از نظر امام جواد(ع) كسى كه از خدا بريده و به غير او بپيوندد، خدا او را به همان شخص واگذار مى‌كند و وقتي بدون علم عمل كند، خراب كارى او بيش از آباد كردن اوست. پس بايد معتقد باشد كه هر چه هست از ناحيه خداست و اين عالَم، عالَم اسباب است. اينكه كسى در خانه بنشيند و فقط دعا كند كافى نيست؛ بلكه انسان بايد به دنبال اسباب برود و مسبّب الاسباب را تنها خدا بداند.

امام صادق(ع) در بیان حالات قلب می فرماید: «اعراب قلبها چهار نوع است: رفع، فتحه، كسره و سكون. رفع قلب و بلندی مرتبه آن در ياد خداست، و فتح و گشادگى آن در رضايت از خدا و قضاى او، و كسر قلب و چيزى كه موجب به زير كشيدن قلب مى شود، پرداختن به غير خدا است و سکون قلب در غفلت از خداوند است و نشانه آن سه چيز است: برطرف شدن حلاوت عبادت و عدم تلخى معصيت و مشتبه شدن علم حلال به حرام».

برخی توسل را روی آوردن به غیر خدا و طبق آیه «فَلا تَدْعُوا مَعَ اللّهِ أَحَداً» آن را شرک دانسته اند، در حالی که آیه می گوید غیر خدا را مبدأ تأثیر مستقل ندانید و اموری مثل توسل و شفاعت درحقیقت تقرّب جستن به خداست، چنانکه در آیه 103 سوره «توبه» و آیه 97 سوره «یوسف(ع)» به توسل و شفاعت طلبیدن از انبیاء(ع) اشاره شده است.

وهّابیان تصریح مى کنند توسّل إلى الله با اعمال صالحه و توسل به مقام، دعا و شفاعت اولیاء اشکالى ندارد، ولى توسّل به اولیاء الله جایز نیست و شرک است، به دلیل برخی آیات مثل: «فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللهِ أَحَداً» و... و توسل به پیامبر(ص) هم بعد از وفات جایز نیست و بخاطر همین عقیده بسیارى از مسلمانان را متّهم به شرک و کفر کرده و خون آنها را مباح دانسته اند! درحالی که توسل مسلمانان به اولیاء درحقیقت روی آوردن به خدا از طریق وسیله است نه روی آوردن به غیر خدا.

ترس پیامبر(ص) از مردم که در آیه39  سوره احزاب آمده، ترس شخصی نبود، بلکه ترس از تزلزل مقام و منزلت او به عنوان یک پیامبر در افکار عمومى آن محیط بود، و این در واقع مصداق خوف الهى است نه خوف شخصى.

قَسَم یاد کردن از نظر اسلام کار خوبى نیست، مگر اینکه به خاطر هدف هاى مهم تربیتى و اجتماعى و اصلاحى انجام گیرد که در اینجا ممکن است واجب یا مستحب گردد. برخی از سوگندها از نظر اسلام به کلى بى اعتبار است. مانند: سوگند به غیر نام خدا و سوگند براى انجام کار حرام یا مکروه، یا ترک واجب و مستحب. ولی قَسَم هائى که به نام خدا باشد، و موضوع آن کار خوب یا لااقل کار مباحى است، وفا کردن به آن واجب است و کفاره مخالفت با آن: اطعام یا لباس پوشاندن بر ده نفر نیازمند و یا آزاد کردن یک برده است.

جبت یک لغت حبشى بوده و به معنى سحر، ساحر یا شیطان به کار مى رفته که در لغت عرب وارد شده و در هر معبودى غیر از خدا استعمال مى شود. واژه طاغوت صیغه مبالغه از ماده «طغیان» به معنى تعدى و تجاوز از حدّ و مرز است . به همین جهت شیطان، بت، حاکم جبار و هر معبودى غیر از خدا و هر مسیرى که به غیر حق منتهى شود، طاغوت نامیده مى شود.

پاسخ این سؤال را مى توان در آیات 17 و 18 سوره انعام به دست آورد. در واقع توجه به غیر خدا به خاطر این است که؛ آنها را سرچشمه خیرات، و یا برطرف کننده مصائب و مشکلات مى دانیم؛ ولی آیه فوق مى فرماید: اراده خداوند بر همه چیز حکومت مى کند، اگر نعمتى را از کسى سلب کند و یا نعمتى را به کسى ارزانى دارد، هیچ منبع قدرتى در جهان نیست که بتواند آن را دگرگون سازد. پس نباید در برابر غیر خدا سر تعظیم فرود آورد.

این کار اولا: عین توجه به خدا و انجام عبادت در ضمن عبادت است، ثانیا: توجه به امور مادی و غیر خدا صورت نگرفته. جای تعجب است که برخی آنرا فعل کثیر دانسته اند درحالیکه اموری شدیدتر از این مثل کشتن پشه یا شیر دادن به بچه را فعل کثیر ندانسته اند! 

در قرآن بت پرستى مفهومى وسيعتر از خدايان سنگي دارد و حتي شامل خدا پرستان ظاهري که تکيه بر بندگان ضعيف مي کنند نيز هست. طبق منطق قرآن، تکيه بر قدرت های بيگانه از خدا، بت پرستي عملي است.