آیات 1 تا 3 سوره طه، در شأن پیامبر(ص) نازل شده و دستور داده که بعد از نزول آیات قرآن خود را به زحمت نیندازد؛ چراکه حضرت بعد از نزول وحی آنقدر عبادت می کرد که پای ایشان متورم می شد.

بر اساس کتب حدیث و تفاسیر شیعه و سنی آیه 96 سوره مریم، در شأن امام علی(ع) نازل شده که نمونه کامل ایمان است و محبت او در دل های مؤمنان قرار دارد.

بعد از اینکه یهود آیه «ما أُوتِیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلاّ قَلِیلاً» را از پیامبر(ص) شنیدند، ادعا کردند که هر کس «تورات» به او داده شده است، صاحب خیر کثیر است و گفتند: پیامبر اسلام(ص) خود ادعا می کند که به او حکمت و خیر کثیر داده شده، در حالی که درباره روح، به صورت سربسته جواب می گوید. در این هنگام آیه 109 سوره کهف  نازل شد و نشان داد: انسان هر قدر دانش داشته باشد، در برابر علم بى پایان خدا بسیار ناچیز است.

در شأن نزول آیات 64 و 65 سوره مریم آمده: چند روزی وحی قطع شد، بعد از مدتی «جبرئیل» بر پیامبر(ص) نازل شد، حضرت(ع) فرمود: چرا دیر کردى؟ من بسیار مشتاق تو بودم.  جبرئیل گفت، من به تو مشتاق ترم! ولى من بنده اى مأمورم هنگامى که مأمور شوم مى آیم... .

آیات 66 تا 68 سوره مریم، درباره «اُبَىّ بن خلف» یا «ولید بن مغیره» نازل شده که استخوان پوسیده اى را نرم کردند و در برابر باد پاشیدند، و زنده شدن بعد از مرگ را انکار می کردند! این آیات نازل شد، و پاسخ دندان شکنى به آنها داد.