در تعارض ميان «نزول قرآن در شب قدر» با «نزول تدريجى»، آراء مختلفی وجود دارد: 1. آغاز نزول «قرآن» در «شب قدر» است. بيشتر محققين اين رأى را برگزيده اند. 2. در شب قدر هر سال، آن اندازه از «قرآن» كه نياز سال بود يك جا بر پيامبر(ص) نازل مى شد، سپس همان آيات تدريجا در ضمن سال، بر حسب مناسبت ها و پيش آمدها نازل مى گرديد. 3. مقصود از «أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ» انزل في شأنه يا في فضله القرآن است. 4. بيشتر آيات قرآن در ماه رمضان نازل شده است. 5. «قرآن» دو نزول داشته است: دفعى و تدريجى. در شب قدر همه «قرآن» يك جا بر پيامبر اكرم(ص) نازل شده، سپس در طول مدت نبوّت دوباره به تدريج نازل گرديده است. عمده نظر اول و نظر پنجم است.

اولين برخورد خداوند در قیامت با تمسخر کنندگان مؤمنین، تحقير كردن آنهاست؛ چراكه اين تحقير در حقيقت تجسّمى از اعمال خودشان است. «قرآن» درباره ملامت، سرزنش و تحقير دوزخيان از سوى خازن دوزخ و مأموران عذاب مي فرمايد: «دوزخيان به خازنان جهنّم مى گويند از پروردگارتان بخواهيد [لااقل] يك روز عذاب را از ما بردارند * آنها مى گويند: آيا پيامبرانتان با دلائل روشن به سراغ شما نيامدند؟! مى گويند: بلى [آمدند] مى گويند: پس هر چه مى خواهيد دعا كنيد كه به اجابت نمى رسد».

از منظر امام علی(ع) بهترین راه درمان «غیبت» این است که توجه كند اگر عيب و گناهى را كه به ديگرى نسبت مى دهد در وجود خودش نیست، خدا را شكر گويد، شكرى كه او را از عيبجويى باز دارد، و اگر خود گناهکار است سزاوار نيست به گناه ديگران بپردازد. در واقع امام می خواهد انگیزه های غیبت در انسان را بخشکاند تا بیماری روحی انسان کاملاً درمان شود. انگيزه هايی مانند حسد، خودخواهى، غرور و كبر، كينه توزى، دنياپرستى، رياكارى، انتقام جويى و استهزاء که با از بين رفتن آنها تمايل به غيبت نیز از بین می رود.

امام علي(ع) در مورد مشكلات عظيم پیامبر(ص) در دوران رسالتش مي فرمايد: «گواهى مى دهيم محمد فرستاده اوست، كسي كه در راه رضاى خدا در درياى مشكلات غوطه ور شد، بستگان و نزديكانش ناپايدار و بيگانگان در دشمنيش مصمّم بودند، عرب براى نبرد با او زمام مَركب ها را رها ساخت و با شتاب به سوى او راند تا از دورترين نقطه و پرفاصله ترين خانه، عداوت خويش را در برابر وى ظاهر سازد». آری دشمنان هر كاري كردند تا اسلام و پيامبر(ص) شكست بخورد، ولى چون خدا مى خواست اين نور الهى خاموش نشود، نقشه هاى آنها را نقش بر آب كرد و شرق و غرب عالَم را به تسخير اسلام در آورد.

امام علي(ع) درباره شوخی های بی محتوی می فرماید: «از گفتن سخنان خنده آور و بى محتوی بپرهيز»؛ زيرا اين گونه سخنان اُبُهّت انسان را ویران ساخته و غالباً همراه با غيبت و يا استهزاء دیگران است، بنابراين سبب نقص انسان در دنيا و آخرت می شود. البتّه اين سخن به معنی پرهیز از مزاحِ مشروع نیست؛ زيرا پیامبر(ص) و ائمه(ع) از اين گونه شوخى ها انجام می دادند. بنابراین شوخی در حد اعتدالش نيكوست و اگر از حد اعتدال بگذرد موجب وهن شخصيت انسان شده يا شخص را وارد گناهانى مى كند كه خشم خدا را برمى انگيزد.

به تصريح «قرآن»، استهزاء كردنِ آيات خدا دليل بر كفر و بى ايمانى است و كفر سبب سقوط در دوزخ است. در آيه 106 سوره «كهف» مى فرمايد: «اين گونه كيفر آنها دوزخ است به خاطر اينكه كافر شده اند و آيات من و پيامبرانم را به باد استهزاء و مسخره گرفتند!».

در فضیلت تلاوت این سوره در حدیثى می خوانیم: «هر کس این سوره را تلاوت کند، به عدد هر یک از کسانى که محمّد و یارانش را استهزاء کرده، ده حسنه به او داده مى شود». در حدیث دیگری آمده است: «هر کس آن را در نماز فریضه اى بخواند، فقر از او دور مى شود، روزى به او رو مى آورد، و مرگ هاى زشت و بد از او دفع مى گردد».

از آیات قرآن استفاده می شود که حضرت رسول(ص) غیر از قرآن معجزات دیگری نیز داشتند مانند: 1– معراج. 2- دفع شدن شر استهزاء کنندگان پیامبر(ص) به وسیله بلایی که بر سر آن ها آمد. 3- مطلع شدن پیامبر(ص) از توطئه یهودیان بنی نضیر. 4. محفوظ بودن حضرت رسول با پنج حجاب مادی یا معنوی که مانع سوءقصد به جان حضرت می شد. 5- پیشگویی اعجازآمیز قرآن درباره شکست و نقش بر آب شدن نقشه های شوم مشرکین. 6- طوفانی که اردوگاه مشرکین را در جنگ احزاب به هم زد و موجب عقب نشینی آنها و شکست حصر مدینه شد.

این کتاب به قلم عزیز الله سلیمانی اردکانی در سال 1326 شمسی، با تصویب لجنه ملّی نشریّات امری و با اجازه ی محفل روحانی ملّی بهائیان ایران در تهران به چاپ رسیده است. در این کتاب، شرح حال نه نفر از مبلّغین بهائیّه به طور مشروح نوشته شده است. مؤلّف تا توانسته، مقامات علمی و اخلاقی و عملی انان را بالا برده و در هر موردی که اشاره به مباحثه و احتجاج آنان می نماید،به غلبه و پیروزی ایشان اشاره کرده. در موردی که اسمی از مخالفین خودشان می برد، با حالتی تحقیر آمیز و با اهانت و استهزاء و تعبیرات سوء می باشد.

مرحله اول، مرحله استهزاء بود. ولى هنگامى كه استهزاء اثر نکرد، تصميم گرفتند كه پيغمبر اكرم(ص) را با برچسب هایى همچون جنون و يا ساحر و شاعر بودن و كسى كه مطالب خود را از اين و آن، يا افسانه هاى پيشينيان گرفته از ميدان بيرون كنند. مرحله سوم مرحله تضييقات مختلف اجتماعى و اقتصادى بود. در مرحله چهارم آنها تصميم گرفتند كه خون پيغمبر اكرم(ص) را بريزند. در پنجمين مرحله مبارزه مسلحانه را با اسلام شروع كردند وشکست خوردند. در مرحله ششم وارد مقابله منافقانه شدند.