امام زمان(عج) ضمن رسيدگي به امور شيعيان و سرپرستي آنها، جلوي فرود آمدن دشوارى ها و مصيبت ها را مي گيرند و دشمنان ايشان را ريشه كن مي كنند و خداوند به سبب ايشان بلا را از اهل و شيعيانش دفع مي كند.

«توقيع» در لسان روايات، مطابق با مفهومى است كه عرف آن را به كار گرفته است و آن عبارت است از كلمات كوتاه بزرگان، كه در ذيل نامه هاى رسيده و عريضه ها مكتوب مى داشتند و با آن، خواسته سائل را برآورده مى نمودند. در نتيجه توقيعات حضرت مهدى(عج) همان مطالبى بود كه حضرت به خط مبارك خود در جواب سؤال ها و عريضه ها ذيل نامه ها مرقوم مى داشتند و توسط يكى از سفرا به صاحبان نامه باز مى گرداندند.

اول كسى كه به جعفر، لقب «كذّاب» داده خود حضرت حجت(عج) مي باشد كه در توقيع صادره از ناحيه مقدسه، او را کذّاب خوانده است. برخى نيز وجه توصيف او به «دروغگو» را به جهت تمييز دادن بين او و امام جعفر صادق(ع) مى دانند.

حضرت مهدى(عج) در راستاى تثبيت امامت و رهبرى خود نسبت به جامعه شيعى اقداماتى مانند اقامه معجزات و كرامات و پاسخ به سؤالاتی که توسط نواب اربعه به آن حضرت ارسال مى شد انجام دادند.

سفير چهارم امام مهدی(عج) ابوالحسن على بن محمد سَمُرى است كه از اصحاب امام عسكرى(ع) بوده و از طرف امام زمان(عج) متصدى امر سفارت شده است. وی در زمان سفارتش فعاليت گسترده اى نداشته است؛ زيرا در آن زمان مملكت اسلامى پر از ظلم و جور و خونريزى و درگيرى بوده است. او شش روز قبل از وفاتش توقيعى را از امام عصر(عج) دريافت کرد كه از انتهاى غيبت صغری خبر داده و او را از وصيت كردن به سفارت بعد از خودش منع کرده بود.