اولا: تشریع این حکم برای حفظ احترام آنها بود؛ عده ای می خواستند به قصد انتقام و یا توهین به پیامبر(ص)، بعداز وفات ایشان با همسران شان ازدواج و حرمت شان را هتک کنند.

ثانیا: همسران پیامبر(ص) همیشه مورد توجه مردم بودند و اگر مجاز بود پس از وفات نبی مکرم اسلام، کسی با آنها ازدواج کند، آن شخص مورد اعتماد نسبی عموم مردم قرار می گرفت و ممكن بود اين كار را وسيله سوءاستفاده قرار دهد و يا به عنوان اينكه آگاهى خاصی از درون خانه پيامبر(ص) و تعليمات و مكتب او دارند به تحريف اسلام پردازند و يا منافقين مطالبى را از اين طريق در ميان مردم نشر دهند كه مخالف مقام پيامبر باشد.

ثالثا: علاقه و تمایل شخصیت های برجسته و قدرتمند جامعه آن روز به ازدواج با آن زنان و ظرفیت بالای آنها برای پدید آوردن نزاع و کشمکش بر سر این موضوع می توانست آرامش و وحدت اجتماعی آن روز جامعه اسلامی را با چالش مواجه کند.

رابعا: گاه در طول زندگى انسانها مسائل مهمى مطرح مى شود كه به خاطر آنها بايد فداكارى و از خودگذشتگى نشان دهند و از بعضى از حقوق حقه خود چشم بپوشند؛ به خصوص اينكه هميشه افتخارات بزرگ مسئوليت هاى سنگينى نيز همراه دارد.

در آيه 57 سوره «احزاب» آمده: «آنها كه خدا و پيامبرش را آزار دهند خداوند آنان را از رحمت خود در دنيا و آخرت دور ساخته و برای شان عذاب خوار كننده اى آماده كرده است». باید دانست منظور از ايذاء خدا همان كفر است كه خدا را به خشم مى آورد و علاوه بر این تأكيدى است بر مجازات آزاردهندگان پيامبر(ص) و مؤمنان؛ چرا كه آزار آنها بمنزله آزار خدا است. همچنین نقل شده كه پيامبر(ص) آزار على(ع) را همسنگ آزار خود برشمرد که موجب غضب خداوند می گردد.

جمعى از ثروتمندان و اشراف عرب، به پیامبر(ص) گفتند: اگر افرادی مثل سلمان، ابوذرو... را که بوى آنها مشام انسان را آزار مى دهد، از خود دور سازى، نزد تو خواهیم آمد. آيات فوق نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد كه هرگز تسليم اين سخنان فريبنده تو خالى نشود.

منظور ازایذاء خداوند که در آیه 57 سوره «أحزاب» آمده، ممکن است کفر و الحاد که خداوند را به خشم می آورد باشد، یا منظور همان ایذاء پیامبر(ص) و مؤمنان باشد و ذکر خداوند براى اهمیت و تأکید مطلب باشد همچنین ایذاء پیامبر(ص) در این آیه، مفهوم وسیعى دارد و هرگونه کارى که او را آزار دهد شامل مى شود، از جمله آزار دخترش فاطمه(س) که در روایات فراوانی آمده است.

حضرت رسول(ص) دخترشان حضرت صدیقه طاهره(س) را با تعابیری مورد محبت قرار داده اند که نشان می دهد این علاقه فقط علاقه پدر و دختری نبوده است و معیارهای دیگری برای این علاقه مطرح است. تعابیری مانند: محبوب ترین زن در دنیا، مساوی بودن آزار حضرت فاطمه(س) با آزار حضرت رسول(ص) و خوشحالی و رضایت ایشان با خوشحالی و رضایت پیامبر(ص) و... .

بنی امیه برای کتمان گذشته خود و جلوگیری از نشر فضائل امام علی(ع)، به پرده پوشى فضایل على(ع) و ترویج فضایل ساختگى خلفا اکتفا نکرد، بلکه معاویه به سبّ و ناسزا گویى آن حضرت در مجالس و خطبه هاى نماز جمعه فرمان داد تا آن که لعن امام و خاندانش به صورت یک سنّت درآمد. در حقیقت آنان دوام حکومت خویش را بر پایه چنین سنت زشتی استوار می دیدند و با این شیوه زشت، آزار، کشتن و اسارت خاندان هاشمى را براى مزدوران خویش، پسندیده ساختند، تا در پناه آن به اهداف دنیا طلبانه خود برسند.

آیه 186 سوره آل عمران درباره مسلمانانی است که از مکه به مدینه هجرت کردند، مشرکان اموال آنان را تصرف کردند و در مدینه گرفتار آزار و اذیت یهودیان شدند تا جائی که پیامبر(ص) دستور قتل یکی از یهودیان مدینه را صادر کرد؛ چراکه او با اشعارش مسلمانان را هجو می کرد و مشرکان را تحریک می کرد.

بعد از هجرت، بستگان و اموال مسلمانان در مکه مورد آزار و غارت مشرکين مکه بود. از طرفی، خودشان نیز گرفتار بدگوئى و آزار يهوديان«مدينه» بودند. آيه فوق طبق روايات، اشاره به اين موضوعات دارد و مسلمانان را به ادامه مقاومت تشويق مى نمايد.

روزى ابوجهل سخت پیامبر را آزار داد. حمزه که تا آن روز درباره اسلام اندیشه مى کرد، در آن روز براى شکار به بیابان رفته بود. هنگامى که بازگشت، از جریان کار ابوجهل و برادرزاده خویش با خبر شده به سراغ ابوجهل رفت و چنان بر سرش کوفت که خون جارى شد، سپس حمزه به سراغ پیامبر(ص) آمد و اسلام را پذیرفت. آيه فوق در باره اين حادثه نازل گرديد و وضع ايمان حمزه و پافشارى ابو جهل را در كفر و فساد مشخص ساخت.