آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در رابطه با جود امام سجاد(ع) روایاتى در کتب اهل سنت ذکر شده، مانند: «هر روز در مدینه اطعام عمومى مى داد و مردم را به خانه خود دعوت مى کرد»، هم چنین به سائل خوش آمد گفته و مى فرمود: «خوشا به حال کسى که توشه مرا به خانه آخرتم حمل مى کند»، مردم را به صدقه پنهانى تشویق کرده و می فرمود: «صدقه پنهانى غضب پروردگار را فرومى نشاند». از سویی جریر بن عبدالحمید روایت کرده، بعد از رحلت حضرت، بر دوش او آثارى را مشاهده کردند، که نشانه بارهایى است که بر روى دوش خود کشیده و شبانه به منازل مستمندان مى برده است.

در این باره روایاتى در مصادر تاریخى اهل سنّت ذکر شده که ما در اینجا به نمونه هایى اشاره مى کنیم:
1 ـ از کرم و جود او این که هر روز در مدینه اطعام عمومى مى داد به این نحو که مردم را هنگام ظهر به خانه خود دعوت مى کرد.(1)
2 ـ و نیز از فیض جود او این که صد خانه وار را در مدینه به طور مخفیانه کفالت مى کرد.(2)
3 ـ هر گاه سائلى به نزد او مى آمد به او خوشامد مى گفت و مى فرمود: «مرحباً بمن یحمل زادى الى دار الآخرة»(3)؛ (خوشا به حال کسى که توشه مرا به خانه آخرتم حمل مى کند).
4 ـ حضرت مردم را به صدقه پنهانى تشویق مى نمود و مى فرمود: «انّها تطفىء غضب الرّب»(4)؛ (صدقه پنهانى غضب پروردگار را فرومى نشاند).
5 ـ مورّخان روایت کرده اند که جماعتى از اهل مدینه زندگى خود را مى گذراندند ولى نمى دانستند که چه کسى خرجى آنان را تأمین مى کند. و هنگامى که على بن الحسین(علیه السلام) از دنیا رحلت نمود فهمیدند که آن کس که شبانه غذاى آنان را تأمین مى کرد آن حضرت بود.(5)
6 ـ جریر بن عبدالحمید از عمرو بن ثابت نقل کرده که گفت: بعد از رحلت على بن الحسین بر دوش او آثارى را مشاهده کردند، درباره آن سؤال کردند؟ جواب آمد که این اثر بارهایى است که بر روى دوش خود کشیده و شبانه به منازل مستمندان مى برده است(6)، (7)