اين كه عدّه اي تصور كنند «معجزه» بايد يك «علّت غير طبيعى» داشته باشد غلط است. هيچ مانعى ندارد كه معجزه داراى يك سلسله علل طبيعى باشد؛ اما با اين شرط كه دسترسى به آن علل طبيعى از عهده بشرى كه مرتبط به جهان ماوراء طبيعت نيست بيرون باشد. البته بايد توجه داشت كه معجزه داراى يك رشته شرايط مادّى و طبيعى است (مانند مكان، زمان و ماده اى كه معجزه روى آن واقع مى شود) و اگر نام اين شرايط را علل طبيعى بگذاريم بايد در اين صورت تصديق كنيم كه هيچ معجزه اى خالى از علل طبيعى نيست.

گیاهان یکی از برجسته ترین نشانه های خداوند هستند و قرآن در بسیاری از آیات خود به آفرینش آنها اشاره کرده است. مثلا در سوره شعراء رویش گیاهان در انواع گوناگون به عنوان نشانه ای از قدرت خداوند معرفی شده است. همچنین در سوره نمل نیز بعد از دعوت مردم به مطالعه اسرار آفرینش به رویش گیاهان اشاره می شود و کسانی که خالق این پدیده ها را کسی غیر از خدا می دانند، جاهل خطاب شده و سرزنش می شوند. در سوره های لقمان، یس، انعام و دیگر سوره ها نیز به نشانه های عظمت الهی در آفرینش گیاهان اشاره می شود.

بر اساس آیات قرآن، اموری در عالم وجود دارد که علم آنها تنها نزد خداوند است. قرآن می فرماید: «آگاهى از زمان قيامت، و نزول باران، و آنچه را كه در رحم مادران است مخصوص خداست». در واقع علم بر دو قسم است: علم اجمالى و علم تفصيلى. ممكن است انسانها اجمالا اطلاعاتي نسبت به برخى از اين امور داشته باشند، ولى دانش تفصيلى آن در اختيار خداوند است. ممكن است قابل پيش بينى باشد كه فلان جنين پسر است يا دختر، اما نمى توان تشخيص داد كه زشت است يا زيبا؟ حسود است يا نه؟ بى شك علم به اين جزئيات، در اختيار خداست.

خورشید فوائد بسیاری در زندگی انسان و سایر موجودات دارد؛ از جمله: 1- جاذبه خورشید سبب می شود کره زمین در مدار ثابت خود به گردش ادامه دهد. 2- حرارت خورشید موجب رشد گیاهان و ادامه حیات موجودات می شود. 3- نور خورشید به گياهان كمك مى‌ كند كه گاز كربونيك هوا را گرفته و اكسيژن پس دهند. 4- اشعه ماوراء بنفش خورشید براى از بين بردن 90 درصد از ميكرب‌ ها مفيد است. 5- تابش آفتاب بر سطح اقيانوس‌ ها موجب پيدايش ابرها، و سپس پيدايش بادها بر اثر تفاوت درجه حرارت مناطق روى زمين و بادها هم سبب حرکت ابرها به سوی زمین های تشنه و نزول باران می شود.

 واژه «بُشرْ» (بر وزن عُشر) است که به گفته مصباح اللّغة از «بَشَر» (بر وزن سَفَر) به معنى شادى و فرح گرفته شده است. و اينكه قرآن بادها را «بُشر» و گاه «مُبَشِّراتٍ» ناميده؛ به خاطر آن است كه غالبآ بشارتگر نزول باران و حيات ‌بخش ‌اند.

در هستی دو پديده «رعد و برق» که با نظم خاصى صورت مى گيرد، دارای آثار و بركات بسیاری است. از این رو قرآن می فرماید: «آيتى كه گاهى توأم با خوف و گاهى همراه با اميد است». در واقع ترسى كه ناشى از صداى مهيب و صاعقه هاى مرگبار است؛ و اميدی به خاطر احتمال نزول باران، چرا كه غالبا رگبارهاى پربركتى بعد از رعد و برق ايجاد مى شود. سپس می فرماید: «رعد تسبيح و حمد او مى گويد». در واقع بازگو كننده علم و قدرت خدا است. چرا كه «تسبيح» به معنى منزّه شمردن از هر عيب و نقص است؛ لذا رعد از اوصاف جمال و جلال خداوند است.

بعد از اين که جمعي از مشرکان از پيامبر(ص) درباره موضوع «روح» سوال کردند، قرآن بهره آن ها را از علم و دانش بسيار کم مي داند و در سوره «لقمان» از برخي علومى كه خاصّ خداوند است پرده بر مى دارد و در آن اشاره به پنج علم مي نمايد: قيام قيامت، نزول باران، جنين هايى كه در رحم مادرانند، حوادث آينده مربوط به اعمال آدمى، و محل مرگ هركس. علاوه بر اين در سوره «اسراء» سخن از تسبيح و حمد عمومى موجودات است كه ما توانايى فهم زبان آن ها را نداريم و اين خود دليل روشنى است بر محدوديت علم و دانش ما.

قرآن تأكيد زیادی بر لزوم استفاده از حسّ و مشاهده به عنوان يك منبع معرفت و شناخت می نماید. مانند: توجه دادن انسان ها به آسمان و زیبایی ها و نظم و استحکام آن، دعوت به مشاهده نظام آسمان ها و زمين و مخلوقات. پروردگار براى بيدارى دل ها و پيمودن راه توحيد و خداشناسى، دعوت به تامل در مسأله نزول باران و زنده شدن زمين هاى مرده، توجه دادن انسان به مبدأ آفرینش، دعوت انسان به بازنگری دوباره غذا و چگونگی پدید آمدن آن و به صورت کلی دعوت به تأمل در پدیده های گوناگون هستی نموده است.

تنها آيه قرآن که مربوط به جنگ بدر و اصحاب بدر می باشد، آيه ای است که از نزول باران در جنگ بدر براى شستشو و غسل و وضو سخن می گوید و ربطي به بحث ما ندارد؛ ولى برخی از برادران متعصب آغاز آیه را حذف کرده و تنها جمله «لِیُطَهِّرَکُمْ» را آورده و بعد هم آن را دلیلى بر پاکى و قداست و عصمت همه اصحاب بدر شمرده اند.

«قرائت قرآن» باعث ازدياد ايمان، توكّل بر خدا، تواضع، نورانيت خانه، ايجاد خير كثير، بهره بردن ديگران از قرائت قارى، درخشندگى خانه اى كه در آن قرآن تلاوت مى شود براى اهل آسمان، رفع عذاب، بركت بسيار، حضور ملائكه، دور شدن شياطين، دفع بلاء، محفوظ بودن از شر دشمنان، نزول باران، مانع عذاب و اجابت دعا مي شود.