ذات باری تعالی منزّه از حدود و ابعاد و جسمانیت است؛ ذات خدا از هر نظر بى نهايت است و ما از هر نظر محدود و متناهى هستيم و به همين دليل احاطه ما به او غير ممكن است؛ وقتی احاطه بر چنین موجودی ممکن نیست درکی به دست نخواهد آمد. ما به حقيقت ذات خدا هرگز پى نخواهيم برد، و انتظار آن را هم نبايد داشته باشيم؛ زيرا چنين انتظارى به اين مى ماند كه اقيانوس بيكرانى را در ظرف كوچكى جاى دهيم، يا جنین در رحم را، آگاه از تمام جهان بيرون بدانیم! آيا چنين چيزى ممكن است؟! بنابراین ادراک کنه ذات خدا نه ممکن است و نه تکلیف.

یکی از اسباب تكبّر «علم» است و چه زود علم سبب غرور گروهى از علما و دانشمندان مى‏ گردد. بعضى از افراد آنچنان كم ظرفيّت اند كه وقتى چند بابى از علم را مى‏ خوانند خود را بزرگ و ديگران را كوچك مى‏ شمرند و با نظر تحقير به ديگران مى‏ نگرند و از همه انتظار احترام و خدمت و تواضع دارند؛ در حالى كه عالمان واقعى هر قدر بر علمشان افزوده مى‏ شود، خود را نادان‏تر مى‏ بينند.

خداوند در آیه 19 سوره «ملک»، با ذکر یکى از موجودات عالم هستى به قدرت خویش اشاره مى کند و مى فرماید: «آیا آنها به پرندگانى که بالاى سرشان بال هاى خود را گسترده و گاه جمع مى کنند، نگاه نکرده اند؟!» آن ها، بر خلاف قانون جاذبه، از زمین بر مى خیزند، و به راحتى بر فراز آسمان، ساعت ها و گاه هفته ها و ماه ها! پشت سر هم به حرکت سریع و نرم خود ادامه مى دهند. راستى، چه کسى این همه نیرو و آگاهى به آن ها داده است؟! لذا در پایان آیه مى افزاید: جز خداوند رحمان کسى آن ها را بر فراز آسمان نگه نمى دارد.

خداوند در سوره «اسراء» به حرکت کشتى ها در دریا اشاره کرده، مى فرماید: «پروردگار شما کسى است که کشتى را در دریا به حرکت در مى آورد، حرکتى مداوم و مستمر». براى حرکت کشتى در دریا، نظاماتى دست به دست هم داده: از یکسو، آب به صورت مرکبى راهوار آفریده شده و از سویی اشیاء را می توان طوری ساخت که در آب فرو نرود و از سویی نیروی محرکه و راهیابی در دریاها وجود دارد که به واسطه ی آنها بهره مندی از کشتی برای ما میسر شده است. آنگاه مى فرماید: «هدف از این برنامه آن است که شما از فضل خدا بهره گیرید».

بادها گیاهان را بارور می کنند و کشتی ها را به حرکت درمی آورند. هم چنین در تعدیل هوای گرم و سرد و تصفیه هوای مسموم شهرها نقش مهمی را ایفا می کنند. به خاطر چنین ویژگی هایی است که وزش بادها از نشانه های حکمت خدا شمرده شده است.

مسجور به معنی برافروخته یا مملو می باشد و منظور از بحر مسجور در آیه 6 سوره طور، اقیانوس هاى کره زمین می باشد که در آستانه قیامت برافروخته مى شوند و سپس منفجر مى گردند و یا منظور دریائى از مواد مذاب در دل کره زمین می باشد.

قرآن باران را دلیلی بر امکان معاد دانسته و می فرماید: «آیا به آبى که مى نوشید، اندیشیده اید؟ شما آن را از ابر نازل مى کنید؟ یا ما نازل مى کنیم؟». این آیات، وجدان انسان ها را در برابر یک سلسله سؤال ها قرار می دهد؛ آیا به آبى که مایه حیات شما است و پیوسته آن را مى نوشید، هرگز فکر کرده اید؟ تفکر در چرخه تولید باران و نقش آن در حیات بشر، معاد را برای انسان ثابت می کند. وقتی خداوند می تواند با خلق این وسیله ساده، زمین خشک و مرده را با آن احیا کند، قادر به احیای مردگان در قیامت هم خواهد بود.

نزول باران، نظام بسیار دقیق و حساب شده اى دارد، از موقعى که آفتاب به اقیانوس ها مى تابد، وذرات لطیف آب را از املاح جدا کرده و به صورت توده هاى ابر به آسمان مى فرستد، تا وقتی که تبدیل به دانه هاى کوچک باران مى شود و به نرمى به زمین مى نشیند، و در آن نفوذ مى کند، بى آن که ویرانى بیافریند. در همه حال نشانه هاى عظمت، علم و قدرت خداوند در آن نمایان است.