آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبیعت زندگى این جهان مادى فناپذبر و نابودشدنى است، اما هر چیزی که نسبتى با ذات پاک و ابدی خداوند پیدا کند رنگ ابدیت مى گیرد. اعمال صالح ابدى هستند، شهدا، حیات جاویدان دارند، پیامبران، امامان، دانشمندان راستین و مجاهدان راه حق، تاریخشان توأم با ابدیت است، چرا که همه رنگ الهى دارند. به همین دلیل است که آیات قرآن به ما هشدار مى دهد: بیائید و سرمایه هاى خود را براى خدا و در راه خلق خدا و جلب رضاى او به کار اندازید.

طبیعت زندگى این جهان مادى، فنا و نابودى است، محکمترین بناها، بادوام ترین حکومت ها، قویترین انسانها، و هر چیز که از آن مستحکم تر نباشد، سرانجام کهنه و فرسوده و سپس نابود مى شود، و همه بدون استثناء خلل پذیرند.
اما اگر بتوان این موجودات را به نحوى با ذات پاک خداوند، پیوند داد و براى او و در راه او به کار انداخت، رنگ جاودانگى به خود مى گیرند، چرا که ذات پاکش ابدى است و هر چیز نسبتى با او دارد، رنگ ابدیت مى یابد.
اعمال صالح، ابدى هستند، شهیدان حیات جاویدان دارند، پیامبران، امامان، دانشمندان راستین، و مجاهدان راه حق، تاریخشان، توأم با ابدیت است، چرا که همه رنگ الهى دارند.
به همین دلیل، آیات قرآن به ما هشدار مى دهد: بیائید سرمایه هاى وجودى خود را از فناپذیرى نجات بخشید، و در صندوق پس اندازى، ذخیره کنید که دست تطاول ایام به محتویاتش نمى رسد، و گذشت شب و روز، آن را به فنا و نیستى سوق نمى دهد.
بیائید و سرمایه هاى خود را براى خدا و در راه خلق خدا و جلب رضاى او به کار اندازید تا مصداق «عِنْدَ اللّه» گردد، و به مقتضاى «ما عَنْدَ اللّهِ باق»، (1) باقى و برقرار شود.
در حدیثى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: «اِذا ماتَ الرَّجُلَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ اِلاّ عَنْ ثَلاثَة: صَدَقَة جارِیَه، عِلْم یُنْتَفَعُ بِهِ وَ وَلَد صالِح یَدْعُو لَهُ»؛ (هنگامى که فرزند آدم از دنیا مى رود امید او از همه چیز بریده خواهد شد، مگر از سه چیز: صدقات جاریه [آثار خیرى که در خدمت مردم و در راه خدا در جریان است] و علم و دانشى که مردم از آن بهره مى گیرند، و فرزند صالحى که براى او دعا مى کند)، (2) چرا که همه اینها براى خدا و در راه او هستند و رنگ ابدیت دارند.
در «نهج البلاغه» مى خوانیم: «شَتّانَ ما بَیْنَ عَمَلَیْنِ: عَمَل تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَ تَبْقَى تَبِعَتُهُ وَ عَمَل تَذْهَبُ مَئُونَتُهُ وَ یَبْقَى أَجْرُهُ»؛ (بسیار تفاوت دارد عملى که لذتش از میان مى رود و مسئولیتش باقى مى ماند، و عملى که درد و رنجش مى رود و اجرش باقى است). (3)، (4)