در زمان «غيبت كبری» دو نامه از ناحيه حضرت مهدى(عج) براى شيخ مفيد صادره شده است. نامه اول در اواخر ماه صفر سال 410 هجرى، سه سال قبل از وفات شيخ مفيد و نامه دوم در سال 412 هجرى يعنى يك سال قبل از وفات شيخ به دست او رسيده است. هر دو نامه به املاى حضرت مهدى(عج) و خط برخى از ثقات و معتمدين نزد امام زمان(عج) بوده است و به خاطر اجماع علما و همچنین مضامین عالی آنها سند این دو نامه معتبر است.

این کتاب که نام کامل آن «معالم العلماء فی فهرست کتب الشیعه و اسماءالمصنفین منهم، قدیماً و حدیثاً» است توسط رشیدالدین ابو عبدالله محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی (م 588 ق) تالیف شده است. او این کتاب را به عنوان تتمیم کتاب الفهرست شیخ طوسی نگاشته است تا برخی از دانشمندان بزرگ شیعه را که در کتاب الفهرست نامی از آنها نیامده - بویژه دانشمندان پس از شیخ - در یک مجموعه جمع کند. او حدود ششصد کتاب را به همراه نویسندگانش در این کتاب بر شمرده است.

ابو نجیب شدّاد بن ابراهیم بن حسن، ملقّب به طاهر جزرى از شعراى اهل بیت(ع) است که در فنون مختلف شعرى و با اشعارى روان و شیوا شعر سروده. ابن شهرآشوب او را در شمار شعراى اهل بیت(ع) قرار داده. او در سال (401) دیده از جهان فرو بست.

ابوعبد الله (ابوجعفر) رشیدالدین محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی (488ق ـ 588ق) یکی از مشهور ترین محدثان، مورخان، مفسران و متکلمان شیعه در قرن ششم هجری به شمار می رود. او در مازندران رشد یافت و در همانجا به جایگاه و درجات والای علمی و اجتماعی رسید. سپس  به سمت بغداد روانه شد و در آنجا به تدریس و تبلیغ معالم و معارف تشیع پرداخت. به دلیل سخنرانی های دلنشین و عمیق، وی به سرعت در میان اهل بغداد به  جایگاه والایی یافت. او به شهرهای مختلف ایران، عراق و شام مسافرت کرد و در نهایت در حلب (سوریه) ساکن و در همان دیار از دنیا رفت. البته برخی از محققان وفات او را در شهر بارفروش از توابع مازندران ذکر کرده اند.