برای توسعه کشاورزی در کشور توجّه به چند امر ضرورى است: 1. در دنياى امروز پايه اصلى اقتصاد، كشاورزى و توليدات آن است؛ چراكه کشاورزی تنها ثروت طبيعى و دائمى است. 2. تشويق روایات به كشاورزى، نشان از اهمّیّتِ زراعت در اقتصاد اسلامى دارد. 3. ایران از آماده ترين كشورهاى جهان براى كشاورزى است و مى تواند علاوه بر تامین نیازهای داخلی خود، از صادر كنندگان عمده نيز باشد، به طوري كه بيش از چهارده ميليون هكتار زمينِ زير كشت و بيش از دو برابر آن زمين موات قابل احياء براى كشاورزى دارد.

يكى از پيامدهاى شوم «تكبّر»، محروم شدن از علم و دانش است؛ زيرا اشخاص متكبّر به آسانى حاضر نمى‏ شوند حتی بهترين علوم و دانشها و حكمت‏ها را از افراد هم‏رديف و يا زيردست خود بپذيرند. در واقع آنها علوم و دانش هایی را قبول دارند که از فکر خودشان بجوشد و صفت کبر، اجازه چنین چیزی را به آن ها نمی دهد.

حدود چهل نعمت در سوره نحل بیان شده ، از جمله: آفرینش آسمان و زمین، آفرینش چهارپایان و منافع حیوانات ؛ هدایت به صراط مستقیم؛ نزول باران و تهیه آب آشامیدنى از آن و پرورش مراتع و چراگاهها و روئیدن زراعت و زیتون و نخل و انگور و انواع میوه ها به برکت آن؛ تسخیر شب و روز، خورشید و ماه و ستارگان و تسخیر دریاها براى استفاده از گوشت و جواهرات آن و حرکت کشتى ها بر سینه آبها؛ آفرینش کوهها و نهرها و راههاى ارتباطى؛ شیر گوارا و میوه ها و عسل؛ همسر و فرزند و رزق و روزی و نعمت اعضا و جوارح و... .

خداى متعال در آیه 20 سوره شورى، با یک تشبیه لطیف، مردم جهان را در برابر روزى هاى پروردگار و چگونگى استفاده از آن، به کشاورزانى تشبیه مى کند که گروهى براى آخرت کشت مى کنند و گروهى براى دنیا، و بعد نتیجه هر یک از این دو زراعت را مشخص مى کند. این آیه نشانگر آن است که اسلام، به دنیا به عنوان یک مزرعه مى نگرد که محصولش در قیامت چیده مى شود. تعبیراتى که در روایات یا بعضى دیگر از آیات قرآن آمده تأیید و تأکیدى بر همین معناست.

«جُرُز» (بر وزن شتر) به معناى سرزمينى است فاقد گياه، و يا سرزمينى كه هيچ گياهى از آن نمى رويد؛ و «جَرَز» (بر وزن مَرَض) به معناى بريدن و قطع كردن است. در لسان العرب از بعضى از ارباب لغت نقل شده كه زمين «جرز» به زمينى مى گويند كه گياه و يا باران از آن قطع شده.

عبارت «الدنيا مزرعة الآخرة» آيه يا روايت نيست؛ اما از قرآن برداشت شده است. در قرآن آمده: «كسى كه زراعت آخرت را بخواهد به او بركت داده و بر محصولش مى افزائيم، و آنكه فقط كشت دنيا را مى طلبد كمى از آن به او دهيم و در آخرت هيچ بهره و نصيبى نخواهد داشت». در اين تشبيه دنيا كشتزاري است كه آماده كاشتن بذر است. بذر آن اعمال انسان هاست منتهی بذري كه استعداد آخرتي داشته باشد. كسي كه براي آخرت خود تلاش كند هم دنيا را دارد و هم آخرت را؛ اما آنكه تنها براي دنيا تلاش كند از آخرت بهره اي ندارد.

قرآن باران را دلیلی بر امکان معاد دانسته و می فرماید: «آیا به آبى که مى نوشید، اندیشیده اید؟ شما آن را از ابر نازل مى کنید؟ یا ما نازل مى کنیم؟». این آیات، وجدان انسان ها را در برابر یک سلسله سؤال ها قرار می دهد؛ آیا به آبى که مایه حیات شما است و پیوسته آن را مى نوشید، هرگز فکر کرده اید؟ تفکر در چرخه تولید باران و نقش آن در حیات بشر، معاد را برای انسان ثابت می کند. وقتی خداوند می تواند با خلق این وسیله ساده، زمین خشک و مرده را با آن احیا کند، قادر به احیای مردگان در قیامت هم خواهد بود.

بعضى از طوائف عرب و غير عرب، قسمتى از زراعت و حيوانات را بدون دليل بر خود حرام کرده و تحريم آن را به خدا نسبت مى دادند آيات فوق نازل شد و آنها را از اين عمل ناروا باز داشت.

«اخنس بن شريق» منافقي زيبا و خوش زبان که تظاهر به دوستى پيامبر(ص) و مسلماني نموده و به حکم ظاهر مورد محبت پيامبر(ص) قرار مى گرفت، در يک ماجرا زراعت مسلمانان را آتش زد و چهارپايان آنان را کشت.  که آيات فوق نازل شد و ماهيتش را آشکارنمود.