آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

برای توسعه کشاورزی در کشور توجّه به چند امر ضرورى است: 1. در دنياى امروز پايه اصلى اقتصاد، كشاورزى و توليدات آن است؛ چراكه کشاورزی تنها ثروت طبيعى و دائمى است. 2. تشويق روایات به كشاورزى، نشان از اهمّیّتِ زراعت در اقتصاد اسلامى دارد. 3. ایران از آماده ترين كشورهاى جهان براى كشاورزى است و مى تواند علاوه بر تامین نیازهای داخلی خود، از صادر كنندگان عمده نيز باشد، به طوري كه بيش از چهارده ميليون هكتار زمينِ زير كشت و بيش از دو برابر آن زمين موات قابل احياء براى كشاورزى دارد.

برای توسعه کشاورزی در کشور توجّه به امور زير ضرورى است:
1. توجّه به اين حقيقت كه حتّى در دنياى امروز پايه اصلى اقتصاد، كشاورزى و توليدات كشاورزى است؛ چرا كه تنها ثروت طبيعى و فناناپذير و دائمى كه هميشه مى توان روى آن حساب كرد همين ثروت است. تمام معادن و منابع زيرزمينى ممكن است يك روز تمام شوند؛ ولى كشاورزى چنين نيست، به علاوه كشاورزى ضرورى ترين وسيله زندگى يعنى غذاى انسان را تهيه مى كند؛ در حالى كه منابع ديگر چنين نمى باشند.
بنابراى احياى كشاوررزى بايد از اولويّتِ فوق العاده اى برخوردار باشد و حتى آن رشته از صنايع كه در ارتباط با امر كشاورزى است بايد مشمول اين اولويّت باشند. وسايل ارتباط جمعى بايد به طور پيوسته جوانان را به امر كشاورزى ترغيب كنند، و اين فريضه بزرگ اسلامى را به آنها گوشزد نمايند كه موظفند تا به سر حدّ خودكفائى، كشاورزى را زنده كنند، كشاورزى سنتى و مدرن در تمام زمينه ها.
2. تشويق ها و ترغيب هائى كه در منابع اسلامى در رابطه با مسئله كشاورزى شده نشان مى دهد كه زراعت در اقتصاد اسلامى از چه اهمّيّت ويژه اى برخوردار است. در حديثى مى خوانيم كه از پيامبر(صلى الله عليه وآله) پرسيدند: «أَيُّ الْمَالِ خَيْرٌ؟»(1)؛ (بهترين اعمال كدام است؟!) فرمود: «زَرْعٌ زَرَعَهُ صَاحِبُهُ وَ أَصْلَحَهُ وَ أَدَّى حَقَّهُ يَوْمَ حَصَادِه‏»؛ (زراعتى است كه انسان زراعت مى كند و آن را اصلاح و مرتب مى سازد و حقّ آن را نيز به هنگام درو كردن ادا مى نمايد).
در حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم كه درباره كشاورزان چنين فرمود: «الزَّارِعُونَ كُنُوزُ الْأَنَامِ يَزْرَعُونَ طَيِّباً أَخْرَجَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَحْسَنُ النَّاسِ مَقَاماً وَ أَقْرَبُهُمْ مَنْزِلَةً يُدْعَوْنَ الْمُبَارَكِينَ»(2)؛ (آنها گنج هاى خدا در زمين اند؛ چرا كه غذاى پاكى را زراعت مى كنند كه خداوند آنرا مى روياند، آنها روز قيامت بهترين مقام و نزديك ترين منزلت را [نزد خدا] دارند و با نام مباركين [پر بركتها] خوانده مى شوند!) و نيز از پيامبر(صلى الله عليه وآله) نقل شده كه فرمود: «اَلْكِيمِياءُ الْأَكْبَرُ الزِّرَاعَةُ»(3)؛ (كيمياى بزرگ كه گمشده بسيارى از مردم است همان زراعت مي باشد). حتى از روايات اسلامى استفاده مى شود نه تنها اقدام شخصى به زراعت بسيار مطلوب است سرمايه گذارى در اين راه نيز مورد توجّه پيشوايان اسلام بوده است.(4)
3. توجّه به اين نكته نيز نهايت اهمّيّت را دارد كه مملكت ما به عكس آنچه در زمان طاغوت تبليغ مى شد يكى از آماده ترين كشورهاى جهان براى كشاورزى است و مى تواند نه تنها انواع فرآورده هاى كشاورزى را براى جمعيّت كثيرِ خود فراهم سازد؛ بلكه صادركنندگانِ عمده نيز باشد، به طوري كه كارشناسان مى گويند بيش از چهارده ميليون هكتار! زمينِ آبادِ زير كشت داريم، و بيش از دو برابر آن زمين مواتِ قابلِ احياء براى كشاورزى! فكر كنيد با حدود 50 ميليون هكتار زمينِ زراعتى چه ثروت عظيمى در اختيار داريم و چه كشاورزى وسيع و غنى و پربار مى توانيم داشته باشيم، آيا با اين حال شرم آور نيست كه وارد كننده عمده محصولات كشاورزى باشيم؟
4. احياى كشاورزى نياز به دو برنامه ريزى وسيع دارد و تنها با شعار و حرف - آن چنان كه رسم بسيارى از سخنگويانِ راحت طلب است - مشكل حل نمى شود: اوّل فراهم كردن جاذبه هاى كشاورزى، خانه سازى در روستاها، تأمين وسائل رفاهى و تمام نيازمندي ها در آنها، و تضمين خريد محصولات كشاورزى به قيمت خوب؛ قيمتى كه كشاورزان را دلگرم و بى نياز و مُكفِى المَؤنة سازد، و به جاى ريختن پول هاى سرشار به جيب واسطه ها بايد با فراهم ساختنِ يك سيستم توزيع صحيح، پول را به آنها داد كه توليدگرند و نه واسطه و بيكار و دلالانِ بي عار!
دوّم جلوگيرى از شعارهاى مخرّب، و افراد مخرّب، و برنامه هاى مخرّب كه اكنون متأسّفانه به طور مرموزى از سوى افرادِ غير مسئول و ضدّ انقلاب بر كشاورزى ما تحميل شده است به گونه اى كه اگر وضع به همين صورت پيش برود وضع كشاورزى ما خداى ناكرده اسفبارتر و رقّت انگيزتر خواهد شد. بايد جلوی بريدن درختانِ ميوه و غير ميوه را كه به وسيله افرادِ ناآگاه يا ضدّ انقلاب در بسيارى از نقاط انجام مى شود شديداً گرفته شود و مجازات سنگينى براى آن قائل شوند. بايد جلوي تجاوز به باغ ها و اراضى كشاورزى و حمله كردن به دسترنج دیگران گرفته شود؛ چراكه در اين صورت امنيت و اميد به آينده از ميان خواهد رفت و با از ميان رفتنِ اميد به آينده هيچ كس آماده براى عمران و آبادى زمين ها و احداث باغ ها نخواهد بود، كسى سرمايه گذارى نخواهد كرد.
بايد ضمن تأمين حقوق كامل كشاورزان، كارى كرد كه از تخريب اراضى و تخريب سيستم هاى فنّى جلوگيرى گردد و حقوق عادلانه همه علاقمندانى كه در اين راه تلاش مى كنند حفظ شود. بايد درآمد بيشتر كشاورزان را همواره در توليد بهتر و بيشتر جستجو كنيم نه سيستم هائى كه يك مشت زمين در اختيار آنها مى گذارد و آنها را رها مى سازد و وسائل مورد نياز را از آنها دريغ مى دارد. بايد مردم را تشويق كرد كه از طرق صحيح همه گونه سرمايه گذارى در امر كشاورزى داشته باشند.(5)