در منابع اسلامی روايات بسیاری در تبیین «ازلی و ابدی» بودن خداوند آمده است. لذا امام علی(ع) می فرماید: «براى اوليّت او آغاز، و براى ازليّتش پايانى نيست»، سپس می فرماید: «با حدوث موجودات، ازليّت خود را آشكار ساخته است». همچنین امام صادق(ع) می فرماید: «او قبل از همه چيز آغاز بوده و بعد از همه چيز آخر است؛ صفات و اسماء اش دگرگون نمى شود آن گونه كه از ديگران دگرگون مى شود»، همچنین می فرماید: «او آغاز است نه اين كه چيزى قبل از او باشد، او هميشه بوده و هميشه خواهد بود، نه آغازى دارد و نه پايانى».

همه خداپرستان جهان پذيرفته‌اند كه وجود مقدّس خداوند ازليّت و ابديّت دارد؛ چرا كه اگر او ازلى نباشد بايد حادث باشد و اگر حادث باشد نياز به علّت ديگرى دارد، چون محال است چيزى بدون علّت ايجاد شود؛ و هرگاه ازليّت او را پذيرفتيم ابديّت نيز با آن همراه است؛ چرا كه يك وجود ازلى حتماً نامحدود است و چنين وجودى ابدى خواهد بود.

«يَوْم الْمَوْعُودِ» روزى است كه وعده گاه همه آنجاست و همه انبياء وعده آن را داده اند. قرآن سوگند به آن روز را به دنبال سوگند به آسمان قرار داده كه بگويد عظمت آن روز همچون عظمت آسمان است يا اشاره به اينكه اگر آن روز موعود نباشد آفرينش اين آسمان عظيم بى هدف خواهد بود. «يَوْمُ الْخُلُودِ» روز جاودانگى است و انتخاب اين نام به خاطر بيان ابديت اين موهبت الهى است. توصيف آن روز به «يَوْم العَظيم» به خاطر امور مهمي است كه در آن روز بزرگ واقع مى شود؛ پاداش و كيفر عظيم، دادگاه عظيم و عظمت وقایع قیامت.

عقيده به عالم پس از مرگ و بقاى آثار اعمال آدمى، مى‌تواند هم عامل بازدارنده قوى در برابر گناه، و هم محركی نيرومند براى تشويق سرمايه گذارى مادى و معنوى در راه خدمت به خلق خدا و نيكى‌ها گردد. آثارى كه ايمان به عالم پس از مرگ مى‌تواند در اصلاح و تشويق افراد داشته باشد، به مراتب بيش از آثار كيفرهاى معمولى، و بيش از پاداش‌های عادى است. از این رو همه اديان كوشش وسيعى براى پرورش ايمان به عالم پس از مرگ انجام داده اند. خداوند در قرآن می فرماید: «كسي كه اميد ملاقات پروردگار دارد بايد عمل صالح انجام دهد».

قرآن مسأله ازليّت و ابديّت وجود خداوند را با كمال وضوح بيان كرده است؛ هرچند واژه «ازل» و «ابد» را به كار نبرده، ولى تعبيراتى مانند واژه اوّل و آخر و باقى و عدم فنا و هلاكت را به كار برده كه بيانگر مفهوم ازليّت و ابديّت است. «ابد» نيز در لغت به معناى مدت زمان طولانى است، و مفهوم واژه «آخر» را نمى رساند؛ بنابراين آنچه در مورد خداوند در قرآن ذكر شده از هر نظر گوياتر از واژه «ازل» و «ابد» است، هرچند در عصر و زمان ما اين دو واژه بر اثر كثرت استعمال در اين دو مفهوم، به مرحله وضوح رسيده است.