آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از منظر امام علی(ع) بهترین راه درمان «غیبت» این است که توجه كند اگر عيب و گناهى را كه به ديگرى نسبت مى دهد در وجود خودش نیست، خدا را شكر گويد، شكرى كه او را از عيبجويى باز دارد، و اگر خود گناهکار است سزاوار نيست به گناه ديگران بپردازد. در واقع امام می خواهد انگیزه های غیبت در انسان را بخشکاند تا بیماری روحی انسان کاملاً درمان شود. انگيزه هايی مانند حسد، خودخواهى، غرور و كبر، كينه توزى، دنياپرستى، رياكارى، انتقام جويى و استهزاء که با از بين رفتن آنها تمايل به غيبت نیز از بین می رود.

بهترين راه درمان «غيبت» همان است كه مولاى موحّدان امير مؤمنان(عليه السلام) در خطبه 140 نهج البلاغه بيان فرموده است، كه انسان به اين حقيقت توجه كند كه اگر عيب و گناهى را كه به ديگرى نسبت مى دهد در خودش وجود ندارد، به شكرگزارى خدا بپردازد، شكرى كه او را از عيبجويى ديگران باز دارد و اگر گناهى همانند او كرده سزاوار نيست عيب خود را ناديده بگيرد و به ديگران بپردازد، و اگر گناه كوچكترى انجام داده به اين معنا بينديشد كه شايد گناه بزرگتر آن شخص بخشوده شده و گناه كوچكتر او مشمول عفو نگرديده است، بلكه جرأت او بر عيبجويى مردم از گناه او ـ هر چه باشد ـ بزرگتر است.
افزون براين، همان گونه كه بيمارى هاى جسمانى تا ريشه هاى آن از بين نرود درمان كامل نخواهد شد، در بيماري هاى روحانى هم چون غيبت نيز بايد به سراغ ريشه ها رفت. انگيزه های غيبت عمدتاً حسد، خودخواهى، غرور و كبر، كينه توزى، دنياپرستى، رياكارى، انتقام جويى، سخريّه و استهزاء ديگران و امور مانند آن است که با از بين بردن این انگیزه ها می توان تمايل به غيبت را در دل نابود كرد.(1)