اولا: پذیرش این ادعا متضمن پذیرش مخالفت پیامبر(ص) با حکمی است که صریحا در قرآن مجاز شمرده شده است؛ یعنی«جواز ازدواج همزمان مرد مسلمان با چهار زن». چگونه رسول خدا(ص) آنچه را که اسلام مباح کرده، انکار نموده است؟!
ثانیا: طبق روایات اهل سنّت و شیعه، رسول خدا(ص) فرمود: «من فاطمه را به عقد علی در نياوردم مگر آنكه خدا در آسمان او را به همسرى علي در آورد»؛ آیا معقول است که خداوند كسى را برای همسری حضرت زهرا(س) برگزیده باشد که او را آزار نمايد؟!
ثالثا: نقل این واقعه در منابع اهل سنّت، نهایتا به یک راوی، یعنی «مسور بن مخرمه» باز می گردد؛ بنابراین این انتظار می رود که این راوی وقایع مربوط به این موضوع را به یک گونه نقل کند. در حالی که وحدتی در چگونگی نقل جزئیات آن وجود ندارد! چنین تناقض و تهافتی اعتبار این واقعه را به شدت زیر سؤال می برد. تاریخ ‏نویسان می گویند به دنیا آمدن مِسوَر بعد از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه بوده و مسور در آن زمان نهایتا شش یا هفت سال بیشتر نداشته است؛ اگر راوی اصلی در سنّی نبوده باشد که این وقایع را دیده و در حافظه خود ضبط کند، یا خود در بزرگ سالی این روایات متناقض را ساخته، یا جاعلان به زبانش بسته اند و از آنجا که دروغ گو کم حافظه است دچار تناقض می شود.
رابعا: سند این حدیث حتّی با معیار های اهل سنّت نیز قابل پذیرش نیست؛ درباره دو تن از رجال سند این حدیث، یعنی «مسور» و «زهری»، در منابع رجالی و تراجم اهل سنّت اوصافی ذکر شده که قبول این حدیث را از آنان دچار مشکل می کند.

از آنجا که امامت در دیدگاه علمای شیعه به معنای جانشینی حضرت رسول(ص) در همه شؤون هدایتگری و تربیتی و رهبری جامعه است و بایستی امام معصوم باشد و این مهم را فقط خداوند می داند و اوست که این جانشینان را معین می کند، لذا امامت نزد شیعیان یکی از اصول دین دانسته می شود.
آیات بسیار زیادی از قرآن نیز به جایگاه این موضوع مهم تصریح یا اشاره دارد اما این آموزه مهم مثل دیگر اصول و فروع دین با همان ادبیات و طبقه بندی ای که در میان علمای علم کلام بیان می شود، در قرآن طبقه بندی نشده است.

کاروان اسرای کربلا در شام در خرابه ای سکونت داشتند. روزی شخصی به نام منهال به امام سجاد(ع) عرض کرد: اى پسر رسول خدا، چگونه شب را سپرى كردى؟ امام سجاد(ع) در پاسخ امویان را به فرعونیان تشبیه کرد که مردان بنی اسرائیل را می کشتند و زنانشان را زنده نگه می داشتند. سپس امام با یادآوری نسبت شان با حضرت رسول، از این که در میان امت رسول الله چنین برخوردی با آنها می شود اظهار تاسف کرد.

سبب خشونت وهابیان، برداشت نادرستی است که در کتابهای محمد بن عبدالوهاب از مفاهیمی چون توحید و شرک ارائه می شود. او طلب شفاعت مسلمانان را از حضرت رسول(ص) شرک می داند و مشرکین زمان خود را بدتر از مشرکین زمان پیامبر(ص) معرفی می کند.

در منابع تاریخی و حدیثی زیادی نقل شده است که ازدواج موقت در میان مسلمانان در زمان حضرت رسول و زمان خلیفه اول و در اوائل دوره خلافت عمر امری رایج بوده، تا اینکه خلیفه آن را تحریم کرد.
ابن عبّاس مى گفت: «رحم الله عُمر ما کانت المتعة إلاّ رحمة من الله تعالى رحم بها اُمّة محمّد، ولولا نهیه لما احتاج إلى الزنا إلاّ شقیّ»؛ (خدا عمر را رحمت کند که ازدواج موقّت جز رحمتى از سوى خدا براى امّت محمّد(ص) نبود و چنانچه او آن را حرام نمى کرد اَحدى به جز افراد شقی زنا نمى کرد).

شهاب الدین بن عمر زاولى دولت آبادى، ملقّب به «ملک العلماء»، نقل مى کند: حضرت رسول(ص) فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم و بردبارى ابراهیم و شکوه و عظمت موسى و عبادت عیسى را ببیند، على را بنگرد».

قرآن به عنوان منبع اصلی قوانین اسلامی، تمام جزئیات را در ظاهر تعبیراتش بیان نکرده و فقط اصول مسائل را بیان کرده و شرح جزئیات احکام را به حضرت رسول(ص) سپرده است تا مردم برای دریافت حقایق بیشتر به او مراجعه کنند. نیاز آنها به چنین معلمی، پس از مرگ حضرت رسول(ص) نیز ادامه دارد و به همین خاطر ما معتقدیم که در هر عصری امامی وجود دارد که تمام علم قرآن نزد اوست.

 در احادیث اهل بیت و در توصیف دین اقامه شده توسط امام زمان(عج)، این دین، دینی تازه معرفی شده است. باید توجه داشت امام زمان(عج) به گونه ای بنیان اسلام را از میان خرافات و تحریف ها و تفسیرهای نادرست بیرون می آورد که اسلام در زمان ظهور دینی تازه و بی سابقه جلوه می کند. همچنین در روایات بسیاری به اقامه دوباره دین حضرت رسول(ص) توسط امام زمان(عج) و شباهت های زدودن شرک و بت پرستی در زمان جاهلیت با زدودن جهل مردم در آخرالزمان توسط حضرت حجت(عج)، اشاره شده است.

امام علی(ع) با تعبیر بسیار ظریفی انتقال خلافت به عمر را پاداشی از سوی ابوبکر به عمر در ازای خدماتش به ابوبکر در سرکوب و انزاوی مخالفان خلافتش می داند. سپس از وضعیت خود قبل و بعد از رحلت حضرت رسول(ص) سخن می گویند و بعد از آن، به تفاوت رفتار ابوبکر هنگام غصب خلافت و هنگام مرگ اشاره می کند، که در حیات خود از مردم مى خواست از خلافت معذورش دارند، اما خود او به هنگام مرگ عروس خلافت را براى دیگرى کابین بست.