آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«جُرُز» (بر وزن شتر) به معناى سرزمينى است فاقد گياه، و يا سرزمينى كه هيچ گياهى از آن نمى رويد؛ و «جَرَز» (بر وزن مَرَض) به معناى بريدن و قطع كردن است. در لسان العرب از بعضى از ارباب لغت نقل شده كه زمين «جرز» به زمينى مى گويند كه گياه و يا باران از آن قطع شده.

در آیه 27 سوره سجده می خوانیم: «اوَلَمْ يَرَوا انَّا نَسُوقُ المَاءَ الىَ الارْضِ الجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً تأكُلُ مِنهُ انعامُهُم وَ انْفُسُهُمْ افَلا يُبْصِروُنَ» ؛ (آيا نديدند كه ما آب را به سوى زمين‏ هاى خشك مى‏ رانيم، و به وسيله آن زراعت‏ هايى را مى‏ رويانيم كه هم چار پايانشان از آن مى‏ خورند، و هم خودشان تغذيه مى‏ كنند، آيا نمى‏ بينند؟).
واژه «جُرُز» (بر وزن شتر) به معناى سرزمينى است فاقد گياه، و يا سرزمينى كه هيچ گياهى از آن نمى رويد؛ و «جَرَز» (بر وزن مَرَض) به معناى بريدن و قطع كردن است. در لسان العرب از بعضى از ارباب لغت نقل شده كه زمين «جرز» به زمينى مى گويند كه گياه و يا باران از آن قطع شده.(1)