برگزاری مراسم ميلاد حضرت مهدى(عج) آثار و بركاتى دارد كه از جمله آنها مي توان به زنده كردن ياد حضرت در دلها، تثبيت اعتقاد به وجود حضرت، شرح فضائل ايشان، خشنود كردن دلها، كسب ثواب اطعام و فرصتي مناسب براي دعوت مردم به سوي خدا و دستوراتش اشاره كرد.

يكى از فضايل مهم اهل بيت(ع)، شیوه برخورد آنان با ایتام است كه در سوره «انسان» به أن پرداخته شده است. در زمان بیماری حَسَنین(ع)، امام علی(ع) نذر می کند که اگر فرزندانش شفا یافتند سه روز روزه بگیرد. پس از برطرف شدن بیماری آنان، و در هنگام اقامه نذر، امام و فرزندانش سه روز افطار خود را به فقیر، یتیم و اسیر بخشیدند لذا خداوند در قرآن فرمود: «غذاى خود را به مسكين، يتيم و اسير اطعام مى كنند و مى گويند: ما شما را به خاطر خدا اطعام مى كنيم».

در رابطه با جود امام سجاد(ع) روایاتى در کتب اهل سنت ذکر شده، مانند: «هر روز در مدینه اطعام عمومى مى داد و مردم را به خانه خود دعوت مى کرد»، هم چنین به سائل خوش آمد گفته و مى فرمود: «خوشا به حال کسى که توشه مرا به خانه آخرتم حمل مى کند»، مردم را به صدقه پنهانى تشویق کرده و می فرمود: «صدقه پنهانى غضب پروردگار را فرومى نشاند». از سویی جریر بن عبدالحمید روایت کرده، بعد از رحلت حضرت، بر دوش او آثارى را مشاهده کردند، که نشانه بارهایى است که بر روى دوش خود کشیده و شبانه به منازل مستمندان مى برده است.

در آيات و روايات نشانه هائى از «ابرار» ذكر شده است. از جمله: 1ـ وفاء به نذر 2ـ خوف از عذاب 3ـ اطعام مسكين و يتيم و اسير 4ـ اخلاص 5ـ ترس و خوف از پروردگار در روز قيامت. پیامبر(ص) فرمودند: «نشانه ابرار ده چيز است: 1ـ دوست مى دارد براى خدا 2ـ دشمنى مى كند براى خدا 3ـ مصاحبت مى كند براى خدا 4ـ جدا مى شود براى خدا 5ـ غضب مى كند براى خدا 6ـ راضى مى شود براى خدا 7ـ عمل مى كند براى خدا 8ـ طلب و درخواست مى كند براى تقرب به خدا 9ـ خشوع کننده است 10ـ احسان مى كند براى خدا».

رسول خدا(ص) در آستانه ماه مبارک رمضان طی خطبه ای به مردم فرمود: «در اين ماه شما ميهمان خدا هستيد». ميهمان بايد كاري كند كه صاحب‏ خانه مي كند. روزه‏ دار، ميهمان خدايي است كه اطعام مي كند ولي خود اطعام نمي شود؛ پس او هم مي ‏تواند «يُطعِمُ و لايُطعَم» باشد. اگر خداي سبحان مي ‏بخشد و نمي گيرد، روزه دار هم بايد در اين ماه خويي پيدا كند كه ببخشد و نگيرد. خداوند حافظ دین و آیینش است و دست از آن بر نمی دارد، روزه دار نیز باید در این راه تلاش کند، نه اینکه بنشیند و از ثمره تلاش دیگران استفاده کند و ...

رسول خدا(ص) در این باره به مسلمین تاکید می نماید که وظيفه شما در اين ماه آن است كه به فقرا و مساكين صدقه بدهيد و اين تصدق نيز بايد با احترام و قصد قربت باشد نه با تحقير يا ترحّم. ایشان همگان را به افطاري دادن ترغيب کرده می فرماید: «هر كس در ماه رمضان به خاطر خدا به روزه ‏دار افطاری بدهد، خداوند ثواب آزاد كردن بنده ‏اي را به او مي دهد و گناهانش را می ‏بخشد. عرض كردند: ما توانايي افطاری دادن نداريم چگونه به اين فيض برسيم؟ فرمود: از آتش جهنم خود را برهانيد هر چند به اندازه افطاري يك خرما يا نيمی از آن باشد».

انفاق ابزاری برای امتحان انسان هاست، از این رو خداوند مى فرماید: «از آنچه خدا به شما روزى کرده، انفاق کنید، کافران به مؤمنان مى گویند: آیا ما کسى را اطعام کنیم که اگر خدا مى خواست او را سیر مى کرد؟». این همان منطق عوامانه افراد بخيل است، که مى گویند: اگر فلانى فقیر است، و یا اگر ما غنى هستیم، حکمت خداوند است. غافل از این که: جهان، میدان امتحان است، و خداوند یکى را با تنگدستى، و دیگرى را با غنا و ثروت، امتحان مى کند که آیا، به هنگام فقر، مناعت طبع دارد؟ و یا به هنگام غنا انفاق مى کند؟

طبق آیه 95 سوره مائده، اگر محرم عمداً صیدى را به قتل برساند، باید همانند آن را در شکل و اندازه از چهار پایان به عنوان کفاره بدهد. و اگر همانندى براى آن پیدا نشود، به نوعى آن شکار را تعیین قیمت نموده و به آن مقدار از حیوانات اهلى حلال گوشت کفاره می دهد. آنگاه در ادامه می فرماید: لازم نیست حتماً کفاره به صورت قربانى باشد، بلکه دو چیز دیگر نیز هر یک به تنهائى مى توانند جانشین آن شوند: نخست این که معادل پول آن را در راه اطعام مساکین مصرف کند و دوم اینکه معادل آن روزه بگیرد.

قَسَم یاد کردن از نظر اسلام کار خوبى نیست، مگر اینکه به خاطر هدف هاى مهم تربیتى و اجتماعى و اصلاحى انجام گیرد که در اینجا ممکن است واجب یا مستحب گردد. برخی از سوگندها از نظر اسلام به کلى بى اعتبار است. مانند: سوگند به غیر نام خدا و سوگند براى انجام کار حرام یا مکروه، یا ترک واجب و مستحب. ولی قَسَم هائى که به نام خدا باشد، و موضوع آن کار خوب یا لااقل کار مباحى است، وفا کردن به آن واجب است و کفاره مخالفت با آن: اطعام یا لباس پوشاندن بر ده نفر نیازمند و یا آزاد کردن یک برده است.