امام علی(ع) در بخشی از خطبه 72 نهج البلاغه دعاى جامعى در حقّ پيامبر اسلام(ص) کرده و می فرماید: «پروردگارا! جايگاه وسيعى در سايه لطفت براى او بگشاى. خداوندا از فضل و كرمت، پاداش مضاعف به او مرحمت كن. كاخ پرشكوه او را از هر بنايى برتر ساز و مقام او را در پيشگاه خود گرامى دار. نور او را [در سراسر جهان] كامل گردان! و پاداش رسالتش را پذيرش شهادت [و شفاعت در حقّ امّت] و قبول گفتار او قرار ده [چراكه او] داراى منطق عادلانه و سخنان جدا كننده حقّ از باطل بود».

قرآن در سوره «آل عمران» سخن از عموميت قانون «مرگ» مى گويد؛ سرنوشتى كه براى همه انسان ها، همه موجودات زنده و حتى براى موجودات غير زنده حتمى است. اصولا انسان در هر چيز شك كند، در مرگ نمى تواند ترديد داشته باشد؛ تمام اهل آسمان ها و زمين مى ميرند و همه موجودات زنده در كام مرگ فرو مى روند، همه بدون استثنا اجل و سرآمدى دارند كه لحظه اى در آن تأخيرى نيست و آنچه مردم درباره يكديگر، دعاى جاودانگى دارند تعارف هاى بى محتوايى بيش نيست.

طبیعت زندگى این جهان مادى فناپذبر و نابودشدنى است، اما هر چیزی که نسبتى با ذات پاک و ابدی خداوند پیدا کند رنگ ابدیت مى گیرد. اعمال صالح ابدى هستند، شهدا، حیات جاویدان دارند، پیامبران، امامان، دانشمندان راستین و مجاهدان راه حق، تاریخشان توأم با ابدیت است، چرا که همه رنگ الهى دارند. به همین دلیل است که آیات قرآن به ما هشدار مى دهد: بیائید و سرمایه هاى خود را براى خدا و در راه خلق خدا و جلب رضاى او به کار اندازید.

ایشان در خطبه 18 نهج البلاغه ضمن پنج جمله کوتاه و بسیار پرمعنا در توصیف قرآن مى فرماید: «قرآن ظاهرش بسیار زیبا و شگفت آور است»، «باطن آن عمیق است»، «نکات شگفت آور قرآن هرگز فانى نمى شود و اسرار نهفته آن هرگز پایان نمى پذیرد»، «ظلمات و تاریکیها جز در پرتو نور قرآن برطرف نخواهد شد».که این پنج جمله اشاره به فصاحت و بلاغت قرآن و جاودانگى و ابدى بودن شگفتیها و زیباییهای آن و حقایق برجسته و اسرار نهفته در قرآن است.

علم سرچشمه زهد است. آیه 80 سوره قصص به خوبى نشان مى دهد كه رابطه اى ميان زهد و وارستگى و علم و آگاهى وجود دارد و كسانى كه از ناپايدارى دنيا و جاودانگى آخرت و حقارت سرمايه هاى مادى در برابر عظمت پاداش الهى آگاه باشند هرگز فريب زرق و برق جهان مادى را نمى خورند.

«يَوْم الْمَوْعُودِ» روزى است كه وعده گاه همه آنجاست و همه انبياء وعده آن را داده اند. قرآن سوگند به آن روز را به دنبال سوگند به آسمان قرار داده كه بگويد عظمت آن روز همچون عظمت آسمان است يا اشاره به اينكه اگر آن روز موعود نباشد آفرينش اين آسمان عظيم بى هدف خواهد بود. «يَوْمُ الْخُلُودِ» روز جاودانگى است و انتخاب اين نام به خاطر بيان ابديت اين موهبت الهى است. توصيف آن روز به «يَوْم العَظيم» به خاطر امور مهمي است كه در آن روز بزرگ واقع مى شود؛ پاداش و كيفر عظيم، دادگاه عظيم و عظمت وقایع قیامت.

انسان عاشق بقاست و با تمام وجود از فنا شدن مى گریزد؛ لذا می بینیم به اموری مثل آب حیات و... روی آورده است. میل به بقاء مانند بسیاری از امیالی که خداوند در وجود انسان قرار داده، بی حکمت نیست و با زندگی پس از مرگ محقق می شود. ضمن اینکه این ایمان در طول تاریخ بشر وجود داشته که طرز دفن مردگان، کیفیت ساختن قبور، کوشش براى باقى نگهداشتن جسم مردگان و دفن اشیائى همراه مردگان حاکی از عشق سوزان انسان به مسأله بقا است. همچنین وجود محکمه درونى به نام «وجدان» گواه دیگرى بر فطرى بودن معاد می باشد.