آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

آیه 186 سوره آل عمران درباره مسلمانانی است که از مکه به مدینه هجرت کردند، مشرکان اموال آنان را تصرف کردند و در مدینه گرفتار آزار و اذیت یهودیان شدند تا جائی که پیامبر(ص) دستور قتل یکی از یهودیان مدینه را صادر کرد؛ چراکه او با اشعارش مسلمانان را هجو می کرد و مشرکان را تحریک می کرد.

در آیه (186) سوره «آل عمران» می خوانیم: «لَتُبْلَوُنَّ فی أَمْوالِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ وَ لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذینَ أَشْرَکُوا أَذىً کَثیراً وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِکَ مِنْ عَزْمِ الاُْمُورِ»؛ (به یقین (همه شما) در اموال و جان هاى خود آزمایش مى شوید! و از کسانى که پیش از شما به آنها کتاب (آسمانى) داده شده (یهود)، و (همچنین) از مشرکان، سخنان آزار دهنده فراوان خواهید شنید! و اگر استقامت کنید و تقوا پیشه سازید، (شایسته تر است؛ زیرا) این از کارهاى محکم و قابل اطمینان است).
شأن نزول:
هنگامى که مسلمانان از «مکّه» به «مدینه» مهاجرت نمودند و از خانه و زندگى خود دور شدند، مشرکان دست تجاوز به اموال آنها دراز کرده، آنها را به تصرف خود در آوردند و به هر کس دست مى یافتند از اذیت و آزار زبانى و بدنى فروگذار نمى کردند.
و به هنگامى که به «مدینه» آمدند، در آنجا گرفتار بدگوئى و آزار یهودیان «مدینه» شدند، مخصوصاً یکى از آنان به نام «کعب بن اشرف» شاعرى بد زبان و کینه توز بود، که پیوسته پیامبر و مسلمانان را به وسیله اشعار خود، هجو مى کرد و مشرکان را بر ضد آنها تشویق مى نمود، حتى زنان و دختران مسلمان را موضوع غزل سرائى و عشق بازى خود قرار مى داد.
خلاصه کار وقاحت را به جائى رسانید که پیامبر(صلى الله علیه وآله) ناچار دستور قتل او را صادر کرد و به دست مسلمانان کشته شد.
آیه فوق طبق روایاتى که از مفسران نقل شده، اشاره به این موضوعات مى کند و مسلمانان را به ادامه مقاومت تشویق مى نماید.(1)، (2)