قبور نزد شیعیان است. بت پرستان قوم نوح حقیقتا بت ها را می پرستیدند و آنها را «الهه» و خدای خود مى دانستند. این مسأله از تعبیر «آلهه» در آیه 23 سوره نوح کاملا مشخص است. در واقع اشتباه مهمّی که وهابیون و دیگر مخالفان زیارت قبور مرتکب می شوند این است که شفاعت طلبيدن از اوليا و توسل به آنها را که درخواستی مبتنی بر توحید و از درگاه پروردگار است، با شفاعت طلبيدن مستقیم از بت ها و خواستن حاجات از آن موجودات بى جان و بى عقل و شعور مقايسه مى كنند. هيچ کدام از زیارت کنندگان مراقد پيامبر(ص) و امامان معصوم(ع) را پرستش نمى كنند.

این مسأله در میان شیعیان و دیگر مسلمانان معتقد به آموزه توسل بدیهی است که وجود مقدس شخص یا مرقد او، به هیچ وجه مورد پرستش قرار نمی گیرد و تأثیر مستقیم و اصلی در برآورده شدن حاجات، همواره از آن خداوند دانسته می شود. زیرا عبادت، خضوع در مقابل دیگرى به عنوان آن است که او خدا یا پروردگار است یا کارهاى خدا به او سپرده شده است. این در حالی است که در توسل به پیامبران و صالحان و شهدا هیچ یک از این قیدها وجود ندارد، بلکه تنها از این جهت به آنان توسل مى شود که بندگان مورد احترام خدایند و دعاى آنان نزد خداوند سبحان مستجاب است. ائمه اهل بیت و معصومین(ع) و دیگر اولیاء الله نزد شیعیان همان بندگان صالح و مورد احترام خداوند هستند و ساختن مراقد برای آنها و تبرک جستن به آثارشان به هیچ وجه شائبه «الوهیت» این ذوات مقدس را حتی در اذهان عادی ترین شیعیان پدید نیاورده است.

امام علي(ع) با اشاره به کوتاه بودن عمر انسان، می فرماید: «فرمان مرگ نزديك است و مدّت همراهي دنیا كوتاه»، هم چنین در قرآن می خوانیم: «آرزوهاى دور و دراز شما را فريب داد تا فرمان خدا رسيد». در واقع اين حقيقتى است كه آثار آن را هر روز با چشم مشاهده مى كنيم، اما غالباً گرفتار غفلتيم و به پايان زندگى خود نمى انديشيم. لذا علی(ع) می فرماید: «گویی مرگ بر غير ما نوشته شده»، از سویی پیامبر(ص) نیز در حدیثی می فرماید: «مؤمنِ باهوش كسى است كه بيش از همه به ياد مرگ باشد و برای آن از همه آماده تر باشد».

وهابیان، تنها خود را اهل توحید دانسته و بقیه مسلمانان را مشرک مى دانند. آنها، نماز و دعا در کنار قبور اولیا، زیارت، تبرّک، استغاثه، توسل، شفاعت خواستن از اولیاء و انبیاء بعد از مرگ آنها، نذر و برپایى جشن و عزا برای آنها، قسم خوردن به پیامبر یا ولىّ یا کعبه، قسم دادن خدا به حقّ آنها و...، را شرک دانسته و ادعا کرده اند از شرک عصر جاهلیت خطرناک تر است. و الفاظی مثل: مشرکین،کفار، بت پرستان، مرتدین، دشمنان توحید، دشمنان خدا و مدعیان اسلام را درباره معتقدین به این امور به کار برده اند.

عقاید وهابیّون عبارتند از: 1-  اعتقاد به جسمانیت خداوند. 2-  دشمنى با اهل بیت پیامبر(ص). 3- نسبت دادن شرک و کفر و بدعت به مخالفین خود. 4- مخالفت با تقریب بین مذاهب و ادیان. 5- مخالفت با زیارت قبور. 6- مخالفت با تأویل.7- استدلال به حدیث و تنفّر از استدلال به قرآن .8- تصحیح و تضعیف حدیث مطابق اقتضاى مذهب خود .9- مخالفت با عقل.

زیارت قبور آثار تربیتى و اخلاقى مهمى دارد، دیدار گورستان، جلوى طمع و حرص بر دنیا را مى گیرد و موجب می شود انسان ظلم و زشتى را رها کرده به خدا و آخرت روى آورد. از این رو پیامبر(ص) مى فرماید: «قبرها را زیارت کنید، چون شما را نسبت به دنیا بى رغبت مى کند و یادآور آخرت است». فقهاى مذاهب چهارگانه پیرامون زیارت قبور می گویند: زیارت قبور براى پندگیرى و یاد آخرت مستحب است و روز جمعه مؤکد است.

امام علی(ع) درباره آثار غم و اندوه در جسم و روح انسان مى فرمايد: «غم و اندوه نيمى از پيرى است»؛ در واقع اندوه، انسان را پير مى كند، هر چند به حسب سن و سال پير نشده باشد، اما شخص از نظر روحى احساس پيرى مى كند. البته منظور امام(ع) اين است كه انسان تا مى تواند اندوه را به خود راه نداده و از آثار سوء آن بپرهيزد. از سویی اسباب بسيارى از غم ها، امور مادى است، امورى كه انسان مى تواند به آنها بی اعتنا باشد. لذا انسان با زيارت اهل قبور آرامش می یابد، زیرا پايان كار دنيا را مى بيند.

مسلمانان قرن ها به قصد زیارت پیغمبر اکرم(ص) و قبور بزرگان بقیع بار سفر مى بستند. تا این که در قرن هفتم ابن تیمیّه از این کار منع کرد و گفت:  پیغمبر(ص) فرموده: «بار سفر را جز براى سه مسجد نمى بندند، مسجد من و مسجدالحرام و مسجد الاقصى». در حالى که، اوّلا: موضوع این حدیث مربوط به مساجد است نه زیارت هر مکانى. ثانیاً : این حدیث به گونه دیگرى نیز نقل شده است که به هیچ وجه دلالت بر مقصود آنها ندارد؛از آن جا که معلوم نیست متن اصلى حدیث به چه صورتی بوده، حدیث مجمل مى شود و غیر قابل استدلال.

سرخسی حنبلی می گوید: اجازه زیارت قبور در حقّ همه مردان و زنان ثابت است و از عایشه روایت شده که قبر رسول خدا(ص) و قبر برادرش عبدالرحمان را زیارت مى کرد. محمد شربینی نیز زیارت قبور را برای زنان جائز می داند و نهی نبوی از زیارت قبور را مربوط به مواردی می داند که گریه بر آن مترتب باشد. ابن حجر عسقلانی و حاکم نیشابوری نیز طبق حدیث نبوی نقل شده از عایشه و عمل حضرت فاطمه(س) در زیارت قبر حضرت حمزه، آنرا جائز می دانند.

درمنابع اهل تسنّن، موارد زیادى وجود دارد که زیارت قبور مؤمنین را جایز و حتی مستحب مى دانند. مثلا شافعی روایتی برای جواز آن از پیامبر(ص) نقل می کند. شبرینى آنرا با استناد به قول و فعل پیامبر(ص) جائز و مستحب می داند و نهی ایشان را مربوط به ابتدای دعوت به اسلام و نزدیکی مردم به دوران جاهلیت می داند که بعد از هجرت به مدینه نسخ شد. بریده بن حصیب آنرا طبق روایت نبوی که از مسلم، ابوداود، احمد حنبل و...نقل شده، مشروع و باعث یادآوری آخرت می داند. و سهمودی از قول غزالی جواز آنرا اجماعی می داند.

علماى اهل سنّت در موارد متعددى فقط برای ضدیت با عقائد شیعه دست از سنّت پیامبر کشیده و بر خلاف آن عمل کرده اند مانند برجسته سازی قبور با اذعان به سنت بودن مسطح بودن قبور، انگشتر در دست چپ کردن، رها کردن تحت الحنک عمامه از سمت چپ و... .
ابن تیمه معتقد است اگر عملی موجب تشبه به رافضی ها شود، حتی اگر مستحب باشد باید ترک شود؛ زیرا تشبه به رافضه همچون تشبه به کفار است و باید از آن اجتناب شود.