آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«اخنس بن شريق» منافقي زيبا و خوش زبان که تظاهر به دوستى پيامبر(ص) و مسلماني نموده و به حکم ظاهر مورد محبت پيامبر(ص) قرار مى گرفت، در يک ماجرا زراعت مسلمانان را آتش زد و چهارپايان آنان را کشت.  که آيات فوق نازل شد و ماهيتش را آشکارنمود.

در آیات (204 ـ 206) سوره «بقره» می خوانیم: «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یُشْهِدُ اللّهَ عَلى ما فی قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ * وَ إِذا تَوَلّى سَعى فِى الاَْرْضِ لِیُفْسِدَ فیها وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللّهُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ * إِذا قیلَ لَهُ اتَّقِ اللّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالاِْثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَ لَبِئْسَ الْمِهادُ»؛ (و از مردم، کسانى هستند که گفتار آنان، در زندگى دنیا مایه اعجاب تو مى شود؛ [در ظاهر اظهار محبت شدید مى کنند] و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مى گیرند، [این در حالى است که] آنان، سرسخت ترین دشمنانند. * [نشانه آن این است که] هنگامى که روى بر مى گردانند [و از نزد تو خارج مى شوند]، در راه فساد در زمین کوشش مى کنند، و زراعت ها و چهارپایان را نابود مى سازند؛ [با این که مى دانند] خدا فساد را دوست نمى دارد. * و هنگامى که به آنها گفته شود: «از خدا بترسید»! لجاجت و تعصب، آنها را به گناه مى کشاند. آتش دوزخ براى آنان کافى است؛ و چه بد جایگاهى است).
شأن نزول:
براى این آیات، دو شأن نزول ذکر شده است:
1 ـ این آیات درباره «اخنس بن شریق» نازل شده که مردى زیبا و خوش زبان بود و تظاهر به دوستى پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى کرد، خود را مسلمان جلوه مى داد، و سوگند مى خورد آن حضرت را دوست مى دارد و به خدا ایمان آورده، پیامبر(صلى الله علیه وآله) هم که مأمور به ظاهر بود با او گرم مى گرفت و او را مورد محبت قرار مى داد، ولى او در باطن مرد منافقى بود، در یک ماجرا زراعت بعضى مسلمانان را آتش زد و چهارپایان آنان را کشت (و به این ترتیب پرده از روى کار او برداشته شد)؛ در اینجا آیات فوق نازل شد.(1)
2 ـ بعضى دیگر از «ابن عباس»، نقل کرده اند: آیات مزبور در یکى از جنگ هاى اسلامى (سَرِیَّه رَجیع) نازل شده که طى آن جمعى از مبلغان اسلام که از طرف پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى تبلیغ قبایل اطراف «مدینه» اعزام شده بودند، طبق یک توطئه ناجوانمردانه شهید شدند.(2)
ولى شأن نزول اوّل، با مضمون آیات، تناسب بیشترى دارد، و در هر حال درسى که از این آیات فرا گرفته مى شود، عمومى، همگانى و براى همیشه است.(3)